Πρακτικές των Μαρτύρων του Ιεχωβά
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 |
Αυτό το άρθρο χρειάζεται μετάφραση. Αν θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε να επεξεργαστείτε το άρθρο μεταφράζοντάς το ή προσθέτοντας δικό σας υλικό και να αφαιρέσετε το {{μετάφραση}} μόλις το ολοκληρώσετε. Είναι πιθανό (και επιθυμητό) το ξενόγλωσσο κείμενο να έχει κρυφτεί σαν σχόλιο με τα <!-- και -->. Πατήστε "επεξεργασία" για να δείτε ολόκληρο το κείμενο. |
Οι Πρακτικές των Μαρτύρων του Ιεχωβά περιλαμβάνουν δραστηριότητες που κάνουν και άλλες εκκλησίες, όπως το ευαγγελιστικό έργο, η συγκέντρωση για ομαδική λατρεία και μελέτη και η προαιρετική συνεισφορά χρημάτων ώστε να υποστηρίζονται οι θρησκευτικές τους δραστηριότητες. Οι συνεισφορές γίνονται εθελοντικά.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Ευαγγελιστικό έργο
Όπως υποδηλώνει το όνομά τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ευρέως γνωστοί για τις εντατικές προσπάθειες που κάνουν για να δίνουν μαρτυρία. Οι Μάρτυρες αναφέρονται στις ευαγγελιστικές τους δραστηριότητες με Βιβλικούς όρους όπως «κήρυγμα», «μαθήτευση», «υπηρεσία» και «διακονία». Όλα τα μέλη τους, που έχουν τη δυνατότητα, ενθαρρύνονται να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, συμμετέχοντας σε αυτή τη δραστήριοτητα στο βαθμό που τους επιτρέπουν οι περιστάσεις τους. Τα παιδιά ενθαρρύνονται να συμμετέχουν συνοδευόμενα από τους γονείς τους.
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν χρησιμοποιήσει ήδη από το παρελθόν μια ποικιλία μεθόδων με σκοπό τη διάδοση της πίστης τους, που περιλαμβάνουν τις πορείες πληροφόρησης με χρήση πλακάτ που διαφήμιζαν ομιλίες και διανομή φυλλαδίων, την άρθρογραφία σε εφημερίδες και τις ραδιοφωνικές εκπομπές δημοσίων ομιλιών. Μεταξύ των ετών 1924 και 1957, η οργάνωση είχε σε λειτουργία έναν ραδιοφωνικό σταθμό, τον WBBR, στην Νέα Υόρκη.
Στις μέρες μας, το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι περιλαμβάνει προσπάθειες για την έναρξη συζητήσεων σχετικά με θρησκευτικά θέματα και την προσφορά εντύπων που εκδίδουν οι ίδιοι, με σκοπό την έναρξη Γραφικής μελέτης με εκείνους που ενδιαφέρονται. Η παραγωγή των εντύπων υποστηρίζεται από εθελοντικές συνεισφορές. Δεν προσφέρονται οικονομικά ή υλικά ανταλλάγματα σε εκείνους που προσχωρούν στην πίστη τους.
[Επεξεργασία] Αίθουσες Βασιλείας και Αίθουσες Συνελεύσεων
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποκαλούν τους χώρους όπου συναθροίζονται «Αίθουσες Βασιλείας» και όχι «ναούς», δίνοντας με αυτό τον τρόπο έμφαση στο γεγονός ότι η σύναξη της εκκλησίας είναι το σημαντικότερο και όχι το ίδιο το οικοδόμημα. Συνήθως, οι χώροι που χρησιμοποιούνται ως Αίθουσες Βασιλείας είναι κατά κύριο λόγο λειτουργικοί.
Σε πολλές χώρες, οι Μάρτυρες διαθέτουν «Αίθουσες Συνέλευσης» όπου περίπου είκοσι εκκλησίες συγκεντρώνονται τρεις φορές το χρόνο για μονοήμερες ή διήμερες συνελεύσεις. Σε χώρες που δεν διαθέτουν τέτοιες Αίθουσες Συνέλευσης αυτές οι συνελεύσεις πραγματοποιούνται σε εγκαταστάσεις κατάλληλες για πολυπληθή ακροατήρια που τους παραχωρούνται ή τις ενοικιάζουν. Μία φορά το χρόνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συγκεντρώνονται σε μεγαλύτερες συνελεύσεις οι οποίες ονομάζονται «Συνελεύσεις Περιφερείας». Κάθε πέντε χρόνια διοργανώνονται σε επιλεγμένες τοποθεσίες «Διεθνείς Συνελεύσεις» περιφερείας τις οποίες παρακολουθούν εκπρόσωποι από διάφορες χώρες οι οποίες διαρκούν συνήθως 3-4 μέρες. Οι παρόντες σε κάποιες Διεθνείς Συνελεύσεις ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες, με πολυπληθέστερη τη συνέλευση που διεξάχθηκε στο Στάδιο Γιάνκι και στο Πόλο Γκράουντς της Νέας Υόρκης το 1958 με ανώτατο αριθμό άνω των 250.000 παρευρισκομένων. Στην Ελλάδα διοργανώνονται με σχετική ελευθερία συνελεύσεις περιφερείας και περιοχής σε δάση, αθλητικά γήπεδα και Αίθουσες Συνελεύσεων από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. (Σχετικά δημοσίευματα στον ελληνικό τύπο: [1] [2])
Η συντριπτική πλειονότητα των Αιθουσών Βασιλείας και των Αιθουσών Συνέλευσης καθώς και τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά και οι εγκαταστάσεις τμημάτων παγκόσμια έχουν κατασκευαστεί από τους ίδιους τους Μάρτυρες του Ιεχωβά με εθελοντική συνεισφορά του χρόνου και των πόρων τους. Οι απαιτούμενες δαπάνες προέρχονται αποκλειστικά από τις εθελοντικές συνεισφορές των Μαρτύρων του Ιεχωβά σύμφωνα με τους πόρους και την επιθυμία του καθενός.
