Tadeusz Prauss
Z Wikipedii
Tadeusz Feliks Prauss (ur. 21 grudnia 1896, zm. 1940) - polski lotnik wojskowy, pułkownik pilot, zamordowany przez NKWD.
Spis treści |
[edytuj] Młodość i służba w Austro-Węgrzech
Urodził się w Warszawie, w rodzinie architekta. Uczył się w Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie, następnie od 1912 w II Wyższej Szkole Realnej w Krakowie, gdzie w 1914 zdał maturę. Podczas I wojny światowej, w 1915 został powołany do armii austro-węgierskiej. Służył w 13 Pułku Piechoty. Po ukończeniu szkoły oficerów rezerwy w Opawie, walczył na froncie w Bukowinie i Małopolsce Wschodniej.
W czerwcu 1916 został skierowany do szkoły obserwatorów lotniczych w Wiener Neustadt. Po jej ukończeniu, w stopniu chorążego, latał jako obserwator na samolotach rozpoznawczych w eskadrze Flik 13 (Fliegerkompagnie 13) na froncie włoskim. Odbył 57 lotów bojowych. Od czerwca do września 1918 odbył kurs pilotażu w Krakowie, po czym kurs wyższego pilotażu w Neumarkt, gdzie zastał go koniec wojny.
[edytuj] Służba w Wojsku Polskim
Już 11 listopada 1918 Prauss w stopniu podporucznika pilota wstąpił do nowo formującego się lotnictwa polskiego w Krakowie. Po przeniesieniu do Warszawy, został w styczniu 1919 przydzielony do 3 Eskadry Wywiadowczej. Od lutego 1919 służył na froncie wojny polsko-radzieckiej, początkowo operując w rejonie Kowla. Od kwietnia do czerwca 1920 latał w rejonie Kijowa - Berdyczowa, na rozpoznanie oraz bombardowanie pozycji nieprzyjaciela. 19 maja podczas nalotów eskadry na stację Demirki, jego samolot został zestrzelony (w załodze z obserwatorem ppor. Tereszczenko)[1]. 4 czerwca 1920 pod Kijowem został ranny[2]. Odbył 41 lotów bojowych podczas wojny.
Po zakończeniu działań, zweryfikowany 25 października 1920 w stopniu kapitana pilota. Od czerwca 1921 był dowódcą 10 Eskadry Wywiadowczej w 2 Pułku Lotniczym, a od września 16 Eskadry Wywiadowczej. W sierpniu 1922 został zastępcą dowódcy Wyższej szkoły Pilotów w Grudziądzu. 2 kwietnia 1924 awansował na stopień majora. Brał udział w pierwszym grupowym przelocie polskich samolotów Breguet 19 nad Alpami. Od stycznia 1925 był dowódcą dywizjonu liniowego 4 Pułku Lotniczego w Toruniu, a od czerwca tego roku dowódcą Niższej Szkoły Pilotów w Bydgoszczy. Od kwietnia 1927 był zastępcą dowódcy 4 Pułku Lotniczego w Toruniu. W 1928 został komendantem Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy, 1 stycznia 1930 awansował na stopień podpułkownika, a w 1934 - pułkownika.
Od 1934 do sierpnia 1939 był dowódcą 6 Pułku Lotniczego we Lwowie. Tuż przed wybuchem II wojny światowej, 24 sierpnia 1939 został dowódcą lotnictwa Armii Modlin.
Podczas kampanii wrześniowej dostał się do niewoli radzieckiej. Skierowany do obozu w Starobielsku, po czym zamordowany, prawdopodobnie w kwietniu-maju 1940 w Charkowie, jak inne osoby z tego obozu. Bliższe szczegóły nie są znane.
Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy i Polową Odznaką Pilota.
Przypisy
- ↑ Tarkowski, Krzysztof: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką 1919-1920, Warszawa, 1991, ISBN 83-206-0985-2, s.61
- ↑ Bartosz, Władysław..
[edytuj] Źródła
- Bartosz, Władysław, Tadeusz Prauss - uzupełnienie, w: Skrzydlata Polska nr 51(1986) z 17.12.1989, s.7
