تابستان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

تابستان فصل دوم از چهار فصل سال در تقویم شمسی است. تابستان گرمترین فصل سال است.

[ویرایش] تابستان در لغت نامه دهخدا

از تاب و ستان (پسوند) بمعني زمان تابش و فصل گرما، يکي از چهار فصل سال بين بهار و پائيز. (نقل از حاشيه برهان چ معين ). هر گاه که آفتاب به اول سرطان رسد تا باول ميزان تابستان باشد. (ذخيره خوارزمشاهي ). موسم گرما را گويند. (آنندراج ). سپيد بر. (برهان ). صيف . (منتهي الارب ) (دهار). صيفه . (منتهي الارب ): امير ديدار با قدرخان کرد و تابستان بغزنين باز آمد. (تاريخ بيهقي ). اسکندر مردي بوده است با طول و عرض و بانگ و برق و صاعقه چنانکه در بهار و تابستان ابر باشد. (تاريخ بيهقي ). قيظ; تابستان جايي مقام کردن . (دهار) تصيف ; تابستان بجايي اقامت نمودن . (منتهي الارب ) (تاج المصادر بيهقي ). قيظ; گرماي تابستان و آن از طلوع ثريا تا طلوع سهيل است . (منتهي الارب ).

فصل‌های سال
بهار	تابستان	پائیز	زمستان

[ویرایش] منابع

• نوشته شده از لغت نامه دهخدا در سایت www.mibosearch.com

عبدالله خاوری ‏۲۴ آوریل ۲۰۰۸، ساعت ۱۸:۵۴ (UTC)