Feluorð
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Feluorð (eða nóaorð) er orð notað í stað bannorðs, og tengist oft hjátrú, þ.e.a.s. að nefna ekki það sem um er rætt réttu nafni til að forðast að eitthvað fari öðruvísi en ætlað var. Refaskyttur nefna t.d. refinn oft lágfótu til að refurinn „hafi ekki pata“ af hvað skyttan ætlar sér. Þá má líka nefna fjölbreytni íslenskunnar um hákarlsheiti, og eru sum þau orð bannorð eða feluorð, sem algengt var í sambandi við sjómennsku. Bannheldi og feluorð skipa þó mun meira rúm í færeysku en íslensku.
Orðið nóa í nóaorð er ættað úr Kyrrahafseyjum og merkir: óguðlegur. [1]
[breyta] Dæmi um feluorð
- grunnhætta var fyrrum feluorð þegar verið var á sjó, en þá var botn bannorð. Þá var talað um grunnhættu og ef færið hjóst var að grunnhöggvast.
- pokaönd sem er haft um ólöglega veiddan æðarfugl þegar um hann var rætt.
- vængjagrásleppa sem er haft um æðarkollu sem hefur veiðst í net.
[breyta] Sjá einnig
- Klauflax
- Veigrunarorð
- Nafnavíti
- Tabú
- Raðhverfa (anagram)
Þessi grein er stubbur sem ekki hefur verið settur í undirflokk. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina, eða með því að flokka hana betur.