Στις συναθροίσεις της εκκλησίας δεν περιφέρεται δίσκος ούτε ασκείται πίεση για να δοθούν χρήματα. Οι Μάρτυρες έχουν την τακτική συνήθεια να συνεισφέρουν χρήματα κατ' ιδίαν και εθελοντικά, όπως κρίνει κατάλληλο το κάθε άτομο. Κάθε μήνα διαβάζεται στην εκκλησία μια αναφορά σχετικά με τα οικονομικά της εκκλησίας. Στις Αίθουσες Βασιλείας υπάρχουν κουτιά συνεισφορών για τις λειτουργικές ανάγκες της τοπικής εκκλησίας και για το παγκόσμιο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά (που περιλαμβάνει την εκτύπωση εντύπων, τη διοργάνωση συνελεύσεων, την υποστήριξη των ιεραποστόλων και την παροχή βοήθειας σε περιπτώσεις καταστροφών).
[Επεξεργασία] Συναθροίσεις
Οι συναθροίσεις εκκλησίας διεξάγονται τρεις φορές την εβδομάδα. Η ύλη που εξετάζεται στις συναθροίσεις είναι η ίδια σε όλες τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια. Όλες οι συναθροίσεις αρχίζουν και τελειώνουν με προσευχή. Στις συναθροίσεις που διεξάγονται στις Αίθουσες Βασιλείας και στις συνελεύσεις τους ψάλλονται ύμνοι με Γραφικά θέματα, οι οποίοι ονομάζονται ύμνοι της Βασιλείας. Λόγω του σεβασμού για τον τόπο λατρείας τους ντύνονται εύτακτα και επίσημα όταν παρευρίσκονται εκεί.
[Επεξεργασία] Η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας
Η «Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας» διεξάγεται συνήθως κάποιο απόγευμα στα μέσα της εβδομάδας και διαρκεί 45 λεπτά. Η Σχολή είναι σχεδιασμένη ώστε να εκπαιδεύει τους «ευαγγελιζόμενους» ώστε να είναι πιο αποτελεσματικοί στη διακονία τους. Οι ευαγγελιζόμενοι εκπαιδεύονται στη χρήση της Αγίας Γραφής. Σε μια σειρά μαθημάτων μερικών ετών ολοκληρώνεται η ανάλυση ολόκληρης της Αγίας Γραφής και κάθε φορά διαβάζεται ένα μέρος της δημόσια ενώπιον του ακροατηρίου. Οι ευαγγελιζόμενοι ενθαρρύνονται να διαβάζουν το υπόλοιπο κατ' ιδίαν. Επίσης, δίνεται πρακτική εκπαίδευση σχετικά με την εκφώνηση μια σύντομης δημόσιας ομιλίας, τη Βιβλική έρευνα και την παρουσίαση πληροφοριών σε ανθρώπους στη δημόσια διακονία. Η εγγραφή στη σχολή γίνεται εθελοντικά και είναι διαθέσιμη σε όλα τα μέλη της εκκλησίας που έχουν καλή υπόσταση. Οι σπουδαστές της σχολής λαμβάνουν διορισμούς εκ περιτροπής. Σε κάθε συνάθροιση, εκτός από τις διδακτικές ομιλίες, τρεις σπουδαστές εκφωνούν σύντομες ομιλίες σε προεπιλεγμένα Βιβλικά θέματα και ο οδηγός της σχολής σχολιάζει τα θετικά σημεία κάθε ομιλίας και προσφέρει υποδείξεις για βελτίωση.
[Επεξεργασία] Η Συνάθροιση Υπηρεσίας
Μετά τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας ακολουθεί η «Συνάθροιση Υπηρεσίας», η οποία περιλαμβάνει 45λεπτο εκπαιδευτικό πρόγραμμα σε σχέση με το έργο κηρύγματος. Αυτή η συνάθροιση δίνει στους ευαγγελιζόμενους πρακτική καθοδηγία οι οποία τους βοηθάει να αποκτήσουν επιπλεόν προσόντα και μεγαλύτερη ικανότητα στην επιτέλεση της διακονίας τους από σπίτι σε σπίτι. (Λουκάς 10:1-16· Πράξεις 4:23-31) Το πρόγραμμα παρέχει ποικιλία μεθόδων σε σχέση με τη διδασκαλία. Εκφωνούνται ομιλίες, παρουσιάζονται επιδείξεις, γίνονται μέρη με τη συμμετοχή του ακροατηρίου και διεξάγονται συζητήσεις μεταξύ δυο ή τριων ατόμων στο βήμα. «Η Διακονία μας της Βασιλείας» είναι μια μηνίαια έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, η οποία αποτελεί την πηγή της ύλης που καλύπτεται στις Συναθροίσεις Υπηρεσίας.
[Επεξεργασία] Η Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας
Κάποιο απόγευμα μέσα στην εβδομάδα, τα μέλη των εκκλησιών συναθροίζονται κατά μικρές ομάδες των 10 ως 15 ευαγγελιζομένων, συνήθως σε ιδιωτικά σπίτια, και διεξάγουν τη «Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας». Αναλύουν ένα Βιβλικό θέμα κάθε φορά σε βάθος. Μια από τις εκδόσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά χρησιμοποιείται ως βάση για τη Βιβλική συζήτηση μέσω ερωτήσεων και απαντήσεων. Η διάρκεια αυτής της συνάθροισης είναι 60 λεπτά.
[Επεξεργασία] Η Δημόσια Συνάθροιση
Ένας πρεσβύτερος ή ένας διακονικός υπηρέτης που έχει τα κατάλληλα προσόντα εκφωνεί μια δημόσια ομιλία για κάποιο θέμα με βάση την Αγία Γραφή. Ο ομιλητής μπορεί να ανήκει στην τοπική εκκλησία ή σε κάποια άλλη γειτονική εκκλησία. Η «Δημόσια Συνάθροιση» διεξάγεται συνήθως μέσα στο Σαββατοκύριακο. Η ομιλία αυτή απευθύνεται κυρίως προς τους ενδιαφερόμενους στο ακροατήριο που δεν είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά.
