Haakon VII van Noorwegen
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| 1872-1957 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||
| Koning van Noorwegen | ||||||
|
||||||
|
Christiaan Frederik Karel George Waldemar Axel (Charlottenlund, 3 augustus 1872 - Oslo, 21 september 1957), roepnaam Karel, was als Haakon VII van 1905 tot 1957 de eerste koning van Noorwegen na het einde van de personele unie met Zweden. Hij was de tweede zoon van Frederik VIII van Denemarken, jongere broer van Christiaan X van Denemarken en een kleinzoon van Karel XV van Zweden, die tevens Karel IV van Noorwegen was.
Prins Karel trouwde in 1896 met prinses Maud, dochter van Eduard VII van het Verenigd Koninkrijk. Op 2 juli 1903 kregen ze een zoon, Alexander.
Na enige jaren van politieke onrust koos het Noorse volk in 1905 ervoor zich van Zweden af te scheiden. Op 18 november van dat jaar koos het parlement, het Storting, Karel als koning van Noorwegen. Deze keuze werd in een referendum door het volk bevestigd. Karel werd op 22 juni 1906 gekroond in de Nidaros-kathedraal in Trondheim. Hij noemde zich nu Haakon, naar de gelijknamige middeleeuwse koningen van Noorwegen.
Toen de Duitsers Noorwegen in april 1940 bezetten leidde Haakon twee maanden lang het verzet en weigerde de nieuwe regering onder Vidkun Quisling te erkennen. Hierna week hij uit naar Engeland en leidde de regering in ballingschap in de Londense wijk Rotherhithe. Hij vormde een belangrijk symbool voor het Noorse verzet. In 1945 keerde hij weer naar zijn land terug.
Haakon stierf op 21 september 1957 in Oslo toen hij in bad uitgleed over een stuk zeep en met zijn hoofd tegen de rand kwam. Alexander volgde hem op als Olaf V.
