Michael Jordan
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| NBA-speler | ||
|---|---|---|
 |
||
| ' | ||
| Bijnaam | Air Jordan His Airness MJ |
|
| Positie | Shooting guard | |
| Lengte | 1,98 m | |
| Geboortedatum | 17 februari 1963 | |
| Geboorteplaats | New York City VS | |
| Draft | 3e overall, 1984 Chicago Bulls |
|
| Actieve jaren | 1984–1993 1995–1998 2001–2003 |
|
| Team(s) | - Chicago Bulls (1984–1993) - Chicago Bulls (1995–1998) - Washington Wizards (2001–2003) |
|
| Titel(s) | - NBA kampioen 1990-91 - NBA kampioen 1991-92 - NBA kampioen 1992-93 - NBA kampioen 1995-96 - NBA kampioen 1996-97 - NBA kampioen 1997-98 - Olympisch kampioen 1984 - Olympisch kampioen 1992 |
|
| Award(s) | - NBA Defensive Player of the Year (1988) - NBA Finals MVP (1991-1993, 1996-1998) - NBA MVP (1988, 1991, 1992, 1996, 1998) - NBA Rookie of the Year (1985) |
|
| NBA All-Star | 14: 1985-1993, 1996-1998, 2002, 2003 | |
|
|
||
Michael Jeffrey Jordan (New York City, 17 februari 1963) is een Amerikaanse basketbalspeler.
Inhoud |
[bewerk] College
Michael speelde tussen 1981 en 1984 collegebasketbal bij het alom bekende UNC (University of North Carolina), de Tar Heels van coach Dean Smith. In de finale van het NCAA toernooi van 1982 (in de strijd om de nationale titel), scoort hij (in zijn eerst seizoen als college-basketballer) de laatste twee punten (deze punten zouden later bekend worden als :"the shot") en bepaalt de eindstand op 63-62 in een overwinning op Georgetown. Dit betekent meteen de eerste titel van coach Smith. Zowel in 1983 als 1984 wordt hij door Sporting News als Player of the Year gekozen en in 1984 ontvangt hij ook de Wooden en Naismith Awards, twee van de meest prestigieuze college-titels voor beste Collegebasketballer van het jaar. Hij moet dan nog aan zijn laatste jaar op de universiteit beginnen maar besluit om zijn studie voorlopig te onderbreken en te kiezen voor de NBA: hij stelt zich beschikbaar voor de NBA Draft van 1984 (waarin NBA teams kunnen kiezen uit nieuw talent, voornamelijk uit het collegebasketbal maar tegenwoordig ook uit het highschoolbasketbal en het buitenland).
[bewerk] NBA, de beginjaren
Met de derde keuze kiezen de Chicago Bulls Michael Jordan uit de NBA Draft. Iedereen staat versteld dat de tweevoudig Collegespeler van het Jaar niet als tweede wordt gekozen, maar de Portland Trailblazers kozen voor lengte (Sam Bowie), terwijl al duidelijk was dat Akeem Olajuwon (die later een H zou toevoegen aan zijn voornaam) naar 'hometown' Houston zou gaan. Nog voordat zijn carrière van start gaat, doet Jordan mee aan de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles, en met Team USA wint hij goud (mede-Olympiërs van toen waren o.a. Patrick Ewing en Chris Mullin, met wie hij in 1992 wederom goud zou winnen). In zijn derde wedstrijd als prof scoort hij al 37 punten, een kleine voorbode van wat komen zou: 49 punten tegen de Detroit Pistons, 5 dagen voor zijn 22e verjaardag. Dit betekende een rookie-record, dat pas verbroken zou worden in 1996/1997 door Allen Iverson. Hij eindigde het seizoen met 28,2 punten gemiddeld en werd bekroond met de Rookie of the Year-Award (Nieuwkomer van het jaar).
In zijn tweede seizoen speelde hij nauwelijks, omdat hij een gebroken voet had, maar ondanks zijn afwezigheid plaatste Chicago zich toch voor de play-offs. In de eerste ronde mocht het team uit de Windy City het opnemen tegen de Boston Celtics van Larry Bird, Kevin McHale en Robert Parish. Hoewel ze uit de eerste ronde vielen door drie wedstrijden op rij te verliezen, scoorde Jordan 63 punten (een play-off-record) in één van die partijen en lokte daarmee Larry Bird tot de reactie: "I think it's just God disguised as Michael Jordan". Jordan was toen net 23 jaar oud.
De 'outburst' tegen Boston was slechts het begin van wat van Jordan een legende zou maken. In het seizoen '86/'87 wordt hij voor het eerst topscorer (o.a. door negenmaal op rij 40 punten te scoren) en met de 37,1 punten per wedstrijd is hij de enige die in de buurt komt van de statistieken van de legendarische Wilt Chamberlain. Ondanks het scoringsgeweld van Jordan, worden de Bulls voor het tweede jaar op rij met 3-0 door de Celtics uit de play-offs gegooid.
