ابوالعلاء ششتری
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ابوالعلاء شوشتری یا بوالعلاء شُشتری شاعر ایرانی پارسیگوی (بی‌دیوان) سده چهارم هجری است. او در زمان سامانیان می‌زیست.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] زندگی
او در سدهٔ چهارم هجری زندگی می‌کرده است. اما اطلاعات زیادی از زندگی او در دسترس نیست. ممکن است به دلیل لقبش از اهالی شوشتر باشد زیر ضبط «شوشتری» با املای «ششتری» در گذشته رایج بوده است.[۱] ضمنا گمان می‌رود منظور از ابوالعلا در یکی از ابیات منوچهری همین ابوالعلا ششتری باشد زیرا او را در ردیف شعرای فارسی زبان آورده است:
| بوالعلاء و بوالعباس و بوسلیک و بوالمثل | آنکه آمد از نوایح وآنکه آمد از هری. | |
|
(منوچهری)
|
همچنین رادویانی او را نویسنده کتابی درباره عروض می‌داند.
[ویرایش] در لغت‌نامهٔ دهخدا
در لعت‌نامهٔ دهخدا نوشته شده است: «تنها در لغت نامه اسدی ابیات ذیل از او دیده می‌شود:»[۲] و سپس این بیت‌ها آمده است.
| بیاور آنکه گواهی دهد ز جام که من | چهار گوهرم اندر چهار جای مدام | |
| زمرد اندر تاکم عقیقم اندر غژب | سهیلم اندر خم آفتابم اندر جام. | |
| ای ... من ای ... تو انجیره گذاری | سرگین خوری و قی کنی و باک نداری | |
| ریچاله گری پیشه گرفتی تو همانا | بخیره (کذا) در شیر بری کامه برآری.[۳] |
[ویرایش] چند شعر دیگر
تمام اشعار این قسمت از کتاب پیشاهنگان شعر پارسی نقل شده است.[۴]
[ویرایش] نام بت من
| تبری و کمانی و یکی نقش نشانه | بنگار و بپیوند به‌سوفار یکی تیر | |
| نام بت من بازشناسی بتمامی | آن بت که به‌خوبیش قرین نیست به کشمیر | |
|
(جواب معما، علی)
|
[ویرایش] نرگس لاله‌گداز
| همی گرست و همی نرگسانش لاله گداحت | به زیر لالهٔ بگداخت نهفته زریر | |
| خَلـَق شود ز نشستِ دراز حُلـّت مرد | که گـَنده گردد چون دیرماند آب غدیر |
[ویرایش] پانویس
[ویرایش] منابع
- دهخدا، علی‌اکبر. لغت‌نامه دهخدا جلد ۳ شماره مسلسل ۲. زیر نظر دکتر محمد معین. تهران: دانشگاه تهران، سازمان لغت‌نامه، ۱۳۲۵.
- پیشاهنگان شعر پارسی (سده‌های سوم و چهارم و آغاز سدهٔ پنجم هجری). به کوشش محمد دبیرسیاقی. تهران: انتشارات فراکلین، ۲۵۳۶.
- معین، محمد. فرهنگ‌نامه فارسی جلد دوم. چاپ ششم، تهران: موسسه انتشارات امیرکبیر، ۱۳۶۳.
