Tadeusz Strumiłło

Z Wikipedii

hm. RP Tadeusz Strumiłło (ur. 13 kwietnia 1884, zm. 7 października 1958) – doktor filozofii, pedagog, instruktor harcerski, harcmistrz Rzeczypospolitej.

Urodził się w Śmlie na Ukrainie, gimnazjum ukończył w Kijowie, studia rolnicze odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim, studia filozoficzne w Krakowie, Londynie i Rzymie.

Od początku włączył się w organizowanie polskiego skautingu. W 1911 wszedł do Związkowego Naczelnictwa Skautowego jako sekretarz. W sierpniu 1912 wraz z Jerzym Grodyńskim prowadził pierwszy kurs skautowy w Poznaniu. W 1917 na uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie uzyskał stopień doktora filozofii.

W latach 1918-1921 był Naczelnym Inspektorem Harcerstwa w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia publicznego. Na Zjeździe Zjednoczeniowym w Lublinie 1-2 listopada 1918, został wybrany do Naczelnej Rady Harcerskiej, a następnie został jej przewodniczącym. Wszedł do pierwszego Naczelnictwa ZHP. W 1920 został wiceprzewodniczącym ZHP, a w okresie od 10 listopada 1923 do 18 kwietnia 1925 był przewodniczącym ZHP. W latach 1921-1923 wydawał czasopismo "Harcmistrz", częściowo je redagując i finansując.

W latach 1926-1931 był przewodniczącym Biura Skautów Słowiańskich z siedzibą w Pradze.

W roku 1929 na łamach "Harcmistrza" rzucił hasło "Ofensywa na młodzież". Jednocześnie podkreślał, że zwiększenie stanu liczbowego ZHP nie może odbić się na jakości pracy harcerskiej. Kontynuował także pracę zawodową. Był znakomitym pedagogiem. Wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uczył w zakładach kształcenia nauczycieli i w szkołach średnich. W latach 1930-1935 wykładał psychologię w Instytucie Pedagogicznym w Katowicach. Brał udział w licznych zlotach i konferencjach międzynarodowych skautów. W roku 1933 został wybrany na członka 9-osobowego Światowego Komitetu Skautowego.

W czasie okupacji hitlerowskiej uczestniczył w tajnym nauczaniu, utrzymywał kontakty z Szarymi Szeregami.

Po II wojnie światowej osiadł w Poznaniu. Kontynuował rozpoczęte w 1938 wykłady na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, w Studium Wychowania Fizycznego wykładał metodykę wycieczek krajoznawczych i metodykę harcerską. Wykładał także przez kilka lat historię filozofii w Seminarium Duchownym Zgromadzenia Chrystusowców. Będąc na emeryturze prowadził lektorat języka rosyjskiego na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza.

W 1956 roku włączył się w odbudowę harcerstwa. Na Krajowym Zjeździe Działaczy Harcerskich, obradującym w dniach 8-10 grudnia 1956 w Łodzi został wybrany w skład Rady Naczelnej ZHP, 18 grudnia 1956 powierzono mu także przewodniczenie Komisji Historycznej Rady Naczelnej ZHP.

Zmarł 7 października 1958 w Poznaniu.

[edytuj] Odznaki odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta (1925),
• Brązowy Medal "Za Długoletnią Służbę" (1938),
• harcerskie Odznaki Honorowe "Za Zasługę" (31 maja 1921), "Wdzięczności" (3 lipca 1921) i "Orła Harcerskiego" (1921)

Posiadał honorowy stopień harcmistrza Rzeczypospolitej oraz tytuł Honorowego Harcerza Rzeczypospolitej.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Biografia T. Strumiłły na stronach Chorągwi Krakowskiej ZHP