Alfredo Binda

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Alfredo Binda (Cittiglio, 11 augustus 1902 - 19 juli 1986) was een Italiaans wielrenner. Op de rangschikking der beste renners aller tijden van Daniel Marszalek bezet Binda de zeventiende plaats (2005).

Alfredo wordt geboren in Cittiglio, Lombardije, in een gezin met tien kinderen. Hij speelt trompet bij de gemeentelijke harmonie van zijn dorp. Hij houdt ook van fietsen, maar het gezin is arm. Samen met zijn broer Primo emigreert Alfredo naar Frankrijk, naar Nice, waar ze onderdak vinden bij neven.

Aan de Rivièra ontbreekt het niet aan werk, en aan fietswedstrijden evenmin. Hier ontdekt de jonge Binda zijn balans: vier dagen per week gaat hij naar school voor lessen industrieel tekenen en drie dagen per week traint hij op zijn fiets.

In 1923 komt Binda uit tegen de Italiaanse kampioenen Girardengo en Belloni. Hij laat hen achter zich op de hobbelige wegen van de Mont Chauve. Dat is zijn eerste erkenning.

Hij is vooral te herkennen aan zijn silhouet, dat nergens mee te vergelijken is. Een gentleman die stevig in het zadel zit, en die zijn richting voorzichtig verandert om stenen, keien of struiken op de weg te omzeilen.

Dankzij zijn stijl en zijn overwinningen is Binda een van de grootste figuren van de wielersport. Hij is de enige grote kampioen die door de organisatoren werd verzocht niet deel te nemen aan hun wedstrijd om de spanning te behouden! Zo ook in de Ronde van Italië van 1930. Op zijn naam staan dan al de edities van 1925, die van 1927 waarbij hij twaalf van de vijftien etappes, die van 1928 met zes etappes en die van 1929 met acht etappes. Men smeekt hem dus om thuis te blijven, en ter compensatie krijgt hij dan de grootste prijs die ooit is uitgereikt. De alleenheerschappij van Binda kan niet beter worden aangetoond. Wat blijft is de grandeur van de uitblinker uit Varese, een grandeur die wordt geïllustreerd door andere overwinningen op hoog niveau, waaronder zijn drie triomfen als wereldkampioen: in 1927, de eerste uit de reeks, op de Nürburgring, vervolgens in 1930 in Luik en ten slotte in 1932 op het circuit van Rocca di Papa in Rome.

Hij wint vijf Rondes van Italië met 41 etappes (enkel Mario Cipollini heeft er één meer) en gaat zestig dagen aan kop van de wedstrijd: een buitengewone buit. Maar afgezien van het aantal successen dat hij boekt, draagt hij een verpletterende superioriteit met zich mee, die hij zowel bij het sprinten als het beklimmen tentoonspreidt.

Hij blijkt een merkwaardige relatie te hebben met de Ronde van Frankrijk Hij trotseert de Tour zonder enthousiasme in 1930, wint twee opeenvolgende etappes in Pau en Luchon en moet zich na een val terugtrekken. In Novi Ligure, tijdens Milaan-San Remo in 1936, breekt hij door een ongeval zijn dijbeen en wordt gedwongen om een punt te zetten achter zijn carrière.

Hoewel hij nog nooit de Tour heeft gewonnen, neemt hij wraak als ploegleider van het Italiaanse team, dat hij door zegevierende expedities leidt: in 1948 met Bartali, in 1949 en 1952 met Coppi en in 1960 met Nencini. Zijn grote wijsheid ligt ten grondslag aan het - destijds als onmogelijk beschouwde - akkoord tussen Bartali en Coppi. Bovendien heeft hij de hoogste functies bekleed binnen internationale wielerinstellingen.