Alfred Lenica
Z Wikipedii
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: zintegrować duży wklejony fragment tekstu, usunąć kapitalizację. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Ten artykuł może zawierać twórczość własną lub niezweryfikowane dane. Pomóż Wikipedii, dodając przypisy. |
Alfred Lenica (ur. 4 sierpnia 1899 r. w Pabianicach, zm. 16 kwietnia 1977 r. w Warszawie) - polski malarz, ojciec Jana Lenicy.
Studia rozpoczął w 1922 roku na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Równolegle studiował muzykę w Konserwatorium Muzycznym.
Swoje malarskie zainteresowania pogłębiał studiując w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych prowadzonym przez Adama Hannytkiewicza.
W latach 30tych Alfred Lenica malował obrazy figuratywne, przede wszystkim martwe natury i pejzaże, wzorując sie na kubizmie.
Na początku wojny rodzina Leniców wysiedlona z Poznania udała się do Krakowa. Czas wojny był przełomowy w karierze malarza. Krakowskie środowisko artystyczne skupione wokół Tadeusza Kantora, a zwłaszcza przyjaźń z Jerzym Kujawskim zaowocowała pogłębieniem zainteresowań malarza awangardą.
W 1945 roku Alfred Lenica powrócił do Poznania, gdzie niemal natychmiast zaangażował się w działalność artystyczna. W 1947 został współzałożycielem awangardowej grupy 4F+R. Po latach prób i poszukiwań, Lenica coraz silniej dążył ku abstrakcji i taszyzmowi. W 1948 roku wziął udział w słynnej I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie zorganizowanej przez Tadeusza Kantora.
Obok poszukiwań i fascynacji abstrakcją, Alfred Lenica aktywnie współuczestniczył u nurcie socrealistycznym, tworząc wiele realistycznych obrazów w początku lat 50. W pierwszej połowie lat 50., w okresie socrealizmu, Lenica przerwał swoje twórcze eksperymenty, zwracając się w stronę wprowadzonej politycznym nakazem doktryny artystycznej. Z racji swoich przekonań politycznych był to dla niego powrót do malowanych już w latach 30. obrazów zaangażowanych społecznie i politycznie. Namalował wówczas takie obrazy, jak "MŁODY BIERUT WŚRÓD ROBOTNIKÓW" (1949), "PSTROWSKI I TOWARZYSZE", "PRZYJĘCIE DO PARTII", "CZERWONY PLAKAT" (1950). Na własny użytek próbował też łączyć eksperymenty formalne z ideowo zaangażowaną tematyką, jak w pracy "TRACIMY DNIÓWKI" z 1953 roku, w której zastosował kolaż i monotypię.
Od 1955 roku wyklarował się ostatecznie styl malarski Alfreda Lenicy, który będzie mu towarzyszył aż do śmierci. Styl ten wyrosły po latach prób i poszukiwań był połączeniem taszyzmu, surrealizmu, informelu i drippingu. Powstawały obrazy olejne o dużych formatach malowane w technice wypracowanej przez wcześniej przez artystę (uzyskiwanie prześwitów koloru spod kolejnych warstw farby), którą następnie udoskonalał i rozwijał. Lenica chętnie posługiwał się lakierami oraz farbami przemysłowymi. Bożena Kowalska napisała w katalogu do wystawy Lenicy w Galerii 72, że: "z malarstwem taszyzmu łączy Lenicę zawsze obecny w jego malarstwie moment akceptowanego, a nawet programowego przypadku; z malarstwem gestu – grafologiczny ślad ruchu dłoni prowadzącej narzędzie po powierzchni płótna. Z surrealizmem – spontaniczny, automatyczny zapis stanów psychicznych."
