حق وتو
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
وتو در ادبیات لاتین به معنای ممنوع می‌کنم است.این کلمه برای لغو یکطرفه یک قانون به کار می‌رود و به این ترتیب وتو قدرت نامحدودی است که می‌تواند سبب جلوگیری از (و نه تصویب) تغییرات خاص شود.[۱]حق وتو براساس اندیشه برتری صلح بر عدالت در اختیار ۵ عضو دائم شورای امنیت ،شامل آمریکا ،فرانسه ،انگلستان ،روسیه و چین قرار گرفته است.[۲]
در منشور سازمان ملل متحد هرگز کلمه‌ای به نام وتو قید نشده است بلکه لزوم جلب ۹ رای موافق از مجموع ۱۵ رای اعضای شورای امنیت که باید شامل ۵ رای موافق اعضای دائم شورا باشد مطرح است ،به این ترتیب مخالفت یکی از اعضای دائم به معنای عدم تصویب قطعنامه و به اصطلاح وتوی آن است.[۳]
[ویرایش] منابع
- ↑ http://www.jazire.ir/2006/07/post_15.html
- ↑ مهرداد عنادی. «هیچ قدرتی ساحل امن ندارد». هفته نامه شهروند امروز. ۱۵ مهر ۱۳۸۶، ۵۰،۲۶.
- ↑ http://www.jazire.ir/2006/07/post_15.html
| ارکان سازمان ملل متحد |  |
|---|---|
|
مجمع عمومی | شورای امنیت | شورای اقتصادی و اجتماعی | شورای قیمومت | دبیرخانه | دیوان بین‌المللی دادگستری |
