Fuerzas Armadas Revolucionarias (Arxentina)

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

As Fuerzas Armadas Revolucionarias (FAR) foron unha organización armada irregular de Arxentina formada a finais da década do 60, e cuxo cedo ideal era adestrarse e unirse ás guerrillas rurais iniciadas polo Che Guevara en Bolivia. Os seus membros proviñan maioritariamente dunha fractura producida no interior da Federación Juvenil Comunista (a "Fede") do Partido Comunista de Arxentina. A súa ideoloxía orixinal de base era polo tanto o marxismo-leninismo, pero cun aditamento latinoamericanista, inspirado na prédica e xeito de actuar deste referente revolucionario.

Entre os seus primeiros xefes e fundadores é imprescindible mencionar a Carlos Olmedo, recoñecido como referente ideolóxico da organización (morto o 3 de novembro de 1971, no que se deu en chamar "El combate de Ferreyra" (barrio industrial de Ferreyra na cidade de Córdoba, provincia de Córdoba).

En 1967, en plena ditadura de Juan Carlos Onganía e ante o asasinato do Che a mans do Exército Boliviano, a agrupación ingresa nun debate interno dedicándose fundamentalmente a reformularse o seu futuro, lograr a expansión numérica de membros, e introducirse en novas formas de loita como a guerrilla urbana, proceso que dura ata que se produce o Cordobazo en maio de 1969.

De alí en diante, e tomando como influencias ideolóxicas e metodológicas as de Tupamaros, conforman unha organización político militar que incorpora membros rapidamente, orientada fundamentalmente á loita contra a ditadura militar da autoproclamada Revolución Arxentina.

[editar] Primeira operación militar pública

Aínda que o 26 de xuño de 1969 as FAR incendian trece supermercados Minimax en Bos Aires, en repudio á visita de Nelson Rockefeller, esa operación non foi asinada pola organización, aínda que si recoñecida pouco tempo despois. É o 30 de xullo de 1970, ás 14.45, cando un comando das FAR realiza a súa primeira operación militar pública^[1] na zona norte do Gran Bos Aires. A operación militar foi planificada por Roberto Quedo (Negro), Carlos Olmedo (Germán) e Marcos Osatinsky (Lucio) e conducida sobre o terreo por Carlos Olmedo. A operación, denominada "Gabriela", incluíu o asalto á sucursal do Banco Provincia, ocupación do destacamento de policía e recuperación das armas, ocupación da oficina de ENTEL, e a ocupación da estación de ferrocarril. Durou en total 11 minutos, participaron 36 combatentes (12 mulleres e 24 homes) que se replegaron ordenadamente en cinco camionetas e tres autos previamente roubados para esa acción.

Este impactante operativo marcou o inicio dun despregamento considerable das FAR, en tanto que lles permitiu lograr unha expansión de medios materiais e novos adeptos que engrosaron as súas filas. Participaron a partires de entón e durante os anos seguintes en numerosos e sonados atentados e secuestros extorsivos a empresarios e personalidades, algúns executados conxuntamente con outras organizacións armadas irregulares, como o Ejército Revolucionario del Pueblo. Nese tempo foron definiendose politicamente máis próximos ao Peronismo Revolucionario e Montoneros.

Desde principios de 1972, e sobre todo nos meses previos e posteriores aos feitos coñecidos como a Masacre de Trelew, estas dúas organizacións armadas debatían a súa unificación.

En outubro de 1973 Montoneros e FAR fusiónanse definitivamente, actuando en diante baixo o nome unificador da primeira. Os principais dirixentes de FAR: Roberto Perdía ("Pelado Carlos"), Marcos Osatinsky (Lucio), Roberto Quedo (Negro), Julio Roqué (Lino, Mateo ou Martín), entre outros, pasaron así mesmo a ocupar cargos de mando en Montoneros logo da unificación.