Noé
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Noé, fillo de Lameque, neto de Matusalén, é o personaxe bíblico que tería recebido ordens de Deus para a construción dunha arca, para salvar a Criación do Diluvio.
A historia de Noé atopase no libro de Xénese, sendo seu nome mencionado pola primeira vez en 5:29, encerando con súa morte, en 9:29, con 950 anos. O relato conta que Noé era decendente da liñaxe de Sete, e viveu nunha época en que as outras liñaxes humanas (a partir dos descedentes de Caín e dos proprios parentes de Noé, probabelmente) mostraranse corrompidas. Deus entón decidiu eliminar a poboación mundial provocando unha grande inundación, poupando porén Noé e a súa familia, que se mostraron bos aos seus ollos. Entón Deus enviou un anxo a Noé, ordenandolle a construción dunha grande embarcación, onde reuniría todos os animais da terra durante os 40 días de Diluvio. Noé entón reuniu un casal de cada especie e abrigou súa familia no interior da arca. 40 días despois, cando a choiva cesou e a auga comezou a descer, Noé soltou unha pomba, que lle trouxo unha folla de oliveira, indicando que a terra xa estaba seca. A arca tería ficado encallada no alto dunha montaña, supostamente sobre o Monte Ararat, na Armenia
A Noé e os seus decendentes coube a tarefa de poboar a Terra. A fonte extra-bíblica de Flavius Josephus detalla en pormenores a decendencia de Noé, e cais pobos cada un dos seus fillos e netos tería dado orixe. A vida de Noé despois do Diluvio, Sen embargo, é curiosamente deturpada polo alcoholismo. En certa altura, embebedarase co viño producido da súa propria videira de tal xeito que se atopou nu na súa tenda. O seu fillo Cam viuno e chamou a seus irmáns para que o cobrisen. Cando recobrou a consciencia, Noé maldiceu a Cam e o seu neto Canaá, Sen embargo abenzoando seus outros fillos, Sem e Xafé.
A historia de Noé ten forte significado simbólico sobre boa parte da historia de Israel, principalmente durante o período da conquista de Canaá narrada no libro de Xosué. A maldición de Noé certamente foi usada polos pobos semitas (ou sexa, decendentes de Sen, cuxos hebreos fan parte) como xustificativa para a conquista da terra de Canaá (ocupada polos cananeos, alegadamente descendentes de Canaá, neto maldito de Noé).
