Cieszynianka wiosenna
Z Wikipedii
Cieszynianka wiosenna | |||||||||||||||||||||||||||||
Systematyka wg Reveala | |||||||||||||||||||||||||||||
Domena | jądrowce | ||||||||||||||||||||||||||||
Królestwo | rośliny | ||||||||||||||||||||||||||||
Podkrólestwo | naczyniowe | ||||||||||||||||||||||||||||
Nadgromada | nasienne | ||||||||||||||||||||||||||||
Gromada | okrytonasienne | ||||||||||||||||||||||||||||
Klasa | Rosopsida | ||||||||||||||||||||||||||||
Rząd | araliowce | ||||||||||||||||||||||||||||
Rodzina | selerowate | ||||||||||||||||||||||||||||
Rodzaj | cieszynianka | ||||||||||||||||||||||||||||
Gatunek | cieszynianka wiosenna | ||||||||||||||||||||||||||||
Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
Hacquetia epipactis | |||||||||||||||||||||||||||||
Neck. ex DC. Elem.I.182 1790 | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Galeria zdjęć i grafik |
Cieszynianka wiosenna (Hacquetia epipactis Neck.ex DC.) – gatunek rośliny z rodziny selerowatych (Apiaceae Lindl.). Występuje w izolowanych od siebie regionach - na Śląsku Cieszyńskim, we wschodnich Alpach i południowej Europie. Określana mianem reliktu wędrującego.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
- Łodyga
- Brak. Tworzy przyziemną rozetkę liści i buduje przyziemne kłącza. Bylina do 20 cm wysokości.
- Liście
- Trzy - pieciodłoniastozłożone, odziomkowe, na długich ogonkach o ząbkowanych blaszkach.
- Kwiaty
- W rodzinie baldaszkowatych wyróżnia się nietypowym kwiatostanem, przypominającym baldach, a będącym w rzeczywistości główką, podpartą pięcioma efektownymi podsadkami (bracteae) czyniącymi wrażenie okwiatu. Kwiatostan niewielki, o drobnych żółtych kwiatach. Kwitnie od marca do maja.
- Owoce
- Rozłupki do 3 mm długości, rozpadające się na niełupki. Owocuje w maju, czerwcu.
- Biotop
- Lasy grądowe, preferuje żyzne gleby wapienne.
[edytuj] Ochrona
W Polsce podlega ścisłej ochronie. W celu ochrony stworzono w Cieszynie rezerwaty przyrody "Lasek Miejski nad Puńcówką" i "Lasek Miejski nad Olzą". Poza tym w Cieszynie cieszyniankę spotkać można w rezerwacie "Kopce". Chroni sie ją także w Skoczowie - w rezerwacie "Skarpa wiślicka" oraz w Zamarskach na terenie lasu "Lutnia". Najbardziej na wschód wysunięte, wyspowe stanowiska cieszynianki wiosennej, jest chronione w rezerwacie "Cieszynianka" w Mogilanach koło Krakowa, stwierdzona została również w województwie Lubelskim w okolicy Świdnika i Krasnegostawu (min. Rezerwat Wodny Dół).
Roślina umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006)[1] w grupie gatunków narażonych na wyginięcie na izolowanych stanowiskach, poza głównym obszarem występowania (kategoria zagrożenia [V]).
[edytuj] Ciekawostki
Nazwa łacińska pochodzi od nazwiska słynnego podróżnika i przyrodnika Baltazara Hacqueta. Pierwsza nazwa polska (hacquetia lub hakwetia) była zwykłym spolszczeniem nazwy łacińskiej. Aktualna nazwa polska łączy się z popularną na Śląsku Cieszyńskim legendą, że nasiona cieszynianki przyniósł tu w czasie wojny trzydziestoletniej szwedzki żołnierz: ciężko ranny, przed śmiercią prosił by woreczek z ziemią, który mu zawiesiła u szyi matka, wysypać na jego grobie. Pierwsze roślinki nowego gatunku miały zakwitnąć właśnie na jego mogile. W rzeczywistości polską nazwę - cieszynianka wiosenna - zaproponował dla hacquetii dopiero w 1924 r. profesor cieszyńskiej Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego Kazimierz Simm - dla zaznaczenia, że w okolicach Cieszyna ten gatunek rośliny występuje w Polsce najliczniej.
Od 1997 r. Związek Komunalny Ziemi Cieszyńskiej osoby szczególnie zasłużone dla tutejszych gmin i lokalnej społeczności honoruje Laurami Ziemi Cieszyńskiej: "Srebrną Cieszynianką" oraz "Złotą Cieszynianką" (od 2001 r. - "Honorową Złotą Cieszynianką"). Laury te mają charakter statuetek przedstawiających kwiat Hacquetia epipactis, wykonanych według projektu cieszyńskiego plastyka Henryka Jasińskiego, który zaprojektował przestrzenny model statuetki oraz jej graficzny wizerunek.
Przypisy
- ↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.