Romulus
E Vicipaedia
Romulus fuit filius Martis et vestalis Rheae Silvae, geminus Remi frater, rex Romanus primus.
Ut fama fert, gemini Romulus Remusque in Tiberim missi sunt in alveo sub ordine patrui sui Amulii, sed Tiberis effusus erat super ripas, sic alveus expulsus est ab flumine. Lupa itiens audivit vagores puerorum, et flexit cursum eosque uberibus suis sustentatavit.
Tempus cucurrit, Remo capto, Romulus ad eum redimiendum pugnavit versus Amulium, ita eum obtruncat. Romulum Remumque cupido cepit condendae urbis, sed certamen fuit uter nomen novae urbi daret. Res auspiciis comissa est. Prior Remus vidit sex vultures, paulo post Romulus, cum vidisset duplicem, victor urbem e suo nomine Romam nominavit. Igitur, Remus transiluit fratris muros, et Romulus eum necavit.
[recensere] Romulus, primus Romanorum rex
Romulus imaginem urbis magis quam urbem, fecerat deerant incolae. Erat in proximo lucus: hunc asylum fecit. Eo statim multitudo latronum pastorumque confugit. Cum vero ipse et populus uxores non haberent, legatos ad vicinas gentes misit, qui societatem connumbiumque peterent. Nusquam benigne legatio audita est: ludibrium etiam additum: "Quidni feminis quoque asylum aperuistis? Id enim compar foret connubium." Romulus aegritudinem animi dissimulans ludos parat: indici deinde finitimis spectaculum iubet. Multi convenere studio etiam videndae novae urbis, maxime Sabini eum liberis et conjugibus. Ubi spectaculi tempus venit, eoque deditae mentes cum oculis erant, tum, dato signo, virgines raptae sunt: et haec fuit statim causa bellorum.
Sabini ob virgines raptas bellum adversus Romanos sumpserunt, et cum Romae appropinquarent, Tarpeiam virginem nacti sunt, quae aquae causa sacrorum hauriendae descenderat. Huius pater Romanae praeerat arci. Titus Tatius, Sabinorum dux, Tarpeiae optionem muneris dedit, si exercitum suum in Capitolium perduxisset. Illa petiit quod Sabini in sinistris manibus gerebant, videlicet annulos et armillas. Quibus dolose promissis, Tarpeia Sabinos in arcem perduxit, ubi Tatius eam scutis obrui praecepit. Nam et scuta in laevis habuerant. Sic impia proditio celeri poena vindicata est. Quae fabula in denario a monetali Lucio Titurio Sabino anno 89 a.C.n. percusso expressa est.
Romulus adversus Tatium processit, et in eo loco ubi nunc Romanum forum est pugnam conseruit. Primo impetu, vir inter Romanos insignis, nomine Hostilius fortissime dimicans cecidit; cuius interitu consternati Romani fugere coeperunt. Iam Sabini clamitabant: "Vicimus perfidos hospites, imbelles hostes. Nunc sciunt longe aliud esse virgines rapere, aliud pugnare cum viris." Tunc Romulus arma ad caelum tollens Iovi aedem vovit, et exercitus seu fore seu divinitus restitit. Proelium itaque redintegratur: sed raptae mulieres, crinibus passis, ausae sunt se inter tela volantia inferre; et hinc patres, inde viros deprecatae, pacem conciliarunt.
Romulus cum Tatio foedus percussit, et Sabinos in urbem recepit. Centum ex senioribus elegit quorum consilio omnia ageret, qui ob senilem aetatem Senatus vocati sunt. Tres equitum centurias constituit; plebem in tringinta curias distribuit. His ita ordinatis, cum ad Caprae paludem exercitum lustraret, subito coorta est tempestas cum magno fragore tonitribusque, et Romulus e conspectu ablatus est: eum ad Deos abiisse vulgo creditum est; cui rei fidem fecit Proculus vir nobilis. Orta enim inter patres et plebem seditione, is in concionem processit, et iureiurando affirmavit Romulum a se visum augustiore forma quam fuisset, eumdemque praecipere ut seditionibus abstinerent, et virtutem colerent. Ita Romulus pro Deo cultus, et Quirinus est appellatus. Romulus obtruncus est, et Numa Pompilius regnat per annos tres et quadriginta.
 |
Reges Romani |
| Reges: Romulus | Numa Pompilius | Tullus Hostilius | Ancus Marcius | Lucius Tarquinius Priscus | Servius Tullius | Lucius Tarquinius Superbus | |
