Bernardino Zanobi de Gianotis
Z Wikipedii
Bernardino Zanobi de Giannotis zwany Romanus (ur. przed 1500 - zm. 1541) - włoski architekt i rzeźbiarz działający w Polsce. Pochodził z Rzymu. Do Polski przybył w 1520 na dwór Zygmunta I Starego. Współpracował z Bartolomeo Berreccim przy budowie Kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu. Jako architekt pracował też przy przebudowie katedry w Płocku. W 1531 założył spółkę rzeźbiarską z innymi działającymi w Polsce artystami włoskimi - Giovannim Cinim i Filippo di Fiesole, z którymi wspólnie stworzył wiele wartościowych dzieł rzeźbiarskich. Dzieła Bernardino Zanobi de Giannotisa przeszczepiły na polski grunt tradycję monumentalnej rzeźby nagrobkowej włoskiego renesansu i przyczyniły się do powstania miejscowej szkoły rzeźbiarskiej, opartej na stylu włoskim.
[edytuj] Ważniejsze dzieła
- Płyta nagrobna książąt mazowieckich w kolegiacie warszawskiej (1528-1530)
- Nagrobek Krzysztofa Szydłowieckiego w kolegiacie w Opatowie (1533 - 1541, wspólnie z Giovannim Cinim)
- Nagrobek Wojciecha Gasztołda w Wilnie (ok. 1539)
- Nagrobek Stanisława Lasockiego w Brzezinach (ok. 1536)
- Nagrobek Zofii Lasockiej w Brzezinach (ok. 1536)
