Археологија на животната средина

Од Википедија, слободна енциклопедија

Археологија на животната средина е наука која почнала да се развива кон средината на 20 век и денес се има осамостоено како посебна дисциплина која има свои принципи, методи и техники.

Познато е дека археологијата е наука за мртвите работи. Но покрај тоа постојат и голем број на пропратни елементи кои на изглед се чинат дека не се дел од „вистинската археологија“. Понекогаш тие демонстрираат значаен придонес да разбереме каков бил животот на луѓето во минатото. Многу од овие т.н. неартефакти им припаѓаат на почвата, фосилите од растенијата и остатоците од животните.

На прашањето што е тоа „археологија на животната средина“ може да се одговори многу поедноставено. Тоа е студија за проучување на интеракцијата помеѓу растенијата и животните помеѓу себе, како и со сите останати неживи елементи од природното опкружување. Дефинирано поинаку како екологија, или во поширок смисол на зборот тоа претставува наука за екологијата, но на древните човечки групи.

Археологијата на животната средина вклучува повеќе под-дисциплини кои ја документираат и интерпретираат оваа врска, како: палеоботаника, геоморфологија, палинологија, геофизика, пејсажна археологија, човечка биологија и човечка екологија.