Marian Rybicki

Z Wikipedii

Marian Rybicki (ur. 11 lutego 1915 w Warszawie, zm. 15 lutego 1987 w Warszawie) – działacz państwowy, prawnik.

Ukończył Uniwersytet Warszawski (1937), 1967 obronił doktorat z nauk prawnych, ale już od 1965 prof. nadzwyczajny; 1976 otrzymał tytuł prof. zwyczajnego nauk prawnych. Był działaczem PPS (należał także do krótko działających Partii Socjalistycznej i Rewolucyjnej Polskiej Partii Socjalistycznej), członkiem Rady Naczelnej (1947-1948) i Centralnego Komitetu Wykonawczego (1948), członkiem Sekretariatu CKW (1948) PPS; od 1948 w PZPR, był członkiem Komitetu Centralnego 1948-1968 oraz członkiem Biura Organizacyjnego KC PZPR (1948-1954).

Przed 1939 pracował w zarządzie miejskim w Łodzi, brał udział w działalności konspiracyjnej w okresie okupacji; 1944-1945 na robotach przymusowych w Niemczech. 1945-1947 pracował w Wydziale Prawnym Biura Prezydialnego KRN przygotowując m.in. wnioski ułaskawieniowe do podpisu przez prezydenta B. Bieruta, 1947 dyrektor Biura Prawnego Kancelarii Sejmu. 1948 kierownik Wydziału Szkoleniowego CKW PPS i zastępca redaktora naczelnego "Przeglądu Socjalistycznego"; 1949 przez kilka miesięcy kierował Wydziałem Samorządowo-Administracyjnym KC PZPR, następnie do 1950 I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie.

1950-1952 szef Kancelarii Cywilnej Prezydenta Rzeczypospolitej i Kancelarii Rady Państwa; 1952-1956 jako pierwszy sprawował funkcję sekratarza Rady Państwa. 1956-1957 prokurator generalny PRL, 1957-1965 minister sprawiedliwości.

Od 1965 prof. w Instytucie Nauk Prawnych (zmieniono w tym okresie nazwę na Instytut Państwa i Prawa) PAN, był m.in. zastępcą dyrektora Instytutu.

1967-1983 sekretarz Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Naroodu, 1952-1965 poseł na Sejm.