ای ایران

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

ای ایران، یکی از معروف‌ترین سرودهای ملی گرایانه‌ی ایرانی است.

این سرود برای اولین بار در ۲۷ مهر ۱۳۲۳ در تالار دبستان نظامی دانشکدهٔ افسری اجرا شد.

شعر این سرود توسط حسین گل‌گلاب هم‌زمان با اشغال ایران در جنگ جهانی دوم ساخته شد و روح‌الله خالقی آهنگی در آواز دشتی بر روی این شعر قرار داد. پس از نخستین اجرای این سرود در ارکستر انجمن موسیقی ملی در سینما تهران در خیابان استانبول، از رادیو ایران نیز پخش شد. در اجرای اول این سرود به شکل کُر خوانده شد ولی بعد از آن غلامحسین بنان و اسفندیار قره‌باغی آن را به شکل تک‌خوانی نیز اجرا کردند. از آن زمان تا کنون به دلیل محبوبیت فراوان، خوانندگان و گروه‌های موسیقی متعددی این سرود را اجرا کرده‌اند.

این سرود هم در زمان حکومت پهلوی و همچنین در حکومت جمهوری اسلامی ایران، از صدا و سیمای ایران پخش شده است. برخلاف بعضی تصورات، این سرود تاکنون سرود ملی رسمی هیچ یک از دولت‌های ایران نبوده است، بلکه سرودی میهنی صرف نظر از نوع حکومت در ایران است. در سال‌های ابتدایی انقلاب اسلامی ایران این سرود مدت کوتاهی به عنوان سرود ملی از رادیو و تلوزیون پخش شد ولی پس از آن که با مخالفت گرایش‌های ضد ملی‌گرا مواجه شد و مدتها از رسانه‌های ملی ایران پخش نمی‌شد. اما در سالهای اخیر هر از چند گاهی در مناسبت‌های مختلف این سرود از صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شده‌است.

این سرود موضوع اصلی فیلمی از ناصر تقوایی به همین نامِ ای ایران نیز بوده است. در این فیلم حسین سرشار نقش معلمی را ایفا می‌کند که سعی در آموختن این سرود به دانش‌آموزان خود دارد.

[ویرایش] شعر سرود ای ایران

ای ایران ای مرز پرگُهر		ای خاکت سرچشمهٔ هنر
دور از تو اندیشهٔ بَدان		پاینده مانی تو جاودان
ای دشمن ار تو سنگ خاره ای من آهنم		جان من فدای خاک پاک میهنم
مهر تو چون، شد پیشه‌ام		دور از تو نیست اندیشه‌ام
در راه تو، کِی ارزشی دارد این جان ما		پاینده باد خاک ایران ما
سنگ کوهت درّ و گوهر است		خاک دشتت بهتر از زر است
مهرت از دل کِی برون کنم		بَرگو بی مهرِ تو چون کنم
تا گردش جهان و دور آسمان به‌پاست		نورِ ایزدی همیشه رهنمای ماست
مهر تو چون، شد پیشه‌ام		دور از تو نیست اندیشه‌ام
در راه تو، کِی ارزشی دارد این جان ما		پاینده باد خاک ایران ما
ایران ای خرّم بهشت من		روشن از تو سرنوشت من
گر آتش بارد به پیکرم		جز مهرت در دل نپرورم
از آب و خاک و مهرِ تو سرشته شد گِلم		مهر اگر برون رود تهی شود دلم
مهر تو چون، شد پیشه‌ام		دور از تو نیست اندیشه‌ام
در راه تو کِی ارزشی دارد این جان ما		پاینده باد خاک ایران ما