[Επεξεργασία] Η Μελέτη Σκοπιάς
Στη «Μελέτη Σκοπιάς» γίνεται μελέτη της Αγίας Γραφής με τη βοήθεια κύριων άρθρων που βρίσκονται στο περιοδικό Η Σκοπιά. Ο κάθε ευαγγελιζόμενος ενθαρρύνεται να συμμετάσχει με τα σχόλιά του. Η Μελέτη Σκοπιάς ακολουθεί αμέσως μετά τη Δημόσια Συνάθροιση και συνολικά διαρκούν 2 ώρες από την αρχική ως την τελική προσευχή.
Οι συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά ξεκινάνε και τελειώνουν με προσευχή. Στις συναθροίσεις που διεξάγονται στις Αίθουσες Βασιλείας αλλά και στις συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας ψέλνονται ύμνοι, οι οποίοι είναι γνωστοί ως «Ύμνοι της Βασιλείας».
[Επεξεργασία] Η Ανάμνηση του Θανάτου του Χριστού
The Witnesses attend the celebration of The Lord's Evening Meal, or Memorial, only once a year. This is the only celebration commanded for Christians in the Bible. Jesus said: "'Keep doing this ... in remembrance of me.' For as often as (Greek, hosakis meaning "every time that" or "whenever") YOU eat this loaf and drink this cup, YOU keep proclaiming the death of the Lord, until he arrives." (1 Corinthians 11:25, 26) Of those who attended the Memorial in 2004, 8,570 persons partook of the eating of the unleavened bread and the drinking of the wine that Jesus commanded his disciples to do in rememberance of his death.
Jehovah's Witnesses believe that those 8,570 are the remaining remnant of Christians anointed by God. (See also Kingdom of God) They believe these are the same as the literal 144,000 referenced at Revelation 14:1 that are going to heaven to serve with Jesus as co-rulers and priests in his Kingdom (Revelation 5:9, 10). The distinction of being a member of this group is not conferred upon one of Jehovah's Witnesses by any human. They believe that an individual who feels he or she has received this calling would unmistakably be made aware of this by being anointed with the Holy Spirit. This "anointing" does not make one subject to a higher standard or qualify one for greater privileges; it reflects a different reward awaiting these Christians after death.
The celebration of the Memorial of Christ's Death proceeds as follows: In advance of the Memorial, Jehovah's Witnesses invite anyone that may be interested to attend this special night. The week of the Memorial is generally filled with special activity in the ministry. A suitable hall, for example a Kingdom Hall, is prepared for the occasion. The Memorial begins with a song and a prayer. The prayer is followed by a discourse on the importance of the evening. A table is set with wine and unleavened bread. Jehovah's Witnesses believe the bread stands for Jesus Christ's body which he gave on behalf of mankind. The wine stands for his blood which redeems from sin. They do not believe in transubstantiation or consubstantiation. Hence, the wine and the bread are merely symbols, but they have a very deep and profound meaning for Jehovah's Witnesses. A prayer is offered and the bread is circulated among the audience. Only those who are "anointed" partake. Then another prayer is offered, and the wine is circulated in the same manner. After that, the evening concludes with a final song and prayer.
In contrast to the practice of Communion common to other Christian denominations in which all believers partake, not all partake at a Witness Memorial. Jehovah's Witnesses believe there are two distinct classes of believers. The "anointed" and the "other sheep". Jehovah's Witnesses believe that only those who are the "anointed" are commanded by Jesus Christ to partake of the bread and wine. Typically a Memorial Celebration is attended almost entirely by the "other sheep" given the small number of "anointed" remaining (remnant). It is not uncommon for the bread and wine to be passed and have no partakers.
[Επεξεργασία] Ουδετερότητα
Although in general respecting the law of the land, Jehovah's Witnesses do not salute flags, sing national anthems, or pledge allegiance to states or nations. This is not intended as disrespect for any particular nation or for governments; Witnesses recognize the legitimacy of political leaders, believing that they are the 'superior authorities' referred to by the Apostle Paul in Romans 13:1, and are therefore to be respected. Indeed, in many places, the Witnesses have been commended for their law-abiding stance. They make a distinction, however, between a show of respect and what they consider to be a manifestation of worship. Jehovah's Witnesses feel that saluting a flag or singing a national anthem crosses the dividing line between the two. This is because they believe they owe allegiance solely to Jehovah (God); that he alone may be worshipped.
There are many scriptures that have had a bearing on the attitude of Jehovah's Witnesses toward involvement in political issues and activities. One key scripture is Jesus' statement:
-
- John 17:16: "They are no part of the world, just as I [Jesus] am no part of the world."
Neutrality is defined as:
-
- "The position of those who do not take sides with or give support to either of two or more contending parties. It is a fact of ancient and modern-day history that in every nation and under all circumstances true Christians have endeavored to maintain complete neutrality as to conflicts between factions of the world. They do not interfere with what others do about sharing in patriotic ceremonies, serving in the armed forces, joining a political party, running for a political office, or voting." - (Reasoning from the Scriptures, pages 269-270)
In this regard, Jehovah's Witnesses feel that their position is similar to that of the early Christians, who refused to sacrifice a few drops of wine or a few grains of incense to the Roman emperors, and were therefore executed.
[Επεξεργασία] Ο Χαιρετισμός της Σημαίας
Among the results of this belief in the United States are several cases of Constitutional law regarding the Pledge of Allegiance. The early cases establishing that government schools cannot mandate the Pledge, or the salute to the flag, all involved Witness students punished or threatened for their refusal.
Some courts in other countries have also protected the Witnesses' right to abstain from patriotic ceremonies. For example, in 1986, the Supreme Court of India held that no one can be forced to join in the singing of the national anthem, if the person has a genuine, conscientious religious objection.
In a decision handed down on 1 March 1993, the Philippine Supreme Court ruled unanimously in favor of Jehovah's Witnesses in a case involving Witness youths who were expelled from school because they respectfully declined to salute the flag.
