فردیناند دو سوسور
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
فردیناند دو سوسور (زاده ۱۸۵۷ درگذشته ۱۹۱۳) زبان‌شناس سوئیسی، در شهر ژنو زاده شد. او پژوهش‌های خود را به دو زبان فرانسه و آلمانی انجام می‌‌داد. او با نگرش به ساختار زبان به عنوان اصل بنیادین در زبانشناسی، آن را شاخه‌ای از دانش عمومی دانست. عموماً سوسور را پدر زبانشناسی قرن بیستم می دانند.
[ویرایش] نظريه سوسور
اثر اصلی او به نام دروسی در زبانشناسی عمومی (Cours de linguistique générale) در سال ۱۹۱۶ و پس از مرگ به‌وسیله شارل بالی و آلبرت سشهای برپایه یادداشتهای سر کلاس درس به چاپ رسید. این کتاب خیلی زود به منبع مهمی برای زبانشناسان ساختارگرا سدهٔ بیستم تبدیل شد.
سوسور بر خلاف زبانشناسان پیش از خود که بیشتر از دید تاریخی یا به عبارتی درزمانی (diachronic) به بررسی زبانشناسی می‌‌پرداختند تمرکز خود را بر جنبهٔ هم‌زمان آن می‌‌گذاشت، به بیان یگرساختار زبان را در بازه‌ای از زمان می‌‌سنجید.
او فرایند گفتگو را ساخته شده از دو بخش روانشناسانه و فیزیکی می‌‌داند، ولی ساختار زبان را در ارتباط با پاره‌ای از بخش روانشناسی می‌‌شناسد که پیوند میان الگوی آوایی و معنا در اندیشهٔ آدمی است. نشانه‌شناسی او از همین پیوند ریشه می‌گیرد. اندیشه‌های او در رابطه با نشانه و ساختار از سوی ساختارگرایان، پساساختارگرایان و ساختارشکنان مورد توجه قرار می‌گیرد.
