Antykoagulant toczniowy
Z Wikipedii
Antykoagulant toczniowy, antykoagulant tocznia (ang. lupus anticoagulant - LAC) - grupa przeciwciał antyfosfolipidowych, których działanie charakteryzuje się zaburzeniami układu krzepnięcia.
Po raz pierwszy został wykryty u pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym w 1952 roku.
Działanie antykoagulantu toczniowego jest związane z ryzykiem wystąpienia powikłań zakrzepowych poprzez co uszkodzenie śródbłonka naczyniowego przez złogi immunoglobulin, spadek produkcji prostacykliny, zmniejszenie fibrynolizy, wpływ na białko C, trombomodulinę, antytrombinę III.
Kofaktorami LAC są: protrombina, białko C, białko S, kininogen lub czynnik X.
Oznaczanie antykoagulanta toczniowego jest czynnościowym badaniem układu krzepnięcia polegającym na wykrywaniu hamowania konwersji protrombiny w trombinę przez przeciwciała antyfosfolipidowe. Polega ono na wydłużeniu czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji (APTT) - czas kaolinowo-kefalinowy. Wydłużeniu ulega także czas krzepnięcia w mieszaninie osocza badanego z osoczem osoby zdrowej.