[Επεξεργασία] Στρατιωτική Υπηρεσία
Additionally, Jehovah's Witnesses refuse to serve in military organizations, citing the principle they call Christian Neutrality. They understand Jesus' words in John 17:14, "They are no part of the world, just as I am no part of the world," to mean that they should take a neutral stand concerning political and military controversies. They further cite Jesus' words that "all those who take the sword will perish by the sword" (Matthew 26:52) and the prophecy of Isaiah (chapter 2, verse 4): "Nation will not lift up sword against nation, neither will they learn war any more."
Historically, this refusal to join the military has created serious difficulties for Jehovah's Witnesses, particularly in war time. During World War II, young Witnesses in a number of countries were executed for their conscientious objection to war; even in more democratic countries they were generally refused exemption from conscription and have often been imprisoned.
Currently, there is less conflict between Witnesses and governments over this matter, as many countries have abolished conscription, whereas others have recognized the views of conscientious objectors and thus instituted the right to alternative civilian service, which Witnesses generally accept. In certain republics of the former Soviet Union, however, as well as in Singapore, young Witness males continue to serve prison terms in connection with this issue.
During World War II Jehovah's Witnesses were persecuted by the Allies and the Axis powers for refusing to participate in these powers' respective war efforts. (See Jehovah's Witnesses and the Holocaust).
Jehovah's Witnesses are not pacifists, that is to say, they are not opposed to the use of violence in all circumstances. They recognize, for instance, the legitimacy of the wars between the ancient nation of Israel and surrounding nations, and point out that passages in both the Old and New Testaments refer to God using warlike methods at times.
[Επεξεργασία] Πολιτικές Δραστηριότητες
Σε αρμονία με την αρχή της Χριστιανικής ουδετερότητας, αποτελεί προσωπική απόφαση για κάθε Μάρτυρα του Ιεχωβά αν θα ψηφίσει στις πολιτικές εκλογές. (Η Σκοπιά 1 Νοεμβρίου 1999 σελ. 28) Εντούτοις, αν και δεν εμπλέκονται στην επιδίωξη πολιτικών αξιωμάτων, δεν αποθαρρύνουν άλλους που θα το επιθυμούσαν.
[Επεξεργασία] Συναναστροφές
Jehovah's Witnesses are a close-knit community and as such many are not inclined to socialize with non-members, particularly in localities where they are treated with hostility.
Since a Witness has social interactions while on the job or at school, he is encouraged to use these times for witnessing to non-members. Such contacts are often used as opportunities for starting conversations about their beliefs, "informal witnessing," as they call it. Some of the training and study that goes on during the three weekly meetings involves the proper way to witness to a non-member. It must be noted, though, that even though Witnesses are looking for opportunities to speak about their faith, they are ordinary people who can live without always talking religion. But it must be understood that their religion is the most important thing in their life.
Each congregation operates under the oversight of a body of elders. Social events deemed to be wholesome are encouraged, since they strengthen the bonds of the congregation. However, if elders deem a social event to be inappropriate then it is likely that some action would be taken to preserve the group's identity and values, likely bringing a scripture or elsewhere published spiritual information to the attention of those in need of it.
It is not, however, the role of elders to make decisions for the congregation's members. In 1995, The Watchtower gave the following direction to elders: "In matters of conscience, therefore, elders do not make decisions for those under their care. They explain the Bible principles involved in a matter and then allow the individuals involved to use their own powers of reason to make a decision. This is a serious responsibility, yet it is one that the individual himself must bear." (6/15, page 22.)
Coming from different backgrounds and living different lives, Christians highlight different things. Things that are not directly regulated in the Bible are matters that each person himself must decide on. Some have a very hard view with a conscience that can allow for almost nothing, while some have a more forgiving attitude.
Paul brought up this discussion in Romans 14:1-9: "Welcome the man having weaknesses in his faith, but not to make decisions on inward questionings. One man has faith to eat everything, but the man who is weak eats vegetables. Let the one eating not look down on the one not eating, and let the one not eating not judge the one eating, for God has welcomed that one. Who are you to judge the house servant of another? To his own master he stands or falls. Indeed, he will be made to stand, for Jehovah can make him stand. One man judges one day as above another; another man judges one day as all others; let each man be fully convinced in his own mind. He who observes the day observes it to Jehovah. Also, he who eats, eats to Jehovah, for he gives thanks to God; and he who does not eat does not eat to Jehovah, and yet gives thanks to God. None of us, in fact, lives with regard to himself only, and no one dies with regard to himself only; for both if we live, we live to Jehovah, and if we die, we die to Jehovah. Therefore both if we live and if we die, we belong to Jehovah. For to this end Christ died and came to life again, that he might be Lord over both the dead and the living."
Sociologist Rodney Stark notes: "Jehovah's Witnesses are expected to conform to rather strict standards, [but] enforcement tends to be very informal, sustained by the close bonds of friendship within the group. That is, while Witness elders can impose rather severe sanctions (such as expulsion and shunning) on deviant members, they seldom need to do so -- and when they do, the reasons for their actions will be widely-known and understood within the group. Moreover, even if leaders are not always very democratic, the path to leadership is. As a result, Witnesses tend to see themselves as part of the power structure, rather than subjected to it. It is this, not 'blind fanaticism' (as is so often claimed by outsiders and defectors), that is the real basis of authority among Witnesses." (Journal of Contemporary Religion)
(A note on Jehovah's Witnesses and democracy: As of 1932, Jehovah's Witnesses are not a democratic, but a theocratic organization. Appointment of elders and overseers in the congregation is a decision made by the elders already serving there, in conjunction with regional overseers and the national branch office, there is no election process and no vote of members is taken. However, in some situations, where local law requires the congregation to be an incorporated society or similar legal entity, congregation members may be asked to confirm their approval of a decision, often involving the spending of (donated) congregation funds.)
