Błonie (województwo świętokrzyskie)

Z Wikipedii


Błonie
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	sandomierski
Gmina	Koprzywnica
Sołtys	Władysław Durda
Powierzchnia	2.5567 km²
Położenie	52° 11' 49'' N 20° 37' 12'' E
Liczba mieszkańców (1998) • liczba ludności • gęstość	346 135 os./km²
Strefa numeracyjna (do 2005)	15
Kod pocztowy	27-660
Tablice rejestracyjne	TSA
Położenie na mapie Polski Błonie

Błonie – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, w gminie Koprzywnica; parafia Koprzywnica pw. Matki Bożej Różańcowej.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

W 1998 r. Błonie miało 346 mieszkańców i 87 gospodarstw o łącznej powierzchni 255.67 ha.

[edytuj] Historia

Wieś Błonie w źródłach historycznych nosi nazwę: Blone, Blonie, Blonye Maior i Blonye Maius. W latach 1928-1930 prace archeologiczne na terenie cmentarzyska w Błoniu prowadził doc. dr J. Żurowski. Cmenarzysko znajduje się na zachodzie wsi, na wzgórzu zwanym Nadworskim, chociaż szczyt tego wzniesienia zniszczono i pozostało po nim zagłębienie, które nosi nazwę Dołu Dworskiego. Znaleziono tam wyroby celtyckie, m.in. naczynia toczone i paciorki. Wykopaliska w Błoniu datuje się na końcową fazę rozwoju kultury łużyckiej (koniec epoki brązu i wczesny okres halsztacki). Cmentarzysko błońskie zawiera trzy kultury: skrzynkowcową, podkloszowcową i łużycką; było w użyciu w latach ok. 500-400 r. p.n.e.

Pierwsza wzmianka źródłowa o Błoniu pochodzi z roku 1174; wiadomo jedynie, że przed 1176 r. część wsi została nadana przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jana klasztorowi cystersów w Jędrzejowie. W pierwszej poł. XIII wieku część wsi weszła w skład sandomierskiego klucza dóbr klasztoru cystersów z pobliskiej Koprzywnica. Wskutek częstych szkód, jakie poddani klasztoru koprzywnickiego wyrządzali w części jędrzejowskiej Błonia sprawa trafiła przed sąd Kapituły Generalnej w Morimond. Spór zażegnał dopiero koprzywnicki opat Teodoryk, który w 1250 r. zamienił z opatem jędrzejowskim wieś Wszeborzyce na sporną część wsi Błonie. W I połowie XIV wieku jakieś włości w Błoniu miał monarcha, bo w 1368 roku odstąpił je klasztorowi koprzywnickiemu.

W XV wieku dziesięcinę snopową z Błonia pobierał klasztor koprzywnicki. W XVI wieku folwark w Błoniu (6,5 łana) należał do szlachetnego Andrzeja Niedrzwickiego, który płacić podatek od 13 kmieci, 2 zagrodników, 2 rzemieślników i 4 komorników; w osadzie młyńskiej było 2 domy i 14 mieszkańców.

W XVIII wieku Błonie należało do rodziny Lanckorońskich, którzy w końcu tego stulecia wybudowali zabudowania dworskie z drewna modrzewiowego; w latach 30. XIX wieku dwór nabyła ziemiańska rodzina Zarzyckich (był ich własnością aż do 1944 r.). Od 1826 r. arendarzami na części gruntów dworskich byli Żydzi (L. Pinkowicz i M. Nusenbaum); folwark w Błoniu miał 10 włók powierzchni, oprócz tego 2 włóki były włościańskie. W 1827 r. wieś i folwark Błonie miały 31 domów i 225 mieszkańców. W 1884 r. Błonie miało 32 domy i 370 mieszkańców; 275 mórg ziemi dworskiej i 80 mórg włościańskiej; istniał również młyn wodny, oraz cegielnia; folwark miał 6 domów i 107 mieszkańców.

W 1929 r. wieś Błonie miała 27 domów i 176 mieszkańców; była tu 1 klasa Publicznej Szkoły Powszechnej.

Obecnie części wsi Błonie noszą nazwy: Kolonie, Nieciecz, Osada. Wśród obiektów fizjograficznych występują nazwy: Doły - pola, Gaj - pola.

Zobacz też: Błonie, Błonie Duże, Błonie Małe, Błonie-Wieś, Błoniec