Prezentował styl malarstwa abstrakcyjnego o odcieniu surrealistyczno-ekspresjonistycznym. Pierwsze wrażenie pozwala interpretować te obrazy jako malarstwo czysto abstrakcyjne, nieprzedstawiające, jako swobodną grę barw, plam, linii i ich dynamicznej kompozycji. Warto jednak zwrócić uwagę, że autor prowokuje do dalszej, głębszej i bardziej wnikliwej interpretacji swoich dzieł, poszerzając pole możliwych odczytań poprzez znaczące tytuły "CZYHANIE", "OSAD", "UROJENIE", "WIELORAKIE DOJRZEWANIE DO UŁOMNOŚCI", "ZAKŁADANIE WĘDZIDŁA", "PORAŻONY KONTYNENT", "SMAK GORZKIEGO OWOCU" to tylko niektóre z nich.
Lenica wiele podróżował; na zaproszenie ONZ-etu przebywał na przełomie 1959/60 roku w Genewie, gdzie w siedzibie tej organizacji wykonał malowidło ścienne TRZY ŻYWIOŁY (WODA, OGIEŃ I MIŁOŚĆ). Utrzymywał stały kontakt z rodzimą awangardą artystyczną, wystawiał z GRUPĄ KRAKOWSKĄ, brał udział w większości plenerów w Osiekach koło Koszalina, uczestniczył w sympozjum "Sztuka w zmieniającym się świecie" w 1966 roku w Puławach
[edytuj] Wystawy
Wybrane wystawy indywidualne:
- 1958 – WYSTAWA MALARSTWA ALFREDA LENICY, Galeria Zachęta, Warszawa.
- 1960 – LENICA, Galerie Ferrero, Genewa.
- 1963 – ALFRED LENICA, Galeria Miejska Arsenał, Poznań.
- 1965 – ALFRED LENICA, Galeria Krzysztofory, Kraków.
- 1965 – ALFRED LENICA, Ośrodek Propagandy Sztuki, Łódź.
- 1973 – ALFRED LENICA, Galeria 72, Chełm.
- 1974 – ALFRED LENICA, Galeria Zachęta, Warszawa.
- 1987 – ALFRED LENICA 1899-1977, Muzeum Śląskie, Katowice.
- 2002 – ALFRED LENICA, Galeria Miejska Arsenał, ABC Gallery, Poznań.
- 2004 – ALFRED LENICA, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot.
Wybrane wystawy zbiorowe:
- 1948 – I WYSTAWA SZTUKI NOWOCZESNEJ, Pałac Sztuki, Kraków.
- 1949 – WYSTAWA GRUPY 4F+R, Salon ZPAP, Poznań.
- 1957 – MODERNA POLJSKA UMETNOST, Miejska Galeria Sztuki Współczesnej, Belgrad.
- 1957 – II WYSTAWA SZTUKI NOWOCZESNEJ, Galeria Zachęta, Warszawa.
- 1959 – OD MŁODEJ POLSKI DO NASZYCH DNI, Muzeum Narodowe, Warszawa.
- 1959 – III WYSTAWA SZTUKI NOWOCZESNEJ, Galeria Zachęta, Warszawa.
- 1962 – I FESTIWAL POLSKIEGO MALARSTWA WSPÓŁCZESNEGO, Szczecin.
- 1963 – KONFRONTACJE 63, Galeria Sztuki Nowoczesnej, Warszawa.
- 1965 – 17 POLISH PAINTERS, New York D'Arcy Galleries, Nowy Jork.
- 1969 – EXHIBITION OF CONTEMPORARY POLISH ART, Scottish National Gallery of Modern Art, Edynburg.
- 1970 – FIVE POLISH SURREALISTIC ARTISTS, Charlottenborg, Kopenhaga.
- 1975 – W KRĘGU NADREALIZMU. NURT METAFIZYCZNY W SZTUCE POLSKIEJ, Muzeum Narodowe, Wrocław.
- 1987 – OBLICZA SOCREALIZMU, Muzeum Narodowe, Warszawa; Ekspresja i ekspresjonizm w sztuce XX wieku, Muzeum Narodowe, Warszawa.
- 1990 – I Wystawa Sztuki Nowoczesnej – 50 lat później, Galeria Starmach, Kraków, 1998