Although many young witnesses do engage in casual recreational sports, the association discourages its members from extensively participating in athletic activities to avoid giving undue importance to sports or recreation. Members are discouraged (but not prohibited) from watching or participating in violent sports.
Minor members are strongly discouraged from courting, which, the Witnesses believe, is for those considering marriage only and should be avoided until both members are prepared for marriage. Little research has been done on the average age at which Witnesses marry, but former and current members agree that witnesses are more likely to marry at an early age - often between their late teens and early twenties. A 1994 survey in which all Jehovah's Witnesses in the Federal Republic of Germany were invited to participate, revealed that only 4.9% of them are divorced or separated, and many of these were already in this state before becoming Witnesses.
[Επεξεργασία] Αποκοπή
Ένα άτομο θα μπορούσε να αποκοπεί από την εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά (πρακτική παρόμοια με τον «αφορισμό» άλλων εκκλησιών) λόγω χονδροειδούς παραβίασης των ηθικών προτύπων τους που στηρίζονται στην Αγία Γραφή, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται η πορνεία, η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία, η έκτρωση, η κλοπή, η χρήση ναρκωτικών ουσιών για μη ιατρικούς λόγους και το κάπνισμα, η μέθη και η προώθηση αποστατικών διδασκαλιών (αποστασία).
Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας κάνουν προσπάθειες ώστε να επανέλθουν σε πνευματική υγεία τα άτομα που έσφαλαν. Αναγνωρίζουν ότι «όλοι έχουν αμαρτήσει και υστερούν ως προς τη δόξα του Θεού». (Ρωμαίους 3:23, ΜΝΚ, Κείμενο) Οι μετανοημένοι παραβάτες μπορούν να παραμείνουν συνήθως στην εκκλησία και να ωφεληθούν από το έλεος που τους δείχνεται. Πιστεύουν, επίσης, ότι οι πρεσβύτεροι έχουν Βιβλική ευθύνη να διατηρούν καθαρό από μομφή το όνομα του Ιεχωβά και να διατηρούν την εκκλησία καθαρή από κάθε αδικοπραγία. Εκείνοι που επιμένουν να ενεργούν με τέτοιο τρόπο κάνουν φανερό ότι δεν επιθυμούν στην πραγματικότητα να αποτελούν μέρος της Χριστιανικής εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά.
Η αποκοπή δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία, ακόμη και όταν ένα άτομο κατηγορείται για κάποιο από τα παραπάνω παραπτώματα. Τέτοιοι ισχυρισμοί θα πρέπει να στηρίζονται στη μαρτυρία δύο ατόμων (εκτός αν ομολογήσει με τη θέλησή του το άτομο που έσφαλε). Σε αυτές τις περιπτώσεις, μια επιτροπή πρεσβυτέρων εξετάζει τις απόδείξεις και εξετάζει αν το άτομο διέκοψε την αμφισβητούμενη πορεία του και μετανόησε. Αν διακρίνουν ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, το άτομο κατά πάσα πιθανότητα αποκόπτεται.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως όταν ένα άτομο δηλώνει με τη θέλησή του ή κάνει φανερό με τη διαγωγή του, ότι δεν επιθυμεί να ανήκει στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, τότε προσδιορίζεται από την εκκλησία ως «αποσυνταυτισμένος», κατάσταση που ισοδυναμεί στην πράξη με την αποκοπή.
[Επεξεργασία] Διακοπή της επικοινωνίας με τους αποκομμένους
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διακόπτουν την επικοινωνία τους με άτομα που έχουν «αποκοπεί» ή «αποσυνταυτιστεί» για διάφορους λόγους:
- Κατά την άποψή τους, η παραβίαση των ηθικών προτύπων της Αγίας Γραφής μέσα στις τάξεις τους θα επέφερε μομφή στο όνομα του Θεού και στην οργάνωση.
- Η διακοπή της επικοινωνίας με αυτά τα άτομα διατηρεί την εκκλησία καθαρή από πιθανές πηγές διαφθοράς για τα υπόλοιπα μέλη της εκκλησίας. Σύμφωνα με την Βιβλική κατανόησή τους, αυτά τα άτομα αποτελούν το «προζύμι» που αναφέρει ο απόστολος Παύλος στην 1 Κορινθίους 5:6-8 (Κείμενο).
- Ελπίζουν ότι ένα τόσο σοβαρό μέτρο θα υποκινήσει το άτομο που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση να επανεξετάσει το δρόμο που ακολουθεί, θα μετανοήσει και θα επιστρέψει στην εκκλησία, σύμφωνα με την κατανόηση που έχουν για τα εδάφια 2 Κορινθίους 2:6, 7 (Κείμενο).
Η διακοπή της επικοινωνίας, όπως την εφαρμόζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν έχει τόσο έντονη μορφή σε σύγκριση με την εφαρμογή της «αποκοπής» από το παλιό τάγμα των Μεννονιτών. Καθώς η κοινωνική ζωή των Μαρτύρων περιστρέφεται κυρίως γύρω από τους ομοπίστους τους, η διακοπή της επικοινωνίας με τα αποκομμένα άτομα μπορεί να απομονώσει το πρώην μέλος με έναν πολύ ισχυρό τρόπο. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θεωρούν ότι τα μέλη της οικογένειας που ζουν στο ίδιο σπίτι με το αποκομμένο άτομο θα πρέπει να διακόψουν την επικοινωνία μαζί του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, διατηρούνται οι καθημερινές σχέσεις και οι οικογενειακοί δεσμοί όπως και προηγουμένως, με τη διαφορά ότι τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που είναι Μάρτυρες δεν συμμετέχουν στη μελέτη της Αγίας Γραφής, στην προσευχή ή σε συζητήσεις σχετικά με θέματα της πίστης με το αποκομμένο μέλος.
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ενθαρρύνονται ώστε να συναναστρέφονται με αποκομμένα μέλη της οικογένειάς τους που δεν ζουν πλέον στο ίδιο σπίτι, αν και μπορούν να έρχονται σε επαφή για αναγακαία ζητήματα όπως για παράδειγμα η συζήτηση οικογενειακών ζητημάτων ή η φροντίδα ηλικιωμένων γονέων που έχουν αποκοπεί.
