Georges Clemenceau
Z Wikipedii
| George Clemencau 28 września 1841 – 24 listopada 1929 |
|
 |
|
| 72 Premier Republiki Francuskiej | |
| Okres urzędowania | od 25 października 1906 do 24 lipca 1909 |
| Przynależność polityczna | Partia Radykalno-Socjalistyczna |
| Poprzednik | Ferdinand Sarrien |
| Następca | Aristide Briand |
| 85 Premier Republiki Francuskiej | |
| Okres urzędowania | od 16 listopada 1917 do 20 stycznia 1920 |
| Poprzednik | Paul Painlevé |
| Następca | Alexandre Millerand |
Georges Benjamin Clemenceau (ur. 28 września 1841 w Mouilleron-en-Pareds, zm. 24 listopada 1929 w Paryżu) – francuski pisarz, lekarz i polityk. Swoją żółtawą cerę i charakterystyczne rysy twarzy zawdzięczał przodkom pochodzenia mongolskiego.
Karierę polityczną rozpoczął w okresie Komuny Paryskiej. Następnie był deputowanym do parlamentu III Republiki z partii radykalnej. Zasłynął jako znakomity mówca z ciętym dowcipem. Dzięki temu zyskał opinię mistrza w obalaniu kolejnych rządów. Jego kariera załamała się po tzw. aferze panamskiej w 1889, gdy wyszły na jaw jego związki z Towarzystwem Budowy Kanału Panamskiego, które zbankrutowało, narażając na straty około pół miliona drobnych akcjonariuszy.
Powrócił do polityki w trakcie sprawy Dreyfusa, stając się jednym z czołowych zwolenników rewizji procesu, choć samego oskarżonego nie znał i zobaczył go po raz pierwszy dopiero podczas rozprawy apelacyjnej. Od 1902 roku senator, a następnie minister spraw wewnętrznych i premier Francji w latach 1906-1909. Zaprzysięgły wróg Niemiec. W 1909 roku doprowadził do trójporozumienia Rosji, Wielkiej Brytanii oraz Francji. W latach 1917-1920 ponownie był premierem (w momencie, gdy bunty w armii groziły porażką w I wojnie światowej) i doprowadził Francję do zwycięstwa. Razem z Davidem Lloydem George'em i Thomasem Woodrowem Wilsonem był współtwórcą traktatu wersalskiego po zakończeniu I wojny światowej. Zajmował pozytywne stanowisko wobec polskich postulatów. Był też zwolennikiem interwencji w bolszewickiej Rosji.
Po porażce w wyborach prezydenckich w 1920 roku wycofał się z polityki. Bezwzględność w realizowaniu planów politycznych i brutalność wobec przeciwników zyskały mu przydomek "tygrysa".
Był przyjacielem malarzy impresjonistów, m.in. Moneta.
