Filip Dimitrow

Z Wikipedii

Filip Dimitrow ur. 31 marca 1955 w Sofii
Przynależność polityczna	ZSD
Wykształcenie	wyższe, prawnik i psychoterapeuta
Premier Bułgarii
Okres urzędowania	od 8 listopada 1991 do 30 grudnia 1992
Poprzednik	Dimityr Popow
Następca	Ljuben Berow
Zobacz rząd tego premiera
Przewodniczący ZSD
Przynależność polityczna	ZSD
Okres urzędowania	od 11 grudnia 1990 do 29 grudnia 1994
Poprzednik	Petyr Beron
Następca	Iwan Kostow

Filip Dimitrow Dimitrow (bułg. Филип Димитров, ur. 31 marca 1955 w Sofii) – bułgarski prawnik, psychoterapeuta, polityk i pisarz, w latach 80. działacz opozycji antykomunistycznej, po Okrągłym Stole przewodniczący Związku Sił Demokratycznych (1990-1994) oraz premier Bułgarii (1991-1992), deputowany do Zgromadzenia Narodowego 36., 37. i 40. kadencji (1991-1994, 1994-1997, od 2005). W drugiej połowie lat 90. szczególnie aktywny w polityce zagranicznej m.in. jako ambasador Bułgarii przy ONZ oraz w Stanach Zjednoczonych. Autor artykułów z zakresu politologii i psychoterapii, oraz trzech powieści. Od 2005 roku wiceprzewodniczący Zgromadzenia Narodowego.

Spis treści 1 Wykształcenie 2 Kariera polityczna 3 Przypisy 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Wykształcenie

Jest absolwentem Wydziału Prawa na Uniwersytecie św. Klemensa z Ochrydy w Sofii (1977), ponadto ukończył podyplomowe studia z zakresu psychoterapii indywidualnej i grupowej. Od 1979 roku do upadku komunizmu pracował w stolicy kraju jako adwokat, zasłynął obroną prześladowanym przez reżim obywateli tureckiego pochodzenia. W tym czasie zaangażował się w działalność opozycyjną.

[edytuj] Kariera polityczna

Po utworzeniu Związku Sił Demokratycznych został członkiem Krajowej Rady Koordynacyjnej, organu kierowniczego ZSD. W grudniu 1990 roku wyszło na jaw, że przewodniczący Rady Petyr Beron przez ponad dwadzieścia lat był agentem tajnych służb bezpieczeństwa. Beron pod naciskiem prezydenta Żeliu Żelewa złożył dymisję, a na jego następcę wybrano właśnie Dimitrowa, który poprowadził partię do zwycięstwa w pierwszych wolnych wyborach parlamentarnych, w październiku 1991 roku, a następnie stanął na czele nowego rządu. Był pierwszym w historii kraju premierem z opozycyjną przeszłością, w którego gabinecie nie było ani jednego dawnego komunisty.

Rząd Dimitrowa kontynuował zainicjowane przez Dimityra Popowa reformy demokratyzujące Bułgarię, m.in. reformę finansową, zmianiającą gospodarkę centralnie planowaną na wolnorynkową (szefem resortu finansów ponownie został Iwan Kostow). Ponadto wprowadził ustawę przywracającą dawnym właścicielom ziemie przywłaszczone przez reżim komunistyczny oraz rozpoczął proces prywatyzacji przedsiębiorstw sektoru publicznego. Był pierwszym, który złożył projekt ustawy o "dekomunizacji sfery państwowej"^[1]. W polityce zagranicznej Dimitrow obrał, bardziej zdecydowany niż jego poprzednik, kierunek prozachodni. Jednym z najczęściej przywoływanych osiągnięć rządu z tego czasu jest fakt, że Bułgaria jako pierwszy kraj zaakceptowała niepodległość Macedonii, z którą stosunki w przeszłości nie zawsze układały się poprawnie. Jednak tak radykalna zmiana wizji politycznej była związana ze wzrostem nakładów finansowych na przebudowywaną administrację, co doprowadziło do zaciągnięcia przez Bułgarię długu w Międzynarodowym Funduszu Walutowym^[2].

Rząd przetrwał niewiele ponad dwanaście miesięcy. W drugiej połowie 1992 roku Dimitrowa zaczął otwarcie krytykować prezydent Żelew, który zarzucił mu utrzymywanie status quo w służbach mundurowych, głównie w policji, gdzie ciągle pracowało wielu dawnych członków aparatu represyjnego. Wkrótce gabinet stracił także poparcie Ruchu na rzecz Praw i Wolności, reprezentującego w parlamencie mniejszość turecką. 30 grudnia 1992 roku głosami RnRPiW oraz – głównie – Bułgarskiej Partii Socjalistycznej uchwalono wotum nieufności dla premiera i jego ministrów^[3]. Na czele nowego, bezpartyjnego rządu stanął protegowany Żelewa Ljuben Berow.

Dimitrow był deputowanym do Zgromadzenia Narodowego przez dwie kadencje (1991-1994 i 1994-1997). Po przegranych przez ZSD wyborach parlamentarnych w 1994 roku zrzekł się funkcji przewodniczącego partii na rzecz Iwana Kostowa.

W drugiej połowie lat 90. wykazał szczególną aktywność w polityce zagranicznej; jako wiceprzewodniczący Parlamentarnego Komitetu ds. Wstąpienia Bułgarii do UE dał się poznać jako zwolennik szybkiej integracji europejskiej. Po ponownym wygraniu wyborów przez ZSD w 1997 roku został ambasadorem Bułgarii przy Organizacji Narodów Zjednoczonych (kwiecień 1997-lipiec 1998), a następnie przez prawie cztery lata (sierpień 1998-styczeń 2002) był ambasadorem w Stanach Zjednoczonych.

Od 2005 roku ponownie jest deputowanym do Zgromadzenia Narodowego, a także – jego wiceprzewodniczącym z ramienia ZSD. Prowadzi wykłady na sofijskim Uniwersytecie Amerykańskim oraz – jako visiting professor – w Centrum Woodrowa Wilsona.

Jest żonaty z lekarką Eleną Guergujewą. Nie mają dzieci.

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Sylwetka Filipa Dimitrowa na stronie Bułgarskiego Zgromadzenia Narodowego
• Sylwetka Filipa Dimitrowa na stronie "Who is Who in Bulgarian Politics?"