Jan z Montecorvino
Z Wikipedii
Jan z Montecorvino (ur. 1247 w Montecorvino, zm. 3 stycznia 1328 [1] w Pekinie), włoski franciszkanin i misjonarz, pierwszy arcybiskup Pekinu, legat papieski, błogosławiony.
Istnieją dwie różne opinie dotyczące miejsca urodzenia błogosławionego. Jedni wskazują na wioskę Montecorvino Rovella we włoskiej prowincji Salerno inni na gród Montecorvino w Apulii w pobliżu Lucery. Za drugą lokalizacją przemawia świadectwo współczesnego błogosławionemu zakonnika o imieniu Elemosina, który w swojej Chronicon zanotował: Frater Ioannes de Montecorvino Apuliae.
Jan z Montecorvino czczony jest w Kościele katolickim jako błogosławiony. Katolicy chińscy nazywają go świętym, chociaż proces kanonizacyjny nie został jeszcze zakończony. O jego kanonizację poprosili biskupi chińscy 12 czerwca 1924 papieża Piusa XI. Wspomnienie liturgiczne błogosławionego obchodzone jest 1 stycznia.
[edytuj] Biografia
Członek zakonu franciszkańskiego, założonego przez św. Franciszka z Asyżu, który w tym okresie prowadził szeroką działalność misyjną przede wszystkim we wschodnim basenie Morza Śródziemnego, ale również w krajach Afryki Północnej.
W roku 1286 Arghun, chan Persji wysłał przez biskupa nestoriańskiego Bar Saumę list do papieża z prośbą o przysłanie misjonarzy katolickich na dwór władcy Chin Kubilaj-chana, który sympatyzował z doktryną chrześcijańską. Mniej więcej w tym samym czasie znalazł się na dworze Mikołaja IV z podobnymi informacjami Jan z Montecorvino. Papież powierzył mu misję krzewienia wiary chrześcijańskiej na Dalekim Wschodzie [2], gdzie w tym czasie przebywał jeszcze sławny Marco Polo.
Jan rozpoczął swoją podróż 15 lipca 1289 z Rieti, gdzie w tym czasie znajdował się dwór papieski. Miał ze sobą listy do chana perskiego Arghun, wielkiego cesarza Chin Kublai Khana, księcia tatarskiego Kaidu, króla Armenii oraz patriarchy jakobickiego. Najpierw przybył do Antiochii, następnie drogą lądową do Sis, stolicy Królestwa Małej Armenii, skąd dalej do Tebryzu w Persji. Tam spotkał swych towarzyszy wyprawy misyjnej dominikanina Nicolo da Pistoia oraz zamożnego kupca Pietro di Lucalongo. Z Persji przyszły arcybiskup Pekinu udał się drogą morską do Indii (1291), gdzie duszpasterzował przez 13 miesięcy i ochrzcił 100 osób. W Indiach zmarł Nicola da Pistoia. Po opuszczeniu Meliapuru (dzisiaj dzielnica Madrasu) w 1294 misjonarze dotarli do Chin. Tutaj dowiedzieli się, że w międzyczasie zmarł Kubilaj-chan, a jego następcą został Timur Oljaitu. Nowy władca, chociaż sam nie przyjął chrześcijaństwa, nie był jednak przeciwny działalności apostolskiej Jana z Montecorvino. Spotkała się ona jednak z niezadowoleniem członków kościoła nestoriańskiego.
