Filozofia umysłu
Z Wikipedii
Filozofia umysłu to teoretyczne dociekania dotyczące natury umysłu, jego funkcji, właściwości, zdarzeń mentalnych i świadomości, a także tego czy jest jakiś związek między różnymi aspektami umysłu a ciałem: tzw. body-mind problem.
Dwie główne szkoły myślowe próbujące rozwiązać problem psychofizyczny to: dualizm, który wywodzi się od Platona i Arystotelesa wśród filozofów z kręgu cywilizacji zachodniej, a na wschodzie od hinduskiego nurtu sankhja. W kategoriach współczesnych dualizm został określony przez Kartezjusza, który twierdził, że istnieją dwie oddzielne substancje: ciało i umysł (ta kategoria została wprowadzona właśnie przez Kartezjusza, w miejsce arystotelejskiej "duszy").
Monizm, z kolei, który ma podobnie długą historię jak dualizm, znalazł swój wyraz w m.in. w filozofii Spinozy, który utrzymywał, że istnieje tylko jedna substancja, która jest jednocześnie duchem i materią. Zbliżone poglądy głosili dużo wcześniej greccy i rzymscy stoicy.
Dualistów można podzielić na dualistów substancji - takich jak Kartezjusz, którzy twierdzą, że umysł jest niezależnie istniejącą substancją i dualistów własności, którzy utrzymują, że umysł jest zbiorem różnych własności wyłaniających się, czy też mających swe podłoże w mózgu, przy czym twierdzą również, że własności te nie mogą być sprowadzone do stanów mózgu (zob. emergencja). Fizykaliści (zob. neopozytywizm) idą krok dalej i stawiają znak równoważności między umysłem, a mózgiem, z drugiej strony idealiści ontologiczni utrzymują, że umysł jest wszystkim co istnieje, moniści neutralni obstają przy pozycji, że istnieje jakaś neutralna substancja, której atrybutami są materia i umysł. Najpowszechniejszymi odmianami monizmu w XX i XXI wieku były i są różne odmiany materializmu (czy fizykalizmu), włączając w to behawioryzm, teorię identyczności własności i funkcjonalizm.