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποδεικνύουν εδάφια της Αγίας Γραφής για να υποστηρίξουν την πρακτική που έχουν να αποκόπτουν τα αμετανόητα μέλη που έχουν διαπράξει κάποια παράβαση, όπως τα εδάφια 1 Κορινθίους 5:10-13 (ΜΝΚ), όπου αναφέρεται: «Σας γράφω να πάψετε να συναναστρέφεστε με οποιονδήποτε αποκαλείται αδελφός ο οποίος είναι πόρνος ή άπληστος ή ειδωλολάτρης ή υβριστής ή μέθυσος ή άρπαγας, μάλιστα ούτε καν να τρώτε με τέτοιον άνθρωπο. ...Να απομακρύνετε τον πονηρό άνθρωπο από ανάμεσά σας». (Κείμενο) Μια άλλη Βιβλική περικοπή που θεωρούν ότι αποτελεί βάση για αυτή την πρακτική τους είναι τα εδάφια 2 Ιωάννη 10, 11 (ΜΝΚ): «Αν κάποιος έρχεται σε εσάς και δεν φέρνει αυτή τη διδασκαλία, να μην τον δέχεστε στα σπίτια σας ούτε να του λέτε χαιρετισμό. Διότι αυτός που του λέει χαιρετισμό είναι συμμέτοχος στα πονηρά του έργα». (Κείμενο)
Το 1987 το Ομοσπονδιακό Εφετείο της 9ης περιφέρειας των ΗΠΑ έκρινε νόμιμο το δικαίωμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά να αποκόπτουν τα μέλη που αποτυγχάνουν να ζήσουν σε αρμονία με τα πρότυπα και τις δοξασίες τους [Paul v. Watchtower Bible and Tract Society of New York, 819 F.2d 875, 9th Cir. (1987), cert denied, 484 U.S. 926 (1987)]. Η ομόφωνη απόφαση του ομοσπονδιακού εφετείου βασίστηκε στα ευρύτερα δικαιώματα που παρέχει η Πρώτη Αναθεώρηση του Συντάγματος των Η.Π.Α., η οποία ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής: «Λόγω του γεγονότος ότι η τακτική του αποκλεισμού από τη συναναστροφή αποτελεί μέρος της πίστης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η πρόβλεψη του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών περί 'ελεύθερης άσκησης'... αποκλείει την επικράτηση των θέσεων (της ενάγουσας). Οι εναγόμενοι (Μάρτυρες του Ιεχωβά) έχουν το συνταγματικά διασφαλισμένο δικαίωμα να ακολουθούν την τακτική του αποκλεισμού από τη συναναστροφή. Σύμφωνα με τα παραπάνω, επικυρώνουμε (την προηγούμενη απόφαση του περιφερειακού δικαστηρίου). ... Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ακολουθούν την τακτική του αποκλεισμού από τη συναναστροφή σύμφωνα με τον τρόπο που αυτοί ερμηνεύουν το κείμενο των εκκλησιαστικών κανόνων και δεν ανήκει στη δική μας δικαιοδοσία να επανερμηνεύσουμε αυτό το κείμενο. ... Οι εναγόμενοι έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης άσκησης των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. ... Τα δικαστήρια γενικά δεν ερευνούν σε βάθος τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη (ή στα πρώην μέλη) κάποιας εκκλησίας. Στις εκκλησίες έχει παρασχεθεί μεγάλος βαθμός ελευθερίας, όταν πρόκειται για την επιβολή πειθαρχικών μέτρων στα μέλη τους ή στα πρώην μέλη τους. Συμφωνούμε με την άποψη του δικαστή Τζάκσον (τέως δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου των Η.Π.Α.) ότι οι 'θρησκευτικές ενέργειες που αφορούν αποκλειστικά τα μέλη κάποιας πίστης είναι και θα πρέπει να είναι ελεύθερες—θα πρέπει να τους παρέχεται ο μεγαλύτερος δυνατός βαθμός απόλυτης ελευθερίας'. ... Τα μέλη της Εκκλησίας την οποία (η ενάγουσα) αποφάσισε να εγκαταλείψει, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν επιθυμούν πλέον να την συναναστρέφονται. Φρονούμε ότι αυτά τα μέλη είναι ελεύθερα να κάνουν αυτή την εκλογή». Το εφετείο αναγνώρισε ότι ακόμα και αν η γυναίκα αυτή αισθανόταν κατάθλιψη εξαιτίας του γεγονότος ότι οι πρώην γνωστοί της δεν ήθελαν να της μιλήσουν, «η χορήγηση αποζημίωσης για απροσδιόριστες ή για συναισθηματικές βλάβες, θα περιόριζε αντισυνταγματικά την ελεύθερη άσκηση της θρησκείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά ... Το συνταγματικά διασφαλισμένο δικαίωμα της ελεύθερης άσκησης της θρησκείας απαιτεί όπως η κοινωνία δείχνει ανεκτικότητα στο είδος των συνεπειών που υπέφερε (η ενάγουσα), θεωρώντας τις ως τίμημα που αξίζει να καταβληθεί προκειμένου να διαφυλαχθεί το δικαίωμα που έχουν όλοι οι πολίτες να διαφέρουν θρησκευτικά».
Για μια πιο λεπτομερή ανάλυση της πρακτικής αυτής κατά την άποψη των Μαρτύρων του Ιεχωβά, βλέπε άρθρο στην επίσημη ιστοσελίδα των Μαρτύρων του Ιεχωβά(στην αγγλική).
