کتابخانه ملی ایران
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کتابخانه ملّی ایران به طور رسمی و با همین عنوان در سال ۱۳۱۶، پس از یک دوره نسبتاً طولانی تغییر نام و مکان (از ۱۲۴۰ و با تأسیس کتابخانه دارالفنون) آغاز به کار کرد.
تاریخچه تشکیل مجموعهٔ کتابخانه به آغاز دهه ۱۲۴۰ باز می‌گردد. در سال ۱۲۳۱، مدرسهٔ دارالفنون در تهران کار خود را آغاز کرد. کتابخانه کوچکی در آن مدرسه تأسیس شد که سنگ بنای کتابخانه ملی گردید.
در اواخر سال ۱۳۱۳، مهدی بیانی که به ریاست کتابخانه عمومی معارف منصوب شده بود، در تلاش و مکاتبات خود برای رفع مشکل جا و فضای کتابخانه عمومی معارف، از فرصت استفاده کرد و تأسیس «کتابخانه ملّی ایران» را به علی اصغر حکمت، وزیر معارف آن دوران، پیشنهاد کرد که مورد قبول قرار گرفت و با اقبال روبه‌رو شد.
سپس از آندره گدار، باستان‌شناس و معمار فرانسوی، که نقشهٔ موزه ایران باستان را تهیه کرده بود، خواسته شد تا نقشه‌ای برای کتابخانه ارائه دهد تا سبک دو ساختمان بسیار به هم شبیه شود و کتابخانه در قسمت شمالی ساختمان موزه ایران باستان در قطعه زمینی بایر به مساحت حدود ۳۵۰۰ متر مربع بنا شود.[۱]
[ویرایش] ساختمان جدید
ساختمان جدید کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران، واقع در اراضی عباس آباد تهران روز سه شنبه یازده اسفند ۱۳۸۳ با حضور رئیس جمهور وقت (سیدمحمد خاتمی)، رئیس سازمان اسناد و کتابخانه ملی و جمعی از نویسندگان و ناشران و سفرای کشورهای خارجی افتتاح شد.[۲]
