Ekofeminizm

Z Wikipedii

Ekofeminizm – ruch, którego zwolennicy są przekonani, że opresyjne zachowania wobec kobiet mają to samo źródło co destrukcyjne traktowanie środowiska naturalnego.

Termin pochodzi z języka francuskiego, gdzie słowo écoféminisme zostało stworzone przez Françoise d'Eaubonne w 1974 roku, w książce Le féminisme ou la mort. Stanowiło ono połączenie ekologii z feminizmem; dziełem fundamentalnym jest tu jednak Féminisme-Ecologie: révolution ou mutation ten samej autorki z 1978 roku.

Badacze związani z ekofeminizmem rozważają, m. in., związki między seksizmem (dyskryminacją ze względu na płeć), dominacją natury (m. in. traktowanie zwierząt, eksperymentowanie na zwierzętach) oraz rasizmem (dyskryminacją ze względu na kolor skóry lub pochodzenie) i nierównościami społecznymi. Dzięki tego rodzaju badaniom, wydaje się dziś łatwiejszym walczenie nie tylko z symptomami pewnych anomalii społecznych (jak na przykład seksizm czy rasizm), ale również z ich źródłami. Wydaje się, że ekofeminizm bliski jest tu pozytywizmowi polskiemu, traktującemu społeczeństwo jak organizm, i „leczącego” je całościowo, poprzez zrozumienie mechanizmów jego funkcjonowania.

Niektórzy ekofeminiści, zgodnie z przekonaniami wielu antropologów, według których najzdrowszą i najstabilniejszą formą współżycia społecznego są niewielkie wspólnoty, postulują powrót do tradycyjnego modelu życia wspólnotowego, zorganizowanego wokoło eko-wiosek, w których mieszkałoby około stu osób. Władza i ziemie w tychże ośrodkach przekazana miałaby być kobietom, co oznaczałoby stworzenie społeczeństwa matriarchalnego.

Współcześni przedstawiciele ekofeminizmu to Carol J. Adams (ur. 1951), Karen J. Warren (ur. 1947), Gloria Orenstein, Vandana Shiva, Ariel Salleh, Stacy Alaimo, Starhawk, Chris J. Cuomo, Val Plumwood (1939-2008).