Johan von Aldringen
Z Wikipedii
Johann Reichsgraf von Aldringen (czasami zwany von Altringer), (1588 – 22 czerwca 1634), wódz cesarski.
Urodził się w Diedenhofen (dziś Thionville) w Lotaryngii. Po licznych podróżach po Francji, Włoszech i Holandii wstąpił na uniwersytet w Paryżu.
W roku 1606 wstąpił do służby w armii hiszpańskiej, w której pozostał do roku 1618, kiedy to wstąpił do służby w armii cesarskiej. Tu wyróżnił się zarówno w polu jak i w radzie. W 1622 został pułkownikiem, dwa lata później został zatrudniony w Radzie Wojennej Cesarstwa i trudnił się wykonywaniem misji dyplomatycznych. Wyróżnił się w 1626 na moście Dessau walcząc przeciwko wojskom Manfelda. Wspólnie ze swym stałym towarzyszem Gallasem otrzymał szlachectwo tego samego dni, a podczas włoskiej kampanii roku 1630 obaj oficerowie poślubili córki hrabiego d'Arco.
Aldringer służył następnie w stopniu generała majora pod hrabią Collalto i wziął udział w zdobyciu Mantui. Splądrowanie księstwa Mantui uczyniło Aldringera i jego kompana Gallasa zamożnymi ludźmi. W 1631 wrócił do Niemiec i służył jako dowódca artylerii pod wodzą hrabiego Tilly. W tej roli brał udział w bitiwe pod Breitenfeld. Jako świeżo upieczony hrabia Cesarstwa wziął udział w bitwie nad rzeką Lech, gdzie został ranny.
Gdy z powodu ran zmarł hrabia Tilly dowództwo nad jego armią objął Aldringer. Po ataku na Alte Veste pod Norymbergą, w którym jako dowódca był drugim po Wallensteinie, awansowany został na feldmarszałka. Następnie został postawiony na czele korpusu wspierającego armię Wallensteina, a sformowanego przez elektora Bawarii Maksymiliana I.
Na tym stanowisku jego takt i dyplomatyczne zdolności poddane zostały ciężkiej próbie, gdy usiłował utrzymać harmonię między obu książętami. Na koniec dworskie intrygi usunęły mającego zbyt wiele sukcesów księcia Frydlandu. Po śmierci Wallensteina Aldringer walczył ze Szwedami nad Dunajem. Dnia 22 lipca 1634 padł podczas obrony Landshut. Ponieważ nie zostawił po sobie potomków, jego wielkie posiadłości odziedziczyła jego siostra.
