Deutsche Demokratische Partei
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Deutsche Demokratische Partei (DDP, d.i. Duitse Democratische Partij), was van 1919 tot 1930 de benaming van de links-liberale Duitse politieke partij tijdens de Weimarrepubliek. In 1930 werd de naam veranderd in Deutsche Staatspartei (Duitse Staatspartij).
De DDP kwam voort uit de links-liberale Fortschrittliche Volkspartei, die tijdens het Duitse Keizerrijk één van de grotere politieke partijen was. Een deel van de DDP'ers was afkomstig uit Nationalliberale Partei van Gustav Stresemann.
Bekende DDP'ers waren: Gustav Stresemann (rijkskanselier), Walther Rathenau (minister van Buitenlandse Zaken Weimarrepubliek) en Theodor Heuss (president Bondsrepubliek Duitsland). Ook Hugo Preuss, één der auteurs van de grondwet van de Weimarrepubliek en minister van Justitie van de Weimarrepubliek Erich Koch-Weser waren lid van de DDP.
De eerste jaren van de Weimarrepubliek waren succesvol voor de DDP. In 1919 werden er 75 leden van de DDP in de Nationale Vergadering te Weimar gekozen. Nadien had men te kampen met een electorale teruggang. In 1932 werden er slechts 2 DDP'ers in de Rijksdag gekozen. Bij de laatste vrije verkiezingen van Duitsland werden er in maart 1933 5 afgevaardigden in de Rijksdag gekozen.
De DDP werd in 1933 door het Nazi regime verboden. Na de Tweede Wereldoorlog werd het grootste deel van de DDP'ers lid van de liberale FDP.
