Szakal pręgowany
Z Wikipedii
| Szakal pręgowany | |||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||
| Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
| Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
| Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
| Typ | strunowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podtyp | kręgowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gromada | ssaki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podgromada | ssaki żyworodne | ||||||||||||||||||||||||||||
| Szczep | łożyskowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rząd | drapieżne | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzina | psowate | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzaj | Canis | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gatunek | szakal pręgowany | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
| Canis adustus | |||||||||||||||||||||||||||||
| Sundevall, 1847 | |||||||||||||||||||||||||||||
| Status ochronny | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
 Systematyka w Wikispecies |
|||||||||||||||||||||||||||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||||||||||||||||||||||||||
.gif/240px-Horizontal_rule_line_(black-blue).gif){kind=small}
Szakal pręgowany (Canis adustus) - gatunek ssaków łożyskowych. Ssaki należące do tego gatunku występują w zachodniej Afryce, Demokratycznej Republice Konga, Somalii, Etiopii, Mozambiku i w Afryce Południowej.
[edytuj] Opis
- Długość ciała bez ogona
70-80 cm.
- Długość ogona
35-50 cm.
- Masa ciała
6-13 kg.
Samce są nieco większe i cięższe.
- Ubarwienie
Grzbiet bladoszary, od nasady przednich kończyn do nasady ogona ciągną się ciemnobrązowe pasy, oddzielone od grzbietu białym obrzeżeniem. Gardło, brzuch i koniec ogona białe.
- Odżywianie
Małe ssaki wszystkich gatunków, ptaki, gady, płazy, padlina oraz pokarm roślinny.
- Dojrzałość płciowa
Samice po osiągnięciu 1 roku, samce 2 lat.
- Rozród
Ciąża trwa średnio 60 dni; w miocie rodzi się najczęściej 2 do 7 ślepych młodych. Szczenięta otwierają oczy po 8-12 dniach. Okres laktacji trwa około 8-10 tygodni.
- Biotop
Różne formy sawanny, również w górach do wysokości 2700 m n.p.m. Gatunek ten nie unika człowieka, można go spotkać nawet w centrum miast. Wychowywany od szczenięcia przez człowieka łatwo się oswaja i niektórymi zachowaniami przypomina psa domowego.
- Status
Stosunkowo rzadki, lecz nie zagrożony wyginięciem. Na początku XX w. gatunek ten został prawdopodobnie przetrzebiony przez epidemię nosówki. Obecnie tępiony w niektórych krajach w akcjach zwalczania epidemii wścieklizny.
W niewoli żyją 10-12 lat.
[edytuj] Bibliografia
- Tadeusz Kaleta "Dzikie psy i hieny", Wydawnictwo "Wiedza Powszechna", Warszawa 1998
