شاهنشاهی ایران
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
شاهنشاهی ایران یا امپراتوری ایران یکی نخستین و بزرگترین شاهنشاهی جهان بود[نیازمند منبع]. این تمدن با ورود آریایی ها از سمت شمال به فلات مرکزی ایران ریشه گرفت. پایه گذار این شاهنشاهی کوروش کبیر، شاهنشاه هخامنشی بود. وی بنیانگذار نخستین منشور حقوق بشر در دنیای باستان و یکی از مشهور ترین پادشاهان هخامنشی است. برخی گفته اند کورش نام سلسله شاهنشاهی خود را از نیای خود هخامنش گرفته بود. شاهنشاهی ایران از میاندو رود (بین النهرین) تا مصر و از دریای پارس (خلیج فارس) تا آسیای میانه را در بر می گرفت. این شاهنشاهی حدود 200 سال پا برجا بود. آخرین پادشاه آن داریوش سوم هخامنشی بود.
کلمه هخامنش به نظر میرسد( حق+آ+منش) باشد یعنی سلسله ای که دارای منش ومرام حقیقت دوستی بودند وآئین حق پرستی داشتند (برزگر پرویز)