Het seizoen '87/'88 staat te boek als een van Jordans beste, hoewel er geen kampioenschap werd gewonnen. Hij werd voor de tweede maal topscorer; werd gekozen tot meest waardevolle speler (MVP), Defensive Player of the Year, MVP van de All Star Game (mede door 40 punten te scoren, een All-Star record); won de Slam Dunk Contest tijdens het All-Star Weekend; werd gekozen tot het All NBA First Team en All Defensive First Team (beide voor de eerste keer). Ditmaal reiken de Bulls een ronde verder in de play-offs maar een nieuwe 'nemesis' werd gevonden: de Detroit Pistons, onder aanvoering van Isaiah Thomas, Joe Dumars en het opkomende verdedigende talent Dennis Rodman. Ze werden met 4-1 verslagen maar dat is geen schande te noemen: de Pistons stootten door tot de finale waarin ze verloren van de Lakers. Zowel in 1989 als in 1990 zouden de Bulls in de Conference Finals (de finale van play-offteams uit het Oosten, waarvan de Bulls deel uitmaakte) verliezen van diezelfde Pistons, die een effectief defensie-systeem hadden bedacht: de "Jordan Rules", die ervoor zorgden dat Jordan continu dubbel en soms door drie man werd bewaakt.
[bewerk] Veranderingen
Doordat de Bulls teveel op Jordan moesten leunen, besloot het management van de franchise om een aantal spelers van kaliber te halen. Forward/center Horace Grant werd gedraft en de veelzijdige 'small forward' Scottie Pippen werd gehaald uit dezelfde draft (hij werd "gedraft" door Seattle maar werd geruild met center Olden Polynice). De echte verandering kwam in 1989. Coach Doug Collins werd ontslagen en assistent Phil Jackson werd aangesteld als nieuwe Head Coach. Hij en assistent Tex Winters hadden een ingewikkeld systeem bedacht, genaamd de Triangle Offense (ofwel de Triple Post). Het komt er in het kort op neer dat met vijf spelers drie driehoeken worden gevormd. Die driehoeken zijn de pass-lijnen. Deze tactiek was het laatste stukje van de puzzel voor Jordan en zijn team om succesvol te worden. In 1990 lukte dit nog niet echt, maar dat kwam omdat het team nog niet wist hoe het de Pistons moest aanpakken. In 1991 veranderde echter alles.
[bewerk] Kampioenen
Voor de vijfde maal op rij wordt Jordan topscorer en leidt ze wederom naar de Conference Finals tegen alweer de Pistons. Ditmaal wordt de Triangle Offense beter begrepen. De Pistons worden met 4-0 verslagen en de wereld kan zich opmaken voor een tweestrijd tussen Jordan en de leider van de Los Angeles Lakers, Earvin "Magic" Johnson, die zijn team tussen 1980 en 1988 naar 5 NBA-titels leidde. De Lakers leggen het af tegen de ontketende Bulls: 4-1. Jordan maakt in een van de finalewedstrijden "The Move": Tijdens een aanval snijdt hij door het midden van de bucket, ontvangt de pass en gaat omhoog voor de eenhandige dunk, die hij makkelijk had kunnen maken. Hij ziet echter in zijn ooghoek een verdediger van de Lakers aanstalten maken om omhoog te gaan en hij besluit anders: in 'mid-air' verandert hij van hand en 'scoopt' de bal via de linkerzijde van het bord binnen. Tweemaal zouden de Bulls hun titel met succes verdedigen: in 1992 tegen de Portland Trailblazers van Clyde "The Glide" Drexler en in 1993 tegen de Phoenix Suns van de MVP van dat seizoen, Charles Barkley (die overigens dat seizoen van Philadelphia overgekomen was).
[bewerk] Come Back Kid
Na zijn hierboven omschreven pensioen, de dood van zijn vader en omzwervingen in de honkbalwereld, keert Jordan in maart '95 met drie woorden terug in de NBA: "I'm back". Al in zijn vijfde wedstrijd scoort hij 55 punten tegen de vijand van de jaren '90, de New York Knicks. In dat jaar worden de Bulls in de halve finales van de Eastern Conference door de Orlando Magic van Shaquille O'Neal en Anfernee "Penny" Hardaway met 4-2 verslagen. De Magic zouden uiteindelijk de finale halen en die met 4-0 verliezen van de Houston Rockets van... Hakeem Olajuwon (in hetzelfde jaar gedraft als Jordan). De Bulls zouden sportieve revanche nemen.
