پیمان‌نامه منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
| پیمان‌نامه منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای | |
|---|---|
 |
|
| آغاز پیمان | ۱ ژانویه ۱۹۶۸ (میلادی) در نیویورک |
| تعداد اعضا | ۱۸۸ کشور |
پیمان‌نامه منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای، یا «ان‌پی‌تی» ،در دوران جنگ سرد ( ۱۹۶۸(میلادی)) برابر با ۱۳۴۷شمسی) به صورت محدود بین چند کشور جهان منعقد شد. این پیمان کشورهای جهان را به دو طبقه برخوردار (کشورهای دارای سلاح هسته‌ای) و غیربرخوردار (کشورهای فاقد سلاح هسته‌ای) تقسیم می‌کند.[۱]
طبق تعریف کشورهای برخوردار ،شامل کشورهایی هستند که تا پیش از اول ژانویه ۱۹۶۷ (میلادی) برابر با ۱۱ دی ۱۳۴۷ سلاح هسته‌ای یا دیگر وسایل منفجره هسته‌ای را تولید و منفجر کرده باشند طبق این تعریف چین، فرانسه، روسیه، انگلیس و آمریکا (اعضای دائمی شورای امنیت) به طور رسمی دارای سلاح هسته‌ای شدند.[۱]
تا کنون ۱۸۸ کشور جهان با امضای آن به پیمان‌نامه پیوسته‌اند. هند و پاکستان، و نیز اسرائیل این پیمان‌نامه را نپذیرفته‌اند. کره شمالی نیز پس از نقض پیمان در نهایت از این پیمان‌نامه خارج شد.
طبق این معاهده کشورهای دارای سلاح هسته‌ای نباید به طور مستقیم یا غیرمستقیم به کشورهای غیربرخوردار در راه تحصیل این سلاح کمک کنند و کشورهای غیربرخوردار متعهد می‌شوند تا در این راه تلاش نکنند ،هر چند به موجب ماده ۴برخوردارها متعهد شده‌اند که فناوری هسته‌ای صلح آمیز را در اختیار غیربرخوردارها قرار دهند.[۱]
[ویرایش] اهداف
جلوگیری از گسترش سلاح‌های هسته‌ای و پی گیری مذاکرات خلع سلاح هسته‌ای یکی از اهداف مهم پیمان مذبور به شمار می‌رود ،همچنین یاری رسانی به کشورهای غیر هسته‌ای در راه به کارگیری صلح آمیز فناوری هسته‌ای یکی دیگر از اهداف این پیمان بین‌المللی است.[۱]
[ویرایش] جستارهای وابسته
[ویرایش] منبع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ آشنايي با پيمان منع گسترش سلاح هاي هسته اي (فارسی). خبرگزاری ایرنا. بازدید در تاریخ ۱۹ سپتامبر ۲۰۰۷.
