Milsko

Ten artykuł dotyczy regionu historycznego. Zobacz też: miejscowość o tej nazwie.

Milsko - tereny zamieszkane przez słowiańskie plemię Milczan.

Od XV wieku upowszechniła się nazwa Górne Łużyce (górnołuż. Hornja Łužica, dolnołuż. Górna Łužyca, łac. Lusatia Superior, niem. Oberlausitz). Na tych ziemiach wykształcił się język górnołużycki. Główne miasto: Budziszyn.

[edytuj] Kalendarium

X wiek - ziemie Milczan podbite przez plemiona niemieckie,
1002-1005 - Bolesław Chrobry podbił Milsko,
30 stycznia 1018 - pokój budziszyński przyznaje Milsko Polsce,
1031 - cesarz niemiecki Konrad II ponownie podbija Milsko,
1243 – margrabia brandenburski Otton III otrzymał te ziemie jako posag księżniczki Beatrycze, córki króla czeskiego Wacława I,
1319 - król czeski Jan Luksemburski zajął zachodnią część Milska, a wschodnią i Zgorzelcem przejął książę jaworski Henryk,
1348 - inkorporacja Milska do Królestwa Czeskiego,
1368 - po śmierci księcia świdnickiego Bolka II zwanego Małym wschodnia część Milska włączona zostaje do Czech,
1370 - po włączeniu Dolnych Łużyc do korony czeskiej następuje połączenie Milska i Dolnych Łużyc,
1468-1490 - przyłączone do korony węgierskiej przez Macieja Korwina
1635 - Górne i Dolne Łużyce przyłączone do Saksonii,
1815 – na mocy uchwał kongresu wiedeńskiego wschodnia część Górnych Łużyc z Zgorzelcem i Lubaniem przyłączona do pruskiej prowincji Śląsk (niem. Niederschlesien),
1945 - w efekcie postanowień konferencji poczdamskiej wschodnia część Górnych Łużyc (pomiędzy Nysą Łużycką a Kwisą, ze Zgorzelcem i Lubaniem) wchodzi w skład Polski (województwa dolnośląskiego).