Feike Asma
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Feike Pieter Asma (Den Helder, 21 april 1912 - 18 december 1984) was een Nederlandse organist, dirigent en musicus.
Al op jonge leeftijd bespeelde hij in de Gereformeerde Kerk in Den Helder een orgeltje met 9 stemmen. Feike ontving in de periode 1928 tot 1937 orgellessen van Jan Zwart. In 1933 vertrok hij naar Leiden, waar hij organist werd van het eeuwenoude, oorspronkelijk door Pieter Janszoon de Swart in 1565 gebouwde orgel. Van Leiden ging hij in 1943 naar de Evangelisch-Lutherse Kerk te Den Haag, ook wel Lutherse Burgwalkerk genoemd. Hier bevindt zich een groot orgel van de orgelmaker J.H.H. Bätz uit 1753. In 1965 verhuisde Asma nog éénmaal, nu naar de Grote Kerk te Maassluis. Hier werd hij de vaste bespeler van het uit 1723 daterende orgel, gebouwd door Rudolf Garrels. Op 18 december 1984 overleed Feike Asma en werd op de Nieuwe Oosterbegraafplaats te Amsterdam begraven.
Aan het Koninklijk Conservatorium te Den Haag studeerde hij directie bij Jan Koetsier en piano en compositie bij Hugo van Dalen. Daarnaast volgde hij lange tijd bij Eduard Flipse lessen in orkest- en koordirectie. In 1950 en 1951 nam hij deel aan de meestercursus voor dirigenten van Paul van Kempen te Siena.
Gedurende zijn arbeidzame leven gaf Feike Asma vrijwel dagelijks orgelconcerten door het hele land, die veel bezoekers trokken. Hij was een pleitbezorger van de Franse symfonische orgelmuziek van componisten als Guilmant, Boëllmann, Vierne en Widor. Hiervoor ontving hij in 1964 de Franse onderscheiding Arts-Sciences-Lettres Diplome de Médaille Argent Académie Française de Paris en in 1975 de onderscheiding Diplome de Médaille Vermeil. In 1967 werd hij geridderd in de Orde van Oranje-Nassau. De stad Rotterdam heeft hem de Wolfert van Borselenpenning toegekend.
