روانکاوی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
 |
در متن این مقاله از هیچ منبع و ماخذی نام برده نشده‌است. شما می‌توانید با افزودن منابع بر طبق اصول اثبات‌پذیری و شیوه‌نامهٔ ارجاع به منابع، به ویکی‌پدیا کمک کنید. مطالب بی‌منبع احتمالاً در آینده حذف خواهند شد. |
روانکاوی مجموعه‌ای از نظریات و روش‌های روان‌شناسی است که بر پایه کارهای زیگموند فروید بنا شده‌است. این اصطلاح نخست در سال ۱۸۹۶ رایج شد.
روانکاوی در سه ساحت گوناگون قابل تعریف و بهم پیوسته‌است:
۱- روشی است که به نیّت جستجو و کاوش روندهای ضمیر ناخودآگاه یا ضمیر باطن در چهار چوب تحلیل روانکاوی نزد روانکاو بکار برده می‌شود.
در چنین روشی، روانکاو آنطور که در طبّ رایج است عمل نمیکند که طبیب بیماری را نزد بیمار تشخیص دهد و دارو تجویز کند. در روانکاوی، تحلیلگر (فرد روانکاو) و روانکاوی شونده هر دو در چنین کاوشی حضور فعال دارند.
۲- روشی درمانی است که بر اساس اصل تداعی معانی آزاد و انتقال قلبی با روانکاو استوار میباشد
۳- روانکاوی نظریه‌ای است که داده‌های خود را از روان‌درمانی به شیوه روانکاوی کسب می‌کند. این نظریه در زمینه‌های دیگر مثل تحلیل آثار هنری و نقد ادبی نیز کار برد دارد، که غالبا موضوع بحث و جدل است.