In zijn eerste volledige seizoen na de comeback wordt Jordan voor de achtste maal topscorer van de NBA, maar iets veel memorabelers is geschied: de Bulls zijn het eerste team in de geschiedenis van de NBA (die sinds 1947 officieel bestaat) dat 70 wedstrijden wint. Ze winnen er zelfs 72 van de 82! Nog meer prijzen voor teamleden: Jordan wordt MVP, Phil Jackson wordt Coach Of The Year, forward Toni Kukoc wordt beste zesde man. In de finals verslaan de Bulls de Seattle Supersonics van Shawn "the Reignman" Kemp en Gary "the Glove" Payton. Zij zullen hun titel succesvol verdedigen door tweemaal op rij de Utah Jazz van Hall of Fame-tandem Karl Malone en John Stockton met 4-2 te verslaan. De Bulls hadden iets voor elkaar gekregen wat zelfs de machtige Celtics in de jaren '50 en '60 niet voor elkaar kregen: twee aparte "Three-Peats" (drie opeenvolgende titels). Jordan wint in al die jaren ook de Finals MVP-Award en verbrijzelt daarmee het oude record van "Magic" Johnson (drie).
[bewerk] Trivia
- Michael Jordan was 1,98 m lang en 90 kg zwaar (tijdens zijn carrière bij de Bulls).
- Jordan maakte ooit 69 punten in één reguliere competitiewedstrijd (1988) en 63 in een playoff-wedstrijd (playoff-record)
- Het rugnummer van Jordan was 23. Hij speelde na zijn eerste terugkeer in 1995 met het rugnummer 45, omdat zijn broer dat nummer droeg bij het college-baseball. Na dit mislukte seizoen echter, besloot hij terug te keren naar nummer 23. Daarvoor speelde hij noodgedwongen met rugnummer 12, nadat zijn jersey in 1990 voor aanvang van de wedstrijd tegen de Orlando Magic uit een tas was gestolen.
- De vrouw van Jordan, Juanita, eiste na hun scheiding in januari 2002 de zeggenschap over hun drie kinderen op.
- Jordan speelde samen met Bugs Bunny in de film Space Jam uit 1996.
- Jordan is op dit moment nog een van de best betaalde sportmannen (dankzij reclame inkomsten), terwijl hij al enkele jaren is gestopt. [bron?]
- Hij is de eerste speler die tijdens een All-Star Game een triple-double wist te noteren
- Hij was na Willis Reed (New York Knicks) in 1970 de eerste speler die alle drie de MVP-awards in een seizoen wist te winnen (Reguliere seizoen, All Star Game, Finals). Hij is echter wel de eerste die dit twee keer wist te doen (1996 en 1998). Slechts één speler deed hem dit na: Shaquille O'Neal (2000), maar hij moest de MVP-award voor de All Star Game wel delen met Tim Duncan.
In 2001 heeft hij een nieuw record bevestigd door op zijn 38ste 51 punten te scoren.
[bewerk] Externe links
| NBA-kampioen |
|---|
|
1990-91: Chicago Bulls
2 Hopson - 5 Paxson - 10 Armstrong - 14 Hodges - 23 Jordan - 24 Cartwright - 32 Perdue - 33 Pippen - 34 King - 42 Williams - 53 Levingston - 54 Grant - Coach Jackson 1991-92: Chicago Bulls
5 Paxson - 10 Armstrong - 14 Hodges - 20 Hansen - 23 Jordan - 24 Cartwright - 32 Perdue - 33 Pippen - 34 King - 42 Williams - 53 Levingston - 54 Grant - Coach Jackson 1992-93: Chicago Bulls
5 Paxson - 6 Tucker - 10 Armstrong - 20 Walker - 22 McCray - 23 Jordan - 24 Cartwright - 32 Perdue - 33 Pippen - 34 King - 42 Williams - 54 Grant - Coach Jackson 1995-96: Chicago Bulls
0 Brown - 7 Kukoc - 8 Simpkins - 9 Harper - 13 Longley - 22 Salley - 23 Jordan - 25 Kerr - 30 Buechler - 33 Pippen - 34 Wennington - 35 Caffey - 53 Edwards - 54 Haley - 91 Rodman - Coach Jackson 1996-97: Chicago Bulls
00 Parish - 1 Brown - 7 Kukoc - 8 Simpkins - 9 Harper - 13 Longley - 18 Williams - 23 Jordan - 25 Kerr - 30 Buechler - 33 Pippen - 34 Wennington - 35 Caffey - 91 Rodman - Coach Jackson 1997-98: Chicago Bulls
1 Brown - 5 LaRue - 7 Kukoc - 8 Simpkins - 9 Harper - 13 Longley - 22 Booth - 23 Jordan - 24 Burrell - 25 Kerr - 30 Buechler - 33 Pippen - 34 Wennington - 35 Kleine - 91 Rodman - Coach Jackson |
