Bitwa pod Świecinem
Z Wikipedii
| Bitwa pod Świecinem wojna trzynastoletnia |
|||||||||||||||||
| Data | 17 września 1462 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Niedaleko Świecina | ||||||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo wojsk polskich | ||||||||||||||||
| Terytorium | Pomorze | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| Wojna trzynastoletnia |
|---|
|
Malbork • Chojnice • Ryn • Bornholm • Pruszcz Gdański • Świecin • Zalew Wiślany • Sępopol • Iława |
Bitwa pod Świecinem - 17 września 1462 roku.
Na początku wojny trzynastoletniej toczącej się pomiędzy wojskami zakonu krzyżackiego (głównie wojska zaciężne) a wojskami polskimi króla Kazimierza Jagiellończyka polskie pospolite ruszenie z Wielkopolski liczące prawie 21 tys. ludzi wspierane wojskami nadwornymi poniosło klęskę w bitwie pod Chojnicami 18 września 1454 roku. Bitwa ta wykazała brak zdolności dowódczych młodego króla oraz niską jakość rycerzy z pospolitego ruszenia, które od kilkudziesięciu lat nie brało udziału w wojnach. Nowo uchwalony podatek oraz pomoc finansowa miast pruskich, których mieszkańcy chcieli przyłączenia do Polski, umożliwiły królowi polskiemu zaciąg wojsk zawodowych. Ich dowódcą został doświadczony dowódca wojsk zaciężnych - burgrabia krakowski Piotr Dunin.
10 września 1462 roku Dunin wyruszył na czele 1500-2000 żołnierzy w kierunku Pucka i Lęborka, które zamierzał zdobyć. Krzyżacy pod Lęborkiem dysponowali prawie 2700 żołnierzami. Ich dowódca - Fritz Raweneck liczył również na pomoc 600 żołnierzy jazdy Eryka II, księcia słupskiego, które były już w drodze. Do Dunina natomiast dołączył spory oddział zaciężnych z Gdańska (o którym jednak Krzyżacy się nie dowiedzieli). Z Torunia wyruszył też oddział kawalerii zaciężnej w sile 500 żołnierzy.
Nocą z 16 na 17 września Dunin założył obóz obronny typu husyckiego pod wsią Świecino. Otoczony przez Krzyżaków oraz wówczas wrogich Polakom Kaszubów mógł liczyć tylko na doświadczenie swoich zawodowych żołnierzy. Na polecenie Krzyżaków Kaszubi zatarasowali wszelkie drogi ucieczki. Krzyżacy postanowili szybko i całkowicie rozprawić się z wojskami polskimi, licząc na znaczną przewagę i wiedząc o spodziewanych posiłkach z Torunia. Jednak wstrzymali atak, gdy spostrzegli, że siły są wyrównane, a Polacy zdołali się okopać w taborze. Pierwszy zaatakował Dunin, który dysponując mniej licznym oddziałem kawalerii sprowokował krzyżacki kontratak. Jazda polska wycofała się i umożliwiła ostrzał jazdy krzyżackiej przez ukrytych w lesie i trzcinach kuszników. Pogrom jazdy umożliwił Duninowi atak na słabo jeszcze umocniony obóz krzyżacki. Bitwa była zacięta, lecz gdy zginął dowódca krzyżacki Raweneck, wojska krzyżackie się załamały - część się od razu poddała (ok. 70 ludzi), reszta rzuciła się do ucieczki.
Ponieważ wszystkie drogi wcześniej zostały zablokowane, a kawaleria krzyżacka prawie całkowicie zniszczona, pogrom uciekających żołnierzy był przesądzony. Przyjmuje się, że zginęło ponad 75% wojsk krzyżackich.
Pod koniec bitwy pojawiły się posiłki Eryka Pomorskiego, jednak widząc porażkę Krzyżaków słowiański książę nie zaatakował. Za to pierwsi zaatakowali Polacy zmuszając wojska pomorskie do ucieczki.
Bitwa wykazała zdolności polskiego dowódcy i pozbawiła Krzyżaków wojsk na lewym brzegu Wisły, umożliwiając zdobycie Gniewu i przywrócenie bardzo zyskownego handlu wiślanego.
[edytuj] Linki do map
- Mapy: Autopilot • Google Maps • Szukacz • Targeo • Zumi
- Zdjęcia satelitarne: Google Maps • Wikimapia • Zumi
