Artyleria lekka
Z Wikipedii
Artyleria lekka - dawniej, artyleria wyposażona w armaty o kalibrze do 90 mm i haubice kalibru do 130 mm[1]. Służyła do bezpośredniego wspierania wojsk na polu walki (artyleria bezpośredniego wsparcia) i w związku z tym była przystosowana zarówno do prowadzenia ognia na wprost jak i pośredniego. Działa artylerii lekkiej miały dużą szybkostrzelność, ale niewielką donośność i silę wybuchu pocisków. Działa artylerii lekkiej miały początkowo ciąg konny, później głównie mechaniczny, a w czasie II wojny światowej powstały także samobieżne działa artylerii lekkiej.
Obecnie podział na artylerię lekką, średnią, ciężką i wielkiej mocy nie jest stosowany.[2]
[edytuj] Przypisy
- ↑ Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1987, s. 36. ISBN 83-11-07275-2.
- ↑ Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1979, ss. 22-23. ISBN 83-11-06229-3.