[Επεξεργασία] Επανένταξη μετά από αποκοπή
Η αποκοπή δεν είναι απαραίτητα μόνιμη. Εάν ένα αποκομμένο άτομο μετανοήσει από την προηγούμενη διαγωγή του, μπορεί να γίνει αποδεκτός στην εκκλησία. Δεν απαιτείται να παρέλθει κάποια προκαθορισμένη χρονική περίοδος. Στις περισσότερες περιπτώσεις, περνούν τουλάχιστον έξι μήνες, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις, αρκετά μεγαλύτερο διάστημα. Οι στατιστικές δείχνουν ότι περίπου το ένα τρίτο από αυτούς που αποκόπτονται τελικά επιστρέφουν στην εκκλησία.
[Επεξεργασία] Ιατρική και Υγεία
The Witnesses' teachings in general promote a healthy lifestyle. They believe that smoking and recreational use of drugs is incompatible with Christian principles. (2 Corinthians 7:1) Drinking alcohol is viewed as permissible, and most Witnesses do drink a little. (Psalm 104:15; 1 Timothy 5:23) Drunkenness, however, is not permitted. (1 Corinthians 6:9,10; Ephesians 5:18)
Οι εκτρώσεις are forbidden by their faith, on the basis that human life starts at conception. (Exodus 21:22,23; Psalms 139:1,16) "There might be a situation in which, at the time of childbirth, a choice has to be made between the life of the mother and that of the child. It would be up to the individuals concerned to make that choice. In many lands, however, advances in medical procedures have made this situation very rare." (Awake! 1987, 9/8, page 28.) They are not against contraception, as long as the contraceptive method works by preventing conception, as opposed to being an early abortifacient abortion.
[Επεξεργασία] Ηθικές, Νομικές και Φιλοσοφικές Αξίες
Jehovah's Witnesses view life as God's gift represented by blood and accordingly want the best medical care possible. But they also believe that their eternal life prospects rest with Jehovah God and they would not want to compromise that by violating what they understand to be God's laws respecting blood.
Witnesses do not reject sound medical treatment and in general avail themselves of the full range of medical care. Since 1945, however, Jehovah's Witnesses have refused to receive homologous or autologous blood transfusions. This is because they consider blood to be sacred, representing life. They point to Bible texts such as Acts 15:29, which enjoins Christians to "abstain from what has been sacrificed to idols and from blood and from what is strangled and from unchastity."
Regardless of the medical considerations, Jehovah Witnesses advocate that physicians should uphold the right of a patient to choose what treatments they accept or do not accept.[3] Accordingly, US courts tend not to hold physicians responsible for adverse health effects that a patient incurred out of his or her own requests.[4] However, the point of view that physicians must, in all circumstances, abide by the religious wishes of the patients is not acknowledged by all jurisdictions (for one example, see France).
The problems are clearly very serious, particularly in the case of minor children. In the United States, many physicians will agree to explore and exhaust all non-blood alternatives in the treatment of children at the request of their legal guardians. However some state laws require physicians to administer blood transfusions to minors if the transfusion is judged (in their opinion) necessary to prevent immediate death or loss of function of a major organ.
[Επεξεργασία] Αναίμακτη Χειρουργική: Βήματα Προόδου στην Σύγχρονη Ιατρική
While Jehovah's Witnesses refuse blood for religious reasons, more and more non-Witness patients are choosing to avoid blood because of risks such as AIDS, non-A non-B hepatitis, and immunologic reactions. As a result, bloodless surgery and transfusion alternatives are becoming more commonplace. For example, the Pennsylvania Hospital has researched and developed a medically sound and religiously sensitive program. See PennHealth - Bloodless Medicine. Worldwide there are 106 medical centers to date that provide a bloodless medicine program, with 99 in the United States alone [5].
Thousands of physicians around the world are now successfully treating patients without using blood transfusions. Many medical facilities offer bloodless medicine and surgery as a special service for adult and pediatric patients who wish to avoid blood transfusions, whatever the reasons for their choice, even in such invasive operations such as open-heart surgery and total hip replacements [6], , [7], [8], [9]
For example, a major study published in both the Journal of the American Medical Association and the British Medical Journal The Lancet showed that in many cases transfusions were actually not as necessary as healthcare providers often believe. A summary of the study states:
-
- [E]xamining the case records of nearly 2,000 adult Jehovah's Witnesses who underwent surgery without transfusions at 12 hospitals, including Robert Wood Johnson University Hospital, Dr. Carson reported that most patients did very well. In another study comparing patients who did and did not receive blood across a data base of 8,787 hip surgery patients, Dr. Carson and his colleagues reported that transfusions increased the rate of complications, but did not improve survival rates. [Emphasis added]
Jehovah's Witnesses have produced several video documentaries showing the benefits of nonblood techniques. These feature interviews with many leading surgeons and prominent physicians in this field of medicine from around the globe. [10]
However, in cases of certain medical emergencies when bloodless medicine is not available, blood transfusions may seem to be the only available way to save a life. Such situations are obviously very serious. In those instances, Witnesses ask conscientious doctors to provide the best alternative care possible under the circumstances, respecting the beliefs and consciences of their Witness patients.
Although Witnesses refuse transfusions of stored autologous blood, the use of minor blood fractions, such as Factor VIII, is considered to be a matter for personal choice, as is the use of dialysis machines and cell salvage, a procedure which recycles blood during operations.
Although they believe their stance regarding blood transfusion to be based on the Bible, rather than on medical concerns, many Witnesses are highly critical of those who attempt to paint a picture of "life-giving blood transfusions" versus "death due to refusing a transfusion." They emphasize that no surgeon gives guarantees and point out that 'dying after refusing blood' is not necessarily the same as 'dying because of refusing blood'; in many situations no-one can state with certainty whether the patient would have survived if he had received blood. Such 'either-or' reasoning, they argue, ignores other possibilities, such as the use of blood substitutes, meticulous surgical techniques, as well as the many dangers of blood transfusion, including mismatch of blood types, blood-borne diseases such as AIDS and Hepatitis, and the more frequent recurrence of cancer in patients who have been transfused during operations.
To facilitate surgery without violating their belief against transfusions, the Governing Body has set up "Hospital Liaison Committees" to enroll doctors and surgeons who will practice "bloodless surgery" for Witness patients. Currently there are some 1600 such committees in 200 different countries of the world, and over 110,000 doctors and surgeons who have agreed to treat Jehovah's Witnesses without making an issue of blood transfusions.
