Δαχτυλίδια της Δύναμης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Τα Δαχτυλίδια της Δύναμης είναι φανταστικά τεχνουργήματα που εμφανίζονται στα πλαίσια της μυθολογίας της Μέσης Γης του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.

Στο έργο του Τόλκιν υπάρχουν συνολικά 20 Δαχτυλίδια Δύναμης. Τα 19 από αυτά φτιάχτηκαν από τα ξωτικά, με οδηγίες όμως του Σάουρον, ενώ εκείνος κρυφά κατασκεύασε το Ένα Δαχτυλίδι (ή Κυρίαρχο Δαχτυλίδι), το Χαμό του Ισίλντουρ, όπως αναφέρεται.

[Επεξεργασία] Τα Εννιά και τα Επτά

Εννιά από τα Δαχτυλίδια της Δύναμης δόθηκαν σε άρχοντες των Ανθρώπων. Αρχικά, τους πρόσδιδαν κύρος και δύναμη, και την αθανασία, αλλά κρυφά η κακία που έκρυβε το κάθε Δαχτυλίδι τους κατέτρωγε, και ένας-ένας οι άρχοντες έγιναν αόρατοι για τον κόσμο αυτόν ("ξεθώριασαν", όπως αναφέρεται η επίδραση των Δαχτυλιδιών) και μπήκαν στον κόσμο των Σκιών. Έγιναν υπηρέτες του Σάουρον, όπως άλλωστε ήταν και ο αρχικός σκοπός του, τα Δαχτυλιδοφαντάσματα (Ringwraiths) ή Νάζγκουλ στις ιστορίες.

Επτά από τα Δαχτυλίδια δόθηκαν στους Επτά προπάτορες των Νάνων, που είχε δημιουργήσει ο Άουλε. Ο Σάουρον τους τα έδωσε για να τους υποτάξει και αυτούς στην θέλησή του. Δεν τα κατάφερε όμως. Οι Νάνοι αποδείχθηκαν πολύ ισχυροί για να υποταχθούν, αφ'ενός λόγω του οτι δύσκολα φανέρωναν τις απόκρυφές τους σκέψεις, αφ'ετέρου δεν μπορούσαν να εκφυλιστούν σε σκιές, συν το γεγονός οτι δεν ανέχονταν την επιβολή κυριαρχίας από τρίτους. Όμως αυξήθηκε η ήδη υπερβολική απληστία που είχαν καθώς και ο θυμός απ' όπου προήλθε αρκετό κακό προς όφελος του Σάουρον. Από αυτά τα Δαχτυλίδια, μερικά καταστράφηκαν στις φλόγες των δράκων (οι οποίοι συχνά επιτίθεντο στους Νάνους με σκοπό κυρίως να λαφυραγωγήσουν τα πλούτη τους) και τα υπόλοιπα τα πήρε πίσω ο Σάουρον με ποικίλους τρόπους. Το τελευταίο από τα Επτά ήταν το Δαχτυλίδι του Θρορ, παππού του Θόριν, ενός αρχοντικού Νάνου που εμφανίζεται ως ήρωας στο Χόμπιτ.

[Επεξεργασία] Τα Τρία

Τα Τρία Δαχτυλίδια ανήκαν στα Ξωτικά και φτιάχτηκαν από τον τεχνουργό Κελεμπρίμπορ, ο οποίος απεχθανόταν τον Σάουρον και τα δημιούργησε με δυνάμεις μαγικές, όχι για δύναμη και εξουσία, της λευκής Μαγείας των Ξωτικών. Τα Τρία μπορούσαν να γιατρέψουν καταστροφές, να προστατέψουν απέναντι στη φθορά του χρόνου, και βοηθούσαν τους κατόχους τους να μετατρέψουν τον χώρο κατοικίας σε παράδεισο και ένα μέρος ανασύνταξης των δυνάμεων τους απέναντι στο Κακό. Τα Δαχτυλίδια ήταν:

• Νάρυα: Το Δαχτυλίδι της Φωτιάς, δεμένο με ρουμπίνι, που κατέχει ο Γκάνταλφ
• Νένυα: Το Δαχτυλίδι του Νερού, με ένα διαμάντι πάνω του. Την Νένυα την κατέχει η Γκαλάντριελ του Λόριεν
• Βίλυα: Το Δαχτυλίδι του Αέρα, δεμένο με ζαφείρι, που φορούσε ο Έλροντ του Ρίβεντελ

Μετά την καταστροφή του Ενός Δαχτυλιδιού, τα Τρία έχασαν τις δυνάμεις τους.

[Επεξεργασία] Το Ένα

Το Ένα Δαχτυλίδι, ή Κυρίαρχο Δαχτυλίδι, το κατασκεύασε ο Σάουρον, και μέσα του έβαλε την περισσότερη από την δύναμή του. Σκοπός του ήταν να ελέγχει όλα τα υπόλοιπα Δαχτυλίδια, και ώς ένα βαθμό το πέτυχε.

Όταν ο Σάουρον νικήθηκε από την Τελευταία Συμμαχία των Ανθρώπων και των Ξωτικών, ο Ισίλντουρ έκοψε από το χέρι του το δάχτυλο που φορούσε το Ένα, και το κράτησε ως τιμή στον πατέρα του, Ελέντιλ, που είχε πεθάνει από το χέρι του Σάουρον. Τότε είχε την ευκαιρία να το καταστρέψει, η γοητεία όμως του Ενός ήταν μεγάλη και το κράτησε.

Αργότερα, καταδιωκόμενος από Ορκ, βούτηξε στον ποταμό Άντουιν φορώντας το Δαχτυλίδι. Τα Ορκ δεν μπορούσαν να τον δουν, αφού ήταν αόρατος. Το Ένα όμως γλίστησε από το χέρι του και βυθίστηκε στην λάσπη του ποταμού. Ο Ισίλντουρ σκοτώθηκε από τα Ορκ. Γι' αυτό και το Ένα για τους Ανθρώπους πήρε την ονομασία Ο χαμός του Ισίλντουρ.

Μέσα στην λάσπη το βρήκε ένα πλάσμα, απροσδιόριστης φυλής, που όμως πρέπει να είχε κάποια συγγένεια με τα Χόμπιτ. Το πλάσμα αυτό λεγόταν Ντέαγκολ, και είχε βγει για ψάρεμα με τον ξάδερφό του, Σμέαγκολ. Του Σμέαγκολ του άρεσε πολύ το Δαχτυλίδι, και κυριεύτηκε από την επιθυμία να το κάνει δικό του, φτάνοντας στο σημείο να δολοφονήσει τον Ντέαγκολ για να το πάρει. Η οικογένειά του τον εξοστράκισε γι' αυτό, και έτσι εκείνος κατέφυγε στα βουνά, μακριά από τον ήλιο, και πήρε την ονομασία Γκόλουμ, από τον γουργουριστό ήχο που συνήθιζε να βγάζει.

Από εκεί και έπειτα, το Δαχτυλίδι πέρασε στην κατοχή του Μπίλμπο Μπάγκινς, ο οποίος το βρήκε τυχαία στη σπηλιά του Γκόλουμ και το κληροδότησε στον Φρόντο Μπάγκινς, τον ανηψιό του. Η ιστορία αυτή περιγράφεται στα βιβλία Το Χόμπιτ και Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών.