Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Lodewijk II van Bourbon (4 augustus 1337-Montluçon, 19 augustus 1410), bijg. de Grote, was de oudste zoon van Peter I van Bourbon en van Isabella van Valois.
Lodewijk volgde in 1356 zijn gesneuvelde vader op als derdehertog van Bourbon, pair van Frankrijk, grootkamerheer, graaf van Clermont-en-Beauvaisis en heer van Issoudun. Tot 1363 verbleef hij als gijzelaar voor zijn koninklijke neef in Engeland. Lodewijk hoorde tot de belangrijkste steunpilaren voor de kroon en was een der meest schitterende feodale figuren van zijn tijd. Hij trok in 1382 naar Vlaanderen voor de slag bij Westrozebeke, in 1387-1388 met de hertog van Lancaster naar Castilië en in 1388 met het koninklijk leger tegen Gelre. In 1389-1390 voerde Lodewijk een expeditie van Genua aan tegen Tunis en veroverde daarbij een tijd Cagliari en greep in 1390 in de Napolitaanse troonstrijd in ten voordele van het Huis Anjou tegen de Hongaarse lijn in. In 1380 werd hij mederegent in Frankrijk, maar werd spoedig door zijn neven van Bourgondië, Berry en Anjou weggedrongen. Later won hij opnieuw aan invloed en stelde hij zich volledig aan de kant van de koning. Hij stichtte in 1369 de ridderorde van het schild en werd in 1387 titulair vorst van Achaïe, in 1391 heer van Beaujolais, in 1400 graaf van Forez, heer van Château-Chinon, van Beaujeu-en-Beaujolais en van Dombes.
Lodewijk was in 1371 gehuwd met zijn nicht Anna van Auvergne (1358-1417), dochter van dauphin Beraud II, en werd de vader van:
- Jan I (1381-1434 )
- Lodewijk, heer van Beaujolais (1388-1404 )
- Catharina
- Isabella.