W roku 1299 misjonarz wybudował pierwszy kościół katolicki w Pekinie. Zaś sześć lat później drugi wraz z oficynami i domostwami dla 200 osób tuż przed pałacem cesarskim. W tym okresie Jan z Montecorvino zgromadził w założonej przez siebie szkole misyjnej blisko 150 dzieci w wieku od 7 do 11 lat, ucząc ich łaciny i greki. Specjalnie dla nich napisał pieśni. Uczył je służenia do Mszy i śpiewu liturgicznego. Misjonarz nauczył się chińskiego, przetłumaczył na niego Nowy Testament i Księgę Psalmów. Wśród nawróconych na chrześcijaństwo 6000 mieszkańców Środkowej Azji znalazł się wyznający wcześniej nestorianizm książę regionu Tenduk [3]. Władca ten, o imieniu Giwargis (wymowa tur. Kirghiz, por. Kirgizi) [4], wymieniany jest w dziele opisującym podróż Marco Polo. Także w innych miastach Jan z Montecorvino budował kościoły i zakładał klasztory. W sumie wybudował trzy kościoły w Pekinie, kościół i klasztor w Yangtchon (Jiangsu), 3 kościoły i klasztory w Cuanczou (dzisiaj Quanzhou w prowincji Fujian), inne kościoły i ośrodki chrześcijańskie w Chehkiang, Tenduc i Almaliku [5] (Kulgia, dzisiejszy zachodni Kazachstan) [6]. Wśród nawróconych były tysiące Mongołów. O tych dziełach Jana z Montecorvino dowiedziano się w Europie z jego listów datowanych na 8 stycznia 1305 [7] oraz 13 lutego 1306.
Jan z Montecorvino pracował samemu przez blisko 11 lat. Dopiero w 1304 przybył mu z pomocą, wysłany z Niemec, Arnold z Kolonii.
W 1307 papież Klemens V, zadowolony z sukcesów misjonarza, wysłał siedmiu innych franciszkańskich biskupów (konsekrowani 23 lipca 1307), którzy mieli konsekrować go na pierwszego arcybiskupa Pekinu i całych Chin - in toto dominio Tartarorum [8]. Z tych siedmiu braci mniejszych do Pekinu dotarło zaledwie trzech: Andrea da Perugia, Gerardo Albuini i Pellegrino da Città di Castello. Konsekracja arcybiskupia odbyła się w roku 1308.
Cztery lata później trzech innych minorytów zostało wysłanych z Rzymu. Mieli zostać biskupami sufraganami arcybiskupa Jana. Powstało wtedy 31 nowych diecezji na terenie Dalekiego Wschodu. Jan z Montecorvino zmarł w roku 1328, został pochowany w Pekinie (dawniej Chanbałyk). Przed śmiercią spotkał się jeszcze z innym wielkim misjonarzem franciszkańskim Odorykiem z Pordenone. Niestety, założone przez Jana z Montecorvino wspólnoty katolickie, na skutek braku rodzimych powołań i prześladowań w czasach dynastii Ming, przestały istnieć (1410) [9].
[edytuj] Przypisy
- ↑ Abp Jan z Montecorvino, w: www.ofm.org, dn. 18 maja 2007.
- ↑ Papieże z zakonu franciszkanów: Mikołaj IV, w: www.franciszkanie.pl, dn. 18 maja 2007.
- ↑ Historia Kazachstanu i chrześcijaństwa w Kazachstanie, w: www.rc.net, dn. 18 maja 2007.
- ↑ Andrzej Miotk, Misje dyplomatyczne wśród Mongołów, w: www.madagascar.alleluja.pl, dn. 18 maja 2007.
- ↑ Kościół katolicki w Kazachstanie i Armenii, w: www.opoka.org.pl, dn. 18 maja 2007.
- ↑ Agiografia (santi, beati, servi di Dio, testimoni), str. 2-3, w: www.fraticappuccini.it, dn. 18 maja 2007.
- ↑ Medieval Sourcebook: John of Monte Corvino: Report from China 1305, w: www.fordham.edu, dn. 18 maja 2007.
- ↑ Jan Paweł II, Lettera al Card. Tomko in iccasione del VII centenario..., w: www.vatican.net, dn. 18 maja 2007.
- ↑ Święci męczennicy z Chin (+1900), w: www.franciszkanie.pl, dn. 18 maja 2007.
