Jacques Maritain

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Jacques Maritain (Parijs, 18 november 1882 – Toulouse, 28 april 1973) was een Franse filosoof die via Henri Bergson op het spoor kwam van de metafysica.

Hij werd een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het neothomisme, dat opnieuw aansluiting zocht bij het denken van Thomas van Aquino en van de scholastiek en uiteindelijk op Aristoteles. Onder invloed van de Franse katholieke schrijver Léon Bloy gingen Jacqes Maritain en zijn Russisch-joodse vrouw Raïssa Oumançoff over tot het katholicisme. Martitain was hoogleraar in Parijs en in Princetown. Na 1960 trok hij zich terug in een klooster.

Maritain verdedigde een christelijk humanisme en een christelijke democratie, de pluriformiteit van de menselijke geest en een ethiek die uitgaande van ‘natuurlijke’ grondregels in concrete situaties dienden te worden toegepast. Martitains 'christelijke' staatsleer gaat ervan uit dat de mens een natuurlijke en een bovennatuurlijke bestemming heeft. De eerste wordt gerealiseerd in de politieke samenleving die als een organisch geheel gevormd wordt uit afzonderlijke organen. De tweede bestemming van de mens betreft de religieuze, morele volmaaktheid als beelddrager van God. De sociale filosofie van Maritain is van grote invloed geweest op de na-oorlogse christendemocratie in Europa. Enkele van zijn boeken worden gerekend tot de belangrijkste werken van de eerste helft van onze eeuw. Hij zette zich met zijn vrouw ook in voor betere betrekkingen tussen joden en christenen. Maritain onderhield contacten met jonge katholieke intellectuelen tijdens het interbellum rond het spraakmakende literaire tijdschrift De Gemeenschap en had grote invloed op hen.

[bewerk] Werken

La philosophie bergsonienne (1914);
Antimoderne (1922);
Dinstinguer pour unir ou les degrées du savoir (1932);
La songe de Descartes (1932);
De la philosophie chrétienne (1933);
Science et sagesse (1935);
Humanisme intégral (1936);
Les droits de l’homme et la loi naturelle (1942);
L’homme et l’ état (1953);
Approches de Dieu (1953;
Creative intuition in Art and Poetry (1955);
La Philosophie morale (1960);
On the use of philosophy (1961);
Le paysan de la Garonne. Un vieux laïc s’interoge à propos du temps présent (1967).