"Hospital Information Services", a department of the World Headquarters of Jehovah's Witnesses researches medical literature on the subject and translates medical-journal articles into dozens of languages. These may be sent by fax to any Hospital Liaison Committee. The provision of the most up-to-date information about a certain condition has often obviated the need for a blood transfusion. Recently, the Hospital Information Services received an award from the Society for the Advancement of Blood Management.
The Watch Tower Society has published extensive information about the medical matters in general and blood transfusion in particular.
Their magazine Awake! frequently carries articles about disease and health-related matters. Although various treatments are discussed for information purposes, such articles invariably include a statement to the effect that they are not endorsing or recommending one type of medical treatment or therapy above another.
Many Witnesses carry a "Hospital Care Card" or an "Advance Medical Directive/Release card" ("No Blood" card) and, in some countries, a health-care durable power of attorney (DPA) form, outlining their wishes in case of emergencies. They also give this information to medical personnel prior to surgeries or other medical procedures that might involve the blood issue, organ transplants, or a decision whether or not to sustain their lives under any circumstances.
Minor children have an "Identity Card" outlining the wishes of the parents or guardians, and including information on how to contact a parent, relative, or somebody responsible for the child.
Τον Ιούνιο του 2005 σημειώθηκε σημαντική πρόοδος στην παρασκευή τεχνητού αίματος από ανθρώπινα κύτταρα, το οποίο θα είναι ασφαλές για ιατρική χρήση. [11] [12] [13] [14]
[ http://www.xronos.gr/view.cgi?newsid1098331200,5414, Επιτυχής εγχείριση μαρτύρων Ιεχωβά χωρίς μετάγγιση αίματος]
[Επεξεργασία] Εμβολιασμοί
The Witnesses' position on vaccination has changed over the recent decades.
Witness literature first mentions vaccination in 1921, and stated in 1923: "Vaccination, summed up, is the most unnatural, unhygienic, barbaric, filthy, abhorrent, and most dangerous system of infection known. Its vile poison taints, corrupts, and pollutes the blood of the healthy, resulting in ulcers, syphilis, scrofula, erysipelas, tuberculosis, cancer, tetanus, insanity, and death."—The Golden Age magazine, 3 January 1923 p.214.
Later, the Watchtower Society's position changed. In 1952, it stated: "The matter of vaccination is one for the individual that has to face it to decide for himself. Each individual has to take the consequences for whatever position and action he takes toward a case of compulsory vaccination, doing so according to his own conscience and his appreciation of what is for good health and the interests of advancing God's work. And our Society cannot afford to be drawn into the affair legally or take the responsibility for the way the case turns out."—Watchtower magazine, 15 December 1952 p.764
[Επεξεργασία] Μεταμοσχεύσεις Οργάνων
The Witnesses' position on organ transplants has also changed over the recent decades.
Concerning organ transplants and autopsies, The Watchtower of 15 November 1967, page 702, stated: "Is there any Scriptural objection to . . . accepting organs for transplant from such a source? Humans were allowed by God to eat animal flesh and to sustain their human lives by taking the lives of animals, though they were not permitted to eat blood. Did this include eating human flesh, sustaining one's life by means of the body or part of the body of another human, alive or dead? No! That would be cannibalism, a practice abhorrent to all civilized people. . . Those who submit to such operations are thus living off the flesh of another human. That is cannibalistic. However, in allowing man to eat animal flesh Jehovah God did not grant permission for humans to try to perpetuate their lives by cannibalistically taking into their bodies human flesh, whether chewed or in the form of whole organs or body parts taken from others."
In 1980, the same magazine wrote that some "sincere Christians" felt that the Bible did not rule out medical transplants of human organs. It said: "Clearly, personal views and conscientious feelings vary on this issue of transplantation. It is well known that the use of human materials for human consumption varies all the way from minor items, such as hormones and corneas, to major organs, such as kidneys and hearts. While the Bible specifically forbids consuming blood, there is no Biblical command pointedly forbidding the taking in of other human tissue. For this reason, each individual faced with making a decision on this matter should carefully and prayerfully weigh matters and then decide conscientiously what he or she could or could not do before God. It is a matter for personal decision. (Gal. 6:5) The congregation judicial committee would not take disciplinary action if someone accepted an organ transplant." (15 March 1980, page 31.)
It is interesting to note how this and similar changes affect individuals. Some are upset by the changes, while others see it as evidence of a progressive organization.
[Επεξεργασία] Ανακούφιση από Καταστροφές
Disaster relief is an important part of being a Witness. The organization of such relief is taken care of by the president of the governing body in collaboration with a committee headed by him. (James 2:15-17) One of the Society's branch offices may be asked to take care of the need. The prime focus is on helping fellow believers, although others also receive assistance. Hebrews 13:16 says: "Moreover, do not forget the doing of good and the sharing of things with others, for with such sacrifices God is well pleased."
The French Branch Office of Jehovah's Witnesses operates a non-governmental organization known as AidAfrique, which provides material help to Witnesses in Africa after disasters. During the war in the former Yugoslavia, Witnesses from Austria and Germany provided material assistance to fellow believers in Sarajevo, as well as other localities, some risking their lives to drive the aid truck through the war zone. Until not long ago, the Swedish branch specifically provided assistance to Congo-Kinshasa. Witness literature occasionally publishes reports on the progress of such efforts.
[Επεξεργασία] Προγράμματα Εκμάθησης Γραφής και Ανάγνωσης
Jehovah's Witnesses offer literacy programs in countries where there is a need. For example, Witness literacy classes in Nigeria between 1962 and 1994 were attended by upwards of 25,000 persons. In the same country, the literacy rate among Witnesses is over 90%, in contrast to the average of 68% for the population in general.
For this purpose, two booklets have been produced: Learn to Read and Write (1958 in Spanish) and Apply Yourself to Reading and Writing (1983 in French; 1997 in English).
