Alexander Fleming

vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.

[wysig] Belangrikste prestasies

In 1929 het Alexander Fleming ontdek dat die skimmel op 'n kolonie Staphylococcus-bakterie in 'n Petri bakkie in sy laboratorium die bakterieë tot helder dou opgelos het. Die ontdekking van die bakteriedodende penisilliennotatum (swam van die notatumvariëteit) het uiteindelik gelei tot die ontwikkeling van antibiotika en het die verloop van die mediese geskiedenis verander. Eeue lank het dokters hulploos toegekyk hoe mense sterf van meningitis, septisemie, pneumonie en bloedvergiftiging, asook infeksies veroorsaak deur klein wonde soos 'n hondbyt of die prikking van 'n geroeste spyker. Antiseptiese middels wat op daardie stadium beskikbaar was, was net redelik doeltreffend in die dood van bakterie wat oppervlakkige wonde besmet het, maar wanneer dit aan ernstige wonde aangewend was, het dit inderwaarheid die liggaam se natuurlike weerstand teen infeksie onderdruk. Penisillien, en die daaropvolgende antibiotika, het bakterieë gedood sonder om die liggaamselle te dood. Fleming se ontdekking het dus 'n lewensbelangrike rol gespeel in die verbetering van die menslike lewensverwagting in die twintigste eeu en daarna, en het mediese prosedures en operasies moontlik gemaak wat in die verlede onmoontlik was. In 1944 was Alexander Fleming tot ridder bekroon en in 1945 het hy die Nobel-prys gedeel met Howard Walter Florey en Ernest Boris Chain wat belangrike rolle in die suiwering en toetsing van penisillien gespeel het.

[wysig] Lewensgeskiedenis

Alexander Fleming, die seun van 'n Skotse boer, is op 6 Augustus 1881 in Lochfield gebore. Hy was 'n energieke jong man wat geesdriftig was oor sport en hy het die heuwels saam met sy broers deurswerf met jag, swem, sokkerspeel en boomklim. Op die ouderdom van 14 jaar het hy as 'n verskepingsklerk in Londen gewerk en sou dalk nooit 'n dokter geword het as dit nie was vir 'n erflating van 'n oom nie. Hy het die mediese skool by St Mary's Hospitaal bygewoon, waar hy onder die bekende bakterioloog, Almroth Wright, gewerk het. Tydens die Eerste Wêreldoorlog het hy as luitenant by 'n mediesenavorsingsentrum in Frankryk gedien. Hy was ontsteld oor die menslike slagting en sy onvermoë om die lyding van gewondes te verlig en skryf, "I was consumed by the desire to discover, after all this struggling and waiting, something that would kill those microbes" (Ek was verteer deur die behoefte om, na die stryd en gewag, iets te ontdek wat daardie kieme sal dood). Hy het geglo dat 'n middel in die liggaam die antwoord kon wees en in 1922 het hy lisosiem, 'n middel wat in menslike trane en slym voorkom, suksesvol geïdentifiseer. Hierdie middel kon sommige bakterie dood, maar ongelukkig nie die gevaarlikes wat mense gedood het nie. Die belangrikheid van sy ontdekking van penisillien in 1929 was eers 10 jaar later erken. Fleming kon nie self penisillien in groot hoeveelhede produseer of suiwer vir inspuiting in die menslike liggaam nie. Twee navorsers, Florey en Chain, het egter sy artikel gelees en daarin geslaag om klein hoeveelhede van die stof by Oxford te suiwer. Massaproduksie was egter nodig om die ongelowiges te oorreed en die Noordelikestreek-navorsinglaboratorium van Peoria in Illinois, was genader. Hierdie maatskappy het uitgevind dat 'n neweproduk van mielies, naamlik mieliestroop, 'n uitstekende medium vir die teling van fungi was. Hulle het ook 'n besonder produktiewe teelaarde van die penisillientipe geïsoleer op 'n spanspek wat in die plaaslike vrugtemark gevind is. Massaproduksie van penisillien het dit beskikbaar gestel aan duisende soldate wat in die Tweede Wêreldoorlog beseer is en baie van hulle het 'wonderbaarlik' herstel. In 1944 het die militêre owerhede die burgerlike gebruik van die 'wondermedikasie' toegelaat. Ter navolging van Fleming se voorbeeld het nie die Oxford-span, onder leiding van Florey, of die Amerikaanse of Britse firmas wat penisillien kommersieel vervaardig het, hulle werk gepatenteer nie, en dus het penisillien die mensdom se eiendom geword. Sir Alexander Fleming was gelukkig getroud met sy vrou, Sareen, wie se ondersteuning hom aan die gang gehou het deur die lang jare toe die wêreld sy werk verwerp het. Hulle het een kind gehad. Na haar dood was Fleming gebroke. In 1953 het hy met 'n briljante bioloog, Amalia Voureka, getrou. Hy is in 1955 oorlede aan koronêre trombose.