Bloedwraak
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Bloedwraak is een vorm van eigenrichting (meer specifiek: stammenrechtspraak) waarin de familie of stam van een dode het recht heeft die te wreken op de schuldige, ook als de dood het gevolg was van een ongeval. Als de dode niet wordt gewroken, verliest de getroffen familie of stam haar maatschappelijke eer (Turks sjeref, Arabisch sharaf). Bloedwraak moet niet verward worden met eerwraak.
Het doel van bloedwraak is het herstellen van het machtsevenwicht tussen de stammen en daarmee het herstellen van de maatschappelijke eer. Na de tweede dode, dus bij een gelijke stand, is de bloedwraak in principe afgedaan. Als de tweede dode door zijn positie meer 'waard' was, of de getroffen familie de tweede dode 'onterecht' vindt, kan een bloedvete ontstaan.
Inhoud |
[bewerk] Geschiedenis en godsdienst
Bloedwraak is een eeuwenoud cultureel fenomeen. In het eerste bijbelboek Genesis (en ook in andere Bijbelboeken uit het Oude Testament) wordt gesteld dat een moordenaar gedood moet worden. Er wordt daarbij niet bepaald, wie verantwoordelijk is voor het doden van een moordenaar.
Binnen een stam, en zeker binnen een familie, komt bloedwraak relatief zelden voor; men deelt immers dezelfde maatschappelijke eer en door onderlinge conflicten kan men die verliezen zonder dat er een schuldige van buiten de familie kan worden aangewezen.
Zo was de moord op Abel door zijn broer Kaïn (Genesis 4:8) een intern conflict. Kaïn had door de moord de stam verzwakt en afbreuk gedaan aan haar integriteit jegens de buitenwereld. Volgens het gewoonterecht bepaalt de stam in zo'n geval zelf de strafmaat. Die hoeft niet de dood te betekenen: er is immers geen schuldige buiten de eigen stam van wie bloed geëist kan worden. Bovendien is het ongebruikelijk om 'eigen' bloed te doen vloeien. Kaïn werd uit de stam verstoten en verbannen. In het algemeen zijn verstotenen vogelvrij: als ze gedood worden, komt de stam niet meer voor hen op door hun 'bloed te wreken'. Maar bij wijze van uitzondering kreeg Kaïn van God een merkteken, waardoor duidelijk was dat hij, anders dan andere verbannenen, toch bescherming genoot. Degene die hem zou doden, moest rekenen met bloedwraak van God zelf [zie Genesis 4:15].)
Vanaf de verhalen over de Zondvloed wordt het vonnissen van moordenaars in de Bijbel bij officiële en onafhankelijke instanties neergelegd: hiermee werd de doodstraf gelegitimeerd, maar de bloedwraak veroordeeld.
Ook in de Koran wordt het recht op vergelding (qisaas) met zoveel woorden erkend, maar de gelovigen wordt dringend geadviseerd genoegen te nemen met een afkoopsom of 'bloedgeld' (diya) (Koran 2178, zie hieronder). In Jemen haalde een geval van ultieme vergevingsgezindheid (in plm. 2000) de pers: een vader vergaf de moordenaar van zijn zoon en zag bovendien af van bloedgeld. Hij vond dat de moordenaar zich al voor God moet verantwoorden. Hierdoor voorkwam hij de executie van de moordenaar.
Bloedwraak werd in Europa toegepast door de Germanen. In de Middeleeuwen was bloedwraak in Europa nog zeer gebruikelijk, en vele oorlogen zijn begonnen vanwege bloedwraak-vetes tussen adellijke families. Met de komst van een overheid die zorgdraagt voor het bestraffen van misdadigers zou bloedwraak als gerechtvaardige reden voor moord uit vrijwel heel Europa verdwijnen. Alleen op Corsica, Sicilië en Albanië komt in Europa bloedwraak nog voor. Buiten Europa is bloedwraak in veel culturen een normaal verschijnsel.
[bewerk] Bloedvete
Een bloedwraakmoord, d.w.z. een tweede dode, kan leiden tot een nieuwe (derde) dode, die weer gewroken moet worden. Dit wordt ook wel een vendetta, een bloedvete oftewel een wraakneming zonder einde, genoemd.
De kans een vendetta te beëindigen is het grootst wanneer er aan beide zijden evenveel slachtoffers zijn gevallen. Maar de telling is niet zo simpel omdat ook de status van de slachtoffers van belang is. Zo geldt een ouder slachtoffer als 'waardevoller' dan een jonge vrijgezel.
Hoewel bloedwraak in principe een kwestie tussen families of stammen is, komt het fenomeen ook voor tussen criminele benden. De liquidatiegolf in de Amsterdamse onderwereld, die sinds 2000 al tientallen slachtoffers heeft geëist, kan gezien worden als een vorm van vendetta. Overigens is bekend dat criminele benden, met name die Amerikaanse maffia, vaak als familie-organisaties zijn begonnen en wordt de onderlinge band en loyaliteit tussen de leden gezien als die tussen familieleden.
Op Corsica kostte het verschijnsel vendetta tussen 1359 en 1729 naar schatting meer dan 30.000 levens. Vooral tijdens de Genuese overheersing (16e tot en met de 18e eeuw) vonden er veel bloedwraakmoorden op Corsica plaats, vooral omdat de autoriteiten zich weigerden te bemoeien met binnenlandse conflicten. Pas in 1920 werd bloedwraak op Corsica bij wet verboden.
In Albanië komt bloedwraak met name in het noorden voor (zie bijv. 'Een breuk in april' van Ismaïl Kadaré). Koning Zog had zoveel vijanden gemaakt dat hij constant voor zijn leven moest vrezen. Autoriteiten weigeren zich niet alleen met dergelijke situaties te bemoeien, maar zien dit ook als normaal. Een in 1995 wegens bloedwraak opgepakte man werd veroordeeld voor illegaal wapenbezit!
[bewerk] Regels
Een bloedwraak- of bloedvetemoord moet voldoen aan strikte regels die per regio verschillen. Een algemene regel is dat vrouwen en kinderen (tot 12 jaar) nooit het slachtoffer mogen worden. Het doden van vrouwen is niet eervol; bij het doden gaat het immers om het herstellen van de eer en dat kan alleen volgens de gewoonterechtelijke regels. Verder mag - meestal - telkens niet meer dan een slachtoffer worden gedood. In 2003 werden in een bloedvete in Egypte meer dan 15 mannen uit één familie tegelijk gedood, juist toen ze op weg waren naar een rechtszitting over de zaak. Dergelijke moorden zijn uitwassen in een bloedvete en gelden niet als eervol.
Overigens spelen vrouwen een grote rol bij het voortzetten van een bloedvete. De bebloede kleren van een nog ongewroken slachtoffer worden door de moeder of weduwe bewaard en dikwijls getoond aan een broertje of zoon die, als hij groot genoeg is, zijn broer of vader zal moeten wreken. In veel gemeenschappen waar bloedwraak voorkomt wordt gedacht dat de ziel van de overledene geen rust zal kennen totdat hij gewroken is.
[bewerk] Afkopen
Bloedwraak is soms af te kopen met geld (in het Nederlands weergeld, zoen of ook wel bloedgeld genoemd). Pas na de tweede dode, of bij een andere gelijke stand, is afkopen doorgaans mogelijk. Soms, met name wanneer de eerste dode is gevallen als gevolg van een ongeluk, kan ook deze worden afgekocht. Ook verwondingen kunnen worden afgekocht.
Nadat de familie van het slachtoffer het bloedgeld aanvaardt, is er geen reden meer voor voortzetting van de bloedvete. Volgens de islam is aanvaarden van een compensatie sterk aan te bevelen en is het voortzetten van de bloedvete na het ontvangen van een afkoopsom streng verboden (zie Koran 2178).
De compensatie moet overigens niet gezien worden als smartengeld voor het leed, maar moet zowel recht doen aan de positie van de overledene binnen de gemeenschap als aan het gezichtsverlies dat de accepterende partij oploopt door überhaupt bloedgeld te accepteren in plaats van een (tweede) dode uit de stam van de schuldige. In verband met gezichtsverlies 'mag' bloedgeld niet te vlot worden geaccepteerd. Onderhandelingen tussen de partijen zijn hierdoor vaak bijzonder moeizame processen die alleen met de hulp van goede, vaak hooggeplaatste, bemiddelaars kunnen worden bereikt. Zo vroeg een Koerdische familie in Zevenaar in 2001 bij de gemeente een subsidie van 100.000 gulden aan als genoegdoening voor de familie van haar slachtoffer. Hiermee hoopte men een vendetta, die al vijf levens had geëist, te kunnen beëindigen.
In Irak is bloedwraak een tamelijk normaal fenomeen. Het is bekend dat het Amerikaanse, maar ook het Engelse leger tijdens de oorlog in Irak (2003-2005) stammen bloedgeld aanboden voor gevallen burgerslachtoffers.
[bewerk] Literatuurlijst
Een werk over bloedwraak onder Palestijnse bedoeïenen is: Joseph Ginat, Blood Revenge: 'Family Honor, Mediation, and Outcasting', uitg.: Sussex Academic Press, 1997.
Zie voor een inventarisatie van de vendetta in Turkije: Artun Ünsal, 'Tuer pour survivre, la Vendetta', uitg.: L'Harmattan, 1990.
