Μισέλ Νέϋ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Μισέλ Νέϋ (Michel Ney) (10 Ιανουαρίου 1769 – 7 Δεκεμβρίου 1815), Πρίγκηπας της Μόσχας, Δούκας του Ελχίνγκεν, επονομαζόμενος Le Rougeaud («ο κοκκινωπός») και le Brave des Braves («ο Γενναίος των Γενναίων») ήταν στρατάρχης του Γαλλικού στρατού που πολέμησε στον Πόλεμο της Γαλλικής Επανάστασης και τους Ναπολεόντειους Πολέμους.
Εγκατέλειψε σε νεαρή ηλικία το εργαστήριο βαρελοποιείας του πατέρα του για να καταταγεί εθελοντής στο πλησιέστερο σύνταγμα πεζικού. Σε όλη του τη σταδιοδρομία θα διακρινόταν επανειλημμένως για πράξεις γενναιότητας, αλλά και έλλειψης στρατηγικού πνεύματος -πολλοί ήταν εκείνοι ωστόσο, οι οποίοι υποστήριξαν ότι οι πρώτες ήταν περισσότερο αποτέλεσμα…απερισκεψίας. Ο Ναπολέων εκτίμησε την ορμητικότητά του και τον προήγαγε σε στρατάρχη, αν και αναγκαζόταν πάντοτε να τον επιτηρεί στενά. Ωστόσο σε άλλες περιπτώσεις η παρόρμησή του κέρδιζε μάχες. Επικεφαλής της οπισθοφυλακής κατά την υποχώρηση από την Ρωσία επέδειξε αξιοθαύμαστη γενναιότητά και ηρωισμό, απωθώντας τις επανειλημμένες και υπεράριθμες επιθέσεις των Ρώσων, κερδίζοντας την επωνυμία «Ο Γενναίος των Γενναίων».
Μετά την παραίτηση του Ναπολέοντα, ο Νέϋ διήλθε μία προσωπική κρίση, από την οποία δεν φαίνεται να ανέκαμψε ποτέ. Εκμεταλλευόμενοι τον αυθορμητισμό και την συνήθη απερισκεψία του, οι συνάδελφοί του τον υπέβαλλαν σε μία «πλύση εγκεφάλου» κατά του Βοναπάρτη και τον χρησιμοποίησαν σαν μεσάζοντα για να ανακοινώσει στον αυτοκράτορα την ανάγκη παραίτησής του. Στην συνέχεια τον έπεισαν να ορκισθεί πίστη στον Λουδοβίκο 18ο, αν και αντιπαθούσε την βασιλεία. Παρότι διατήρησε τον βαθμό του, ο βασιλιάς τον απομάκρυνε από τους βασιλικούς κύκλους και τα αξιώματα. Το πιθανότερο ήταν ότι όλοι είχαν σχηματίσει γνώμη για την επιπολαιότητά του, για αυτό και μετά την επάνοδο του Ναπολέοντα, ο παμπόνηρος Σούλτ του ανέθεσε την σύλληψη του έκπτωτου αυτοκράτορα. Υπό την χλευαστική σιωπή του Λουδοβίκου, ο Νέϋ εκφώνησε έναν στεντόρειο λόγο κατά του «…σφετεριστή Βοναπάρτη» και υποσχέθηκε να τον παρουσιάσει μπροστά του σιδηροδέσμιο. Ακούγοντας την αλαζονική δήλωση, ο Λουδοβίκος σιγομουρμούρισε: «Μίλησε ο πιο Βλάκας των Γενναίων!».
Στην διαδρομή προς την Λυών τα πράγματα αποδείχθηκαν ιδιαίτερα δύσκολα για τον αναποφάσιστο Νεϋ ο οποίος παρατηρούσε αποσκιρτήσεις στρατιωτών υπέρ του Βοναπάρτη και έναν έντονο λαϊκό ενθουσιασμό υπέρ του εξόριστου αυτοκράτορα. Άρχισε να αμφιβάλλει για την νομιμοφροσύνη των ανδρών του και, αμφιταλαντευόμενος και ο ίδιος, τη μία μέρα υπενθύμιζε στους άνδρες του το χρέος τους να τον συλλάβουν, ενώ την επομένη τους προέτρεπε να παραδοθούν στον Ναπολέοντα! Όταν τελικά τον αντίκρισε μπροστά του, προσπάθησε να δικαιολογηθεί:
«Ότι έκανα το έκανα για την Γαλλία, Μεγαλειότατε!».
«Κι εγώ το ίδιο, Νεϋ», του απάντησε μισο-ειρωνικά ο Ναπολέων.
Τον δέχθηκε στο επιτελείο του και στο Βατερλώ του ανέθεσε την τακτική διοίκηση του στρατεύματος, κάτι για το οποίο θα μετάνιωνε πικρά. Μετά την ήττα ο Νεϋ φαινόταν να έχει χάσει κάθε συναίσθηση των όσων συνέβαιναν γύρω του, αφού επέστρεψε στον Λουδοβίκο νομίζοντας ότι θα μπορούσε να δικαιολογήσει την στάση του. Δικάστηκε με την κατηγορία της προδοσίας κατά του βασιλέα και εκτελέστηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1815. Παρανοϊκά γενναίος μέχρι τον θάνατο, ο Νεϋ αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια και έδωσε προσωπικά την διαταγή στο εκτελεστικό απόσπασμα: «Άνδρες, σημαδέψτε στην καρδιά!». Ο Ναπολέων δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι επρόκειτο για έναν «…γενναίο τρελό τον οποίον τελικά κανείς δεν έκλαψε»!
