یهوه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

یهوه نام خدا در زبان عبری است. نامی که بر اساس تورات خدا در میقات موسی خود را بدان نام خواند.

اسم ذات احدیت است و دلالت بر سرمدیت آن ذات مقدس نماید. از نظر معنی به لفظ اهیه شباهت دارد که غالبا به رب ترجمه می‌شود.(منبع1)

پیش از موسی پیامبران بنی‌اسرائیل در دعوت به سوی خدای واحد از خدا به اسامی دیگری غیر از یهوه یاد می‌کردندو نام یهوه از زمان موسی رایج گردید. چنان که در سفر خروج فصل 6 آیه 3 چنین آمده‌است 'و خدا به موسی متکلم شده به او گفت که خداوند منم وبه ابراهیم واسحاق و یعقوب به اسم خدای قدیر نمودار گشتم اما به اسم خود یهوه به ایشان معروف نشدم'(منبع 2) و یهوه اسم جدیدی بود که عبریان در زمان موسی به خدای ابراهیم، اسحاق و یعقوب دادند(منبع 4)

اسم عظیم خود را... تقدیس خواهم نمود و ... امتها خواهند دانست که من یهوه هستم.

–حزقیال ۳۶:۲۳؛ سفر پیدایش ۲۲:۱۸؛ مزامیر ۱۴۵:۲۱؛ ملاکی ۱:۱۱

[ویرایش] منبع

1.مستر هاکس. قاموس کتاب مقدس. ترجمهٔ مستر هاکس. چاپ اول، تهران: اساطیر، ۱۳۸۲، 986. 

2.کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید. ترجمهٔ فاضل‌خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن. چاپ اول، تهران: اساطیر، 1377، 111. 

3.کتاب مقدس، عهد عتیق، ترجمهٔ تفسیری، اشعیا ۳:۶

4.جان بایر ناس. تاریخ جامع ادیان. ترجمهٔ علی‌اصغر حکمت. چاپ یازدهم، تهران: انتشارات علمی وفرهنگی، 1380، 492-494.