Demokratyczna Republika Konga

Z Wikipedii

République démocratique du Congo
Demokratyczna Republika Konga


Flaga Demokratycznej Republiki Konga	Godło Demokratycznej Republiki Konga

Dewiza: (fr.) Démocratie-Justice-Travail
(Demokracja-Sprawiedliwość-Praca)

Hymn: Debout Kongolaise

Położenie Demokratycznej Republiki Konga

prezydent Joseph Kabila

Szef rządu

premier Antoine Gizenga

Powierzchnia
• całkowita
• wody śródlądowe

12. na świecie
2 345 410 km²
77 810 km² (3,32%)

Liczba ludności (2008)
• całkowita
• gęstość zaludnienia

20. na świecie
66 515 000¹▲
28 osób/km²

Jednostka monetarna

frank kongijski (CDF)

Niepodległość

od Belgii
30 czerwca 1960

UTC od +1 do +2

+243

¹ Dane szacunkowe na lipiec 2008 roku, podane za CIA The World Factbook (źródło:CIA) (en)

Demokratyczna Republika Konga (République démocratique du Congo) – trzecie pod względem wielkości państwo Afryki, położone w jej środkowej części, w dorzeczu rzeki Kongo, u której ujścia posiada 37 km dostępu do Oceanu Atlantyckiego. Nazwa, oznaczająca myśliwy, pochodzi od ludu Bakongo. W okresie kolonialnym DR Konga występowała jako Wolne Państwo Kongo (do 1908) i Kongo Belgijskie (do 1960), a po uzyskaniu niepodległości w latach 1971-1997 jako Zair. Dla odróżnienia od sąsiadującej Republiki Konga (Kongo-Brazzaville), DR Konga występowała również jako Kongo-Léopoldville, a obecnie po zmianie nazwy stolicy, jako Kongo-Kinszasa.

Największe miasta kraju: Kinszasa, Lubumbashi, Mbuji-Mayi, Kisangani, Kananga. Kraj zamieszkuje 250 grup etnicznych. Największe to Kongo, Luba i Mongo.

[edytuj] Ustrój polityczny

Opis ustroju społeczno-politycznego, rodzaju rządów, podziału terytorialnego, opis instytucji itp. linki do podstron gdy konieczne.

[edytuj] Geografia

Położenie geograficzne 0°00'n 25°00'E
Długość granic lądowych 10 744 km
- Angola 2511 km
- Burundi 237 km
- Republika Środkowoafrykańska 1577 km
- Kongo 2410 km
- Rwanda 217 km
- Sudan 628 km
- Tanzania 473 km
- Uganda 765 km
- Zambia 1930 km
Długość wybrzeża 37 km
Najwyższy punkt Pic Marguerite na Mount Ngaliema (Mount Stanley) 5110 m n.p.m
Najniższy punkt Ocean Atlantycki 0 m n.p.m.

Dżungla pokrywa większość rozległej, nisko położonej kotliny, która obniża się w kierunku Atlantyku na zachodzie. Obszar ten otoczony płaskowyżami łączy się z sawannami na południu i południowym zachodzie, górami na zachodzie i stepami przekraczającymi na północy rzekę Kongo. Wysokie góry są na wschodnim krańcu.

[edytuj] Podział administracyjny

Do roku 2005 włącznie kraj dzielił się na 11 prowincji:

Nowa konstytucja z lutego 2006 roku wprowadziła z 36 miesięcznym okresem vacatio legis podział kraju na 25 prowincji oraz rejon stołeczny:

Podział od 2006

[edytuj] Historia

Główne języki Bantu: Kongo, Lingala, Tshiluba i Suahili ( Swahili).

Kinszasa

Pierwsze ślady obecności człowieka na terenie DR Konga pochodzą z okresu paleolitu. W okresie przedkolonialnym powstały tu liczne państwa plemienne, częściowo zjednoczone w federacji Kuby. W XVI wieku na południu kraju powstało państwo Luba. Szczyt rozwoju obu państw przypadł na XVIII wiek.

