Ōdachi
Z Wikipedii
Ōdachi (jap. 大太刀, wielki miecz) - rodzaj miecza japońskiego, którego głownia (nagasa) miała długość nie mniejszą niż 3 shaku (ok. 90 cm). Nie jest jednak dokładnie ustalone jakie dokładnie rozmiary i parametry kwalifikowały miecz jako ōdachi.
[edytuj] Wytwarzanie
Ōdachi są wyjątkowo trudne do wytworzenia tradycyjnymi metodami ze względu na swoje ogromne rozmiary. Im dłuższe było ostrze tym trudniej było utrzymać je całe w temperaturze pozwalającej na swobodne kucie i hartowanie, które często kończyło się wypaczeniem ostrza.
Inne są także metody polerowania głowni, z racji swoich rozmiarów musi być ona unieruchamiana, w przeciwieństwie do głowni normalnych rozmiarów które były przesuwane po kamieniach szlifierskich.
Współcześnie praktycznie nie wytwarza się już ōdachi ze względu na ogromne koszty i brak zastosowania. Głównie zamawiają je świątynie gdyż ostrza te są mocno związane z religią shinto.
[edytuj] Wykorzystanie
Ōdachi używano w różnych celach, między innymi jako:
- Podarki dla świątyń oraz bóstw. Często były wykuwane na nich modlitwy o powodzenie w wojnach czy po prostu miały symbolizować legendarne ostrza.
- Broń bitewna.
- Symbol armii. Można to rozumieć dwojako: z jednej strony ōdachi mogło być odpowiednikiem sztandaru, a z drugiej często zdarzało się, że broń takich rozmiarów była pozostawiana na polu walki w celu wystaraszenia przeciwnika.
- Pokaz umiejętności kowala.
Podczas bitew był dzierżony inaczej, a walka nim polegała przede wszystkim na potężnych ciosach z góry. Do bitwy natomiast noszono je na dwa sposoby:
- Na plecach, co jednak bardzo utrudniało jej szybkie wydobycie.
- W ręce, oparty o ramię. Często zdarzało się, że mieli pomocnika który pomagał im dobywać miecza.
Zastosowanie bojowe zaniknęło jednak po 1615 roku, kiedy to rozegrała się ostatnia wielka bitwa kończąc okres Sengoku oraz rozpoczęła się epoka Edo.
