Zaburzenia rytmu serca

Z Wikipedii

	Zaburzenia rytmu serca
()
ICD-10:	I47-I49
I47-I49.0 {{{X.0}}}
I47-I49.1 {{{X.1}}}
I47-I49.2 {{{X.2}}}
I47-I49.3 {{{X.3}}}
I47-I49.4 {{{X.4}}}
I47-I49.5 {{{X.5}}}
I47-I49.6 {{{X.6}}}
I47-I49.7 {{{X.7}}}
I47-I49.8 {{{X.8}}}
I47-I49.9 {{{X.9}}}

Zaburzenie rytmu serca – stan, w którym skurcze mięśnia sercowego są nieregularne albo wolniejsze lub też szybsze od normalnych albo gdy dochodzi do powstawania pobudzenia w nieprawidłowym miejscu. Zaburzenia rytmu serca nazywane są również arytmiami, dysrytmiami lub niemiarowościami serca. Niektóre są zagrażającymi życiu stanami, mogącymi spowodować zatrzymanie akcji serca i nagłą śmierć. Inne powodują objawy, takie jak świadomość niewłaściwego bicia serca czy palpitacji, które mogą być niepokojące. U dorosłych normalna praca serca wynosi 60 do 100 uderzeń na minutę.

Normalny rytm pracy serca jest wyznaczany przez węzeł zatokowy. Jeżeli węzeł zatokowo-przedsionkowy nie funkcjonuje prawidłowo, może to prowadzić do aktywizacji drugorzędowych ośrodków pobudzenia i w efekcie do zmiany rytmu pracy serca.

Istotne znaczenie mają też drogi przewodzenia impulsu z ośrodka pobudzenia: przy ich nieprawidłowej funkcji lub gdy istnieją dodatkowe drogi przewodzenia, może dochodzić do zaburzeń rytmu serca.

Spis treści 1 Częstość akcji serca 2 Rozpoznanie 3 Migotanie 4 Terapie antyarytmiczne 5 Przypisy

[edytuj] Częstość akcji serca

Tempo bicia serca ponad 100 uderzeń na minutę na minutę nosi nazwę tachykardii^[1][2]. Wraz z narastaniem wysiłku fizycznego węzeł zatokowy zwiększa swoją częstość wyładowań, aby przyspieszyć akcję serca. Fizjologiczne, szybkie tempo, które rozwija się wtedy nosi nazwę tachykardii zatokowej. Arytmie, które są spowodowane nieprawidłowo szybką aktywnością elektryczną mogą spowodować tachykardie, które są niebezpieczne. Praca komór serca w takim tempie przez dłuższy czas może powodować szkodliwe efekty. Niektórzy mogą odczuwać tachykardię jako mocne bicie serca nazywane popularnie kołataniem. Jeśli tachykardia obniża ciśnienie krwi, to może spowodować zawroty głowy, a nawet omdlenie (syncope).

Większość tachykardii nie jest niebezpieczna. Cokolwiek, co podnosi poziom adrenaliny lub wzmaga jej efekt na sercu może spowodować przyspieszenie jego akcji i ewentualnie wywołać tachykardię z towarzyszącym uczuciem kołatania. Do przyczyn mogą należeć także: stres, wchłonięte lub wstrzyknięte do układu krwionośnego substancje (na przykład: kofeina, alkohol), nadaktywna tarczyca w hipertyreoidyzmie.

Zbyt wolny rytm (poniżej 50) nosi nazwę bradykardii i zazwyczaj nie zagraża życiu, ale może dawać objawy niepożądane i wtedy konieczne okazać się może wszczepienie stałego rozrusznika.

[edytuj] Rozpoznanie

Arytmie są często wykrywane za pomocą niespecyficznych środków, takich jak: osłuchiwanie tonów serca stetoskopem, a także przez badanie tętna obwodowego. Te sposoby zazwyczaj nie mogą zdiagnozować konkretnych arytmii, ale dają określenie akcji serca oraz wskazują czy rytm jest regularny czy nie. Nie każda czynność elektryczna daje skurcz, który byłby słyszalny czy wyczuwalny na obwodzie jako fala tętna i dlatego pobudzenia przedwczesne czy nie dające prawidłowego cyklu pracy serca są odbierane jako "opuszczone" skurcze.

Najprostszą specyficzną metodą diagnostyczną dającą ocenę rytmu serca jest elektrokardiogram (EKG). Monitorowanie holterowskie jest EKG zapisywanym w ciągu 24 godzin dla wykrycia arytmii, które mogą wystąpić na krótko i w nieprzewidywalnym momencie.

[edytuj] Migotanie

Jedną z poważnych form arytmii jest migotanie, które występuje, gdy bezładny skurcz poszczególnych części mięśniówki serca nie daje efektywnego skurczu. Migotanie może dotyczyć przedsionków (migotanie przedsionków) lub komór (migotanie komór), przy czym dotyczące komór jest stanem bezpośrednio zagrażającym życiu.

Migotanie przedsionków jest wynikiem chaotycznego skurczu kardiomiocytów przedsionka, w wyniku czego nie dochodzi do właściwego skurczu i efektu hemodynamicznego w postaci dopełnienia komór serca. Migotanie przedsionków zazwyczaj wskazuje na poważniejsze zaburzenia będące ich przyczyną i powinno być ocenione przez lekarza. Nie jest to natomiast typowy stan bezpośrednio zagrażający życiu.

Migotanie komór jest zawsze stanem bezpośredniego zagrożenia życia. Bez właściwego postępowania medycznego, migotanie komór doprowadzi do śmierci w ciągu kilku minut. Gdy serce wchodzi w migotanie komór, to efektywne pompowanie krwi ustaje.

[edytuj] Terapie antyarytmiczne

Oprócz leczenia farmakologicznego stosuje się również terapie elektrycznością. Kardiowersja jest zastosowaniem prądu elektrycznego biegnącego poprzez klatkę piersiową w przypadku częstoskurczu nadkomorowego lub napadowego częstoskurczu komorowego. Defibrylacja różni się od kardiowersji tym, że stosuje się ją w trzepotaniu komór lub migotaniu komór bez tętna, a także użyciem większego ładunku elektrycznego. W przypadku kardiowersji pacjent jest poddawany działaniu leków o działaniu sedatywnym, natomiast defibrylacja jest stosowana przy utraconej świadomości i nie ma potrzeby zastosowania sedacji.

W ramach leczenia dysrytmii elektrycznością stosuje się również kardiostymulację. Czasowe użycie rozruszników stosuje się w przypadku bradykardii z powodu przedawkowania leków, a także przy zawale serca. Kardiostymulatory mogą być umieszczone w ciele pacjenta, gdy nie ma perspektyw na poprawę w przypadku bradykardii.

Przypisy