Komitet Stałych Przedstawicieli

Z Wikipedii

Komitet Stałych Przedstawicieli (fr. Comité des représentants permanents, COREPER, ang. Committee of Permanent Representatives) składa się ze stałych przedstawicieli krajów członkowskich Unii Europejskiej przy Radzie Unii Europejskiej w Brukseli w randze ambasadorów oraz ich zastępców.

Jego zadaniem jest przygotowywanie posiedzeń Rady Unii Europejskiej. Może także podejmować pewne decyzje proceduralne oraz powoływać grupy robocze. Wszystkie punkty porządku obrad posiedzenia Rady podlegają uprzedniej dyskusji w COREPER, o ile nie zostanie postanowione inaczej. COREPER stara się wypracować kompromis, który zostanie przedstawiony do zatwierdzenia Radzie.

COREPER nadzoruje i koordynuje prace około 250 komitetów i grup roboczych stałych lub ad-hoc, w których skład wchodzą urzędnicy i eksperci z krajów członkowskich, pracujący nad stroną techniczną zagadnień przeznaczonych do późniejszej dyskusji w COREPER i Radzie. Na jego czele stoi kraj aktualnie przewodniczący Radzie UE.

Faktycznie składa się z dwóch komitetów:

COREPER I - zajmuje się głównie sprawami socjalnymi i ekonomicznymi. W jego skład wchodzą zastępcy stałych przedstawicieli.
COREPER II - złożony jest ze stałych przedstawicieli i zajmuje się głównie sprawami dotyczącymi polityki unijnej, finansów i polityki zagranicznej.

Istnieją dwie grupy pracowników przedstawicieli państw członkowskich, które przygotowują spotkania COREPER. Są to :

Grupa Martens - COREPER I
Grupa Antici - COREPER II

Poza COREPER istnieją także inne komitety pomocnicze.

Komitet zbiera się co najmniej raz w tygodniu i dzieli punkty obrad Rady na trzy kategorie:

Punkty nie wymagające podjęcia decyzji ministerialnej, przedstawiane jedynie w celach informacyjnych.
Punkty A, w przypadku których decyzją może zostać podjęta bez dyskusji. Jeżeli mimo to któryś z ministrów wyrazi wątpliwości, punkty te wracają do COREPER, gdzie są ponownie rozpatrywane.
Punkty B, które wymagają przeprowadzenia dyskusji, a nie zawsze da się zawczasu przewidzieć, jaka będzie decyzja.

Dany punkt może być wewnętrznie opisany jako pozorny punkt B - po to aby opinia publiczna odniosła wrażenie, że jest to punkt B, nad którym ministrowie aktywnie obradują ze względu na jego wagę, podczas gdy w istocie można go potraktować jako punkt A, ponieważ COREPER przeprowadził już negocjacje i osiągnął kompromis.

Ministrowie podejmują stosunkowo mało decyzji co do prawdziwych punktów B: zazwyczaj są one odsyłane do ponownego rozważenia przez COREPER, skąd powracają jako punkty A lub pozorne B. W dokumentach i porządku obrad punkt A określany jest jako "A"-item.