Pierwszym Europejczykiem, który dotarł do Konga był w 1482 portugalski żeglarz Diogo Cão. Portugalia nawiązała stosunki dyplomatyczne z królem Konga. Wpływy Europejczyków wzrosły w XIX wieku gdy belgijski król Leopold II sfinansował wyprawę Henry'ego Mortona Stanleya wzdłuż rzeki Kongo mającą na celu ustanowienie tam jego władzy. Podczas konferencji w Berlinie (1884-1885) uznano Leopolda suwerenem Wolnego Państwa Kongo. W 1908 Leopold scedował Kongo i od tego momentu stało się ono oficjalnie kolonią belgijską pod nazwą Kongo Belgijskie.
Belgia przyznała niepodległość DR Konga 30 czerwca 1960. Natychmiast wybuchła wojna domowa, a bogate w surowce mineralne prowincje: Katanga i Kasai dokonały secesji. Na początku 1961 oddziały wierne generałowi Josephowi Mobutu zabiły premiera Patrice Lumumbę, schwytanego w grudniu 1960. Przy pomocy ONZ została zażegnana secesja Katangi (1962) i Kasai (1963).W 1965 władzę przejął gen. Mobutu i w 1971 zmienił nazwę kraju na Zair a swoje nazwisko na Mobutu Sese Seko. Mobutu w polityce międzynarodowej zbliżył się do USA, występując przeciw wspieranemu przez ZSRR sąsiadowi Angoli. Nieudolność rządów i korupcja doprowadziły do załamania gospodarki.
W maju 1997 Mobutu został obalony przez Laurenta Kabilę, który przywrócił starą nazwę państwa. Sytuacja w kraju pozostała jednak nadal niestabilna i już w sierpniu 1998 wybuchła rebelia wspierana przez Rwandę i Ugandę. Pomoc Kabili zaoferowały: Angola, Namibia i Zimbabwe. 10 lipca 1999 6 krajów afrykańskich biorących udział w konflikcie podpisało w Lusace porozumienie pokojowe kończące konflikt. W styczniu 2001 został zastrzelony Laurent Kabila, a urząd prezydenta objął jego syn Joseph Kabila. Wojna domowa doprowadziła do bardzo złej sytuacji politycznej i gospodarczej kraju. Partyzanci bogacą się na nielegalnym wydobyciu koltanu. Sytuacja ludności cywilnej jest bardzo dramatyczna. Jako podaje raport (grudzień 2000) organizacji Oxfam, która zajmuje się ochroną praw człowieka: "Są ponad dwa miliony uchodźców, z czego 50% ze wschodu - około 37% ludności; około 18,5 mln ludzi nie ma dostępu do jakiejkolwiek pomocy lekarskiej. W 50-milionowym kraju jest 2056 lekarzy, z tego 930 w Kinszasie. (...) 2,5 mln ludzi żyje za mniej niż jednego dolara dziennie. W niektórych rejonach na wschodzie ludzie muszą żyć za 18 centów dziennie. 80% rodzin obu prowincji Kivu było w ciągu ostatnich pięciu lat wysiedlanych. Jest powyżej 117 tysięcy żołnierzy-dzieci, z ostatnio rekrutowanych żołnierzy ponad 15% to młodzież poniżej 18 lat, duża część nie ukończyła 12 lat. Oficjalnie 800-900 tys. dzieci jest zakażonych AIDS". Dwa lata później relacja Reutersa (8 sierpnia 2002) przedstawia jeszcze bardziej dramatyczną sytuację (za GW): "Kanibalizm, gwałty, tortury i porwania były stosowane jako broń w niedawnych walkach w Kongu - twierdzi ONZ. Organizacja przeprowadziła dochodzenie w sprawie wydarzeń, które miały miejsce w dżungli północno-wschodniego Konga. Jak ustalono, sprawcami tortur i gwałtów byli bojownicy popieranego między innymi przez Ugandę Ruchu Wyzwolenia Konga. Wycinali serca i inne organy swoich ofiar i kazali rodzinom je zjeść. Jedną małą dziewczynkę zabito, pocięto na małe kawałki i zjedzono - mówiła rzeczniczka ONZ Patricia Tome. W wojnie, która wybuchła w 1996 r., gdy sąsiedzi Konga postanowili obalić dyktatora Mobutu Sese Seko, w ciągu ostatnich czterech lat zginęło około 2 mln osób."

[edytuj] Gospodarka

Linia kolejowa Matadi - Kinszasa.

Członek Wspólnoty Rozwoju Afryki Południowej. Rzeka Kongo i jej dopływy stanowią szkielet gospodarki, w tym transportu. Gospodarka oparta na górnictwie i rolnictwie. Eksploatuje się lasy oraz rudy miedzi, kobalt (1 miejsce na świecie), mangan, cynk, cynę, żelazo, diamenty, złoto, srebro, węgiel kamienny, ropę naftową. Rozwinięty przemysł hutniczy, petrochemiczny, spożywczy, włókienniczy, cementowy oraz produkcja energii elektrycznej z hydroelektrowni. Rybołówstwo morskie i śródlądowe. DRK słynie z produkcji bawełny, kawy, kakao oraz herbaty.

[edytuj] Demografia

Mimo swej wielkości kraj jest słabo zaludniony (20 os./km², tak samo jak Brazylia, podczas gdy posiadająca podobną część kraju zalesioną Indonezja ma 100 os./km²), ludność skupia się na płaskowyżach, na sawannie, przy rzekach i jeziorach, natomiast porośnięte tropikalną dżunglą północ i centrum kraju są prawie niezamieszkałe. Exodus ludności wiejskiej zwiększył populacje miast, a przede wszystkim stolicy. Wielkie aglomeracje to Kinshasa (8 milionów mieszkanców), Lubumbashi, Kisangani, Mbuji-Mayi, Kananga, Mbandaka i Bukavu.

Wyprawy portugalskich łowców niewolników z zachodu i arabskich ze wschodu spustoszyły i wyludniły obszar dorównujący wielkością Europie Zachodniej. Rządy Leopolda II nadal prowadziły ludobójstwo i jeszcze bardziej zmniejszyły liczbę ludności.