Bolesław Twardowski
Z Wikipedii
Bolesław Twardowski (ur. 18 lutego 1864 we Lwowie, zm. 22 listopada 1944 we Lwowie) - arcybiskup, metropolita lwowski (3 sierpnia 1923 – 22 listopada 1944).
We Lwowie uczęszczał do szkoły podstawowej i średniej. W 1882 zdał maturę i wstąpił do lwowskiego seminarium duchownego, rozpoczynając jednocześnie studia teologiczne w Uniwersytecie Lwowskim. 25 lipca 1886 wyświęcony przez metropolitę lwowskiego, abpa Seweryna Morawskiego
- dwuletnie studia (prawo kanoniczne) na papieskim uniwersytecie Gregorianum w Rzymie
- 1888 – doktorat z prawa kanonicznego. Podczas studiów w Rzymie zaprzyjaźnił się z ks. Józefem Bilczewskim, który studiował wówczas w Rzymie archeologię chrześcijańską.
- po powrocie z zagranicy został powołany na prefekta lwowskiego seminarium duchownego, a po kilku następnych latach na kanclerza lwowskiej kurii metropolitalnej
- po siedmiu latach posługi kanclerskiej mianowany proboszczem w Tarnopolu
- 1918 – 14 września nominacja na biskupa sufragana lwowskiego
- 1919 – 12 stycznia konsekracja na biskupa w katedrze lwowskiej (tak późna ze względu na oblężenie Lwowa przez Ukraińców), przyjęcie obowiązków wikariusza generalnego, wiceprezesa Wydziału Centralnego Instytutu Ubogich we Lwowie, oraz rektora seminarium duchownego we Lwowie.
- 22 marca 1923, dwa dni po śmierci arcybiskupa Józefa Bilczewskiego Kapituła Metropolitalna wybrała bp. Twardowskiego wikariuszem kapitulnym
- 1923 – 3 sierpnia otrzymał ze Stolicy Apostolskiej bullę nominacyjną, powołującą go na arcybiskupstwo lwowskie obrządku łacińskiego.
- 1923 – 11 listopada uroczysty ingres do bazyliki metropolitalnej w asyście arcybiskupa lwowskiego ormiańskokatolickiego Józefa Teodorowicza, księcia biskupa krakowskiego Adama Stefana Sapiehy, biskupa przemyskiego Józefa Sebastiana Pelczara, biskupa kamienieckiego Piotra Mańkowskiego, biskupa tarnowskiego Leona Walęgi oraz biskupów pomocniczych: krakowskiego – Anatola Nowaka, przemyskiego – Karola Józefa Fischera i tarnowskiego – Edwarda Komara.
- za rządów arcybiskupa Twardowskiego w archidiecezji lwowskiej do 1935 zbudowano 27 kościołów parafialnych, rozpoczęto budowę czterech, 19 poddano renowacji. Największym osiągnięciem na polu budownictwa sakralnego jego pontyfikatu był kościół pw. Matki Bożej Ostrobramskiej wzniesiony w latach 1931-1934 jako wotum za utrzymanie Kresów Wschodnich przy Macierzy. Metropolita był nie tylko inicjatorem, ale też fundatorem całego przedsięwzięcia.
- był zwolennikiem i propagatorem idei Akcji Katolickiej, przywiązywał dużą wagę do akcji charytatywnej Kościoła, w czasie kryzysu ekonomicznego aktywnie angażował się na rzecz zwalczania bezrobocia i głodu w archidiecezji lwowskiej, był zdecydowanym przeciwnikiem czynnej akcji politycznej wśród duchowieństwa (w 1935 zabronił im kandydowania w następnych wyborach parlamentarnych)
- 1924 – 16 listopada Uniwersytet Jana Kazimierza nadał mu godność doktora honoris causa. Rektor Juliusz Makarewicz w laudacji podkreślił, że ten zaszczytny tytuł metropolita otrzymał w dowód uznania za utrzymanie pomnożenie polskich wartości narodowych i chrześcijańskich na kresach archidiecezji.
- w czasie II wojny światowej, gdy nastąpiła eskalacja mordów popełnianych przez szowinistów ukraińskich na polskiej ludności cywilnej w Małopolsce Wschodniej, nawiązał w latach 1943-1944 na ten temat korespondencję z biskupami lwowskiej metropolii greckokatolickiej, a szczególnie z abp. Andrzejem Szeptyckim, bezskutecznie apelując o zahamowanie zbrodni, w 1944 prosił abp. Adama Stefana Sapiehę o interwencję w tej sprawie u gubernatora Hansa Franka w Krakowie, ale list krakowskiego metropolity pozostał bez odpowiedzi
- w II poł. grudnia 1939 wyrzucony przez władze sowieckie ze swej rezydencji przy ul. Czarnieckiego 32, znajdując schronienie w domu Księży Misjonarzy przy ul. Dwernickiego. Powrócił stamtąd do pałacu arcybiskupiego 16 lipca 1941 po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej. Postępująca choroba powodowała, że metropolita ciężar rządów archidiecezją złożył w dużej mierze na barki biskupa pomocniczego Eugeniusza Baziaka, który od 26 kwietnia 1944 pełnił przy nim funkcję koadiutora z prawem następstwa.
- zmarł we Lwowie 22 listopada 1944 w wyniku choroby serca i zapalenia płuc wywołanego przeziębieniem podczas udziału w pogrzebie abpa Andrzeja Szeptyckiego (5 listopada 1944)
- pochowano arcybiskupa zgodnie z jego życzeniem w krypcie kościoła Matki Boskiej Ostrobramskiej, natomiast serce umieszczono zgodnie z jego wolą w ścianie chóru zakonnego klasztoru Sióstr Karmelitanek we Lwowie. Po sprofanowaniu kościoła M.B. Ostrobramskiej przez władze sowieckie, zwłoki przeniesiono w okresie 1947/1948 do krypty w podziemiach bazyliki metropolitalnej we Lwowie. Podobny los spotkał serce metropolity, wywiezione wraz z transportem zakonnic w granice dzisiejszej Polski do Włocławka.
Był bratem stryjecznym znanego filozofa Kazimierza Twardowskiego.
[edytuj] Źródła
[edytuj] Linki zewnętrzne
| Sukcesja apostolska | |
| Konsekrator: | Józef Bilczewski |
| Współkonsekrator: | Leon Wałęga |
| Współkonsekrator: | Karol Józef Fischer |
| Data konsekracji | 12 stycznia 1919 |
| Konsekrował | |
| Biskup | Data konsekracji |
| Eugeniusz Baziak | 5 listopada 1933 |
| Poprzednik Józef Bilczewski |
 |
Arcybiskup lwowski 1923-1944 |
|
Następca Eugeniusz